รักติดเกม

บทที่ 13

คืนนั้น…

@ ร้านนั่งชิลพีพีลี

“กานต์ เจ๊ตาล อยู่ทางนี้!”

เสียงของเมย์ดังขึ้นทันทีที่ฉันและเจ๊ตาลพากันเดินเข้าไปในร้านนั่งชิลตามนัด วันนี้เจ๊ตาลจู่ๆ ก็เกิดเบื่อๆ นอยด์ๆ ขึ้นมา ฉันก็เลยชวนเธอมาด้วย อีกอย่างเราสองคนก็เป็นเพื่อนสนิทกันแถมยังเป็นรูมเมทกันอีกต่างหาก จะปล่อยให้เธอนอนกร่อยอยู่ที่ห้องคนเดียวมันก็ยังไงๆ อยู่

เพราะวันนี้เป็นคืนวันศุกร์ล่ะมั้ง ที่ร้านนั่งชิลแห่งนี้ถึงอัดแน่นไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตา เจ๊ตาลจับมือฉันพาเดินแทรกผู้คนภายในร้านนั่งชิลตรงไปยังโต๊ะเล็กที่เมย์นั่งจองเอาไว้ ก่อนจะพบว่าบนโต๊ะมีเครื่องดื่มมึนเมาหลายแขนงจัดวางตั้งท่ารออยู่อย่างพร้อมเพรียง ไม่ว่าจะเหล้าหรือเบียร์

พอเห็นของอันตรายแบบนี้มันก็เลยอดถามไม่ได้

“ใครสั่งเครื่องดื่มพวกนี้มาน่ะ”

“ก็ฉันอ่าดิ ถามอะไรโง่ๆ นะกานต์” เมย์ต่อว่าฉันกลับมาทันควัน สร้างความฉงนให้กับฉันแต่ไม่ใช่กับเจ๊ตาลซึ่งกำลังทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ฝั่งตรงกันข้ามด้วยท่าทางสบายๆ

“สั่งมาทำไมอ่ะ” ฉันถามแบบไม่เข้าใจ พานให้คนฟังเลิกคิ้วสูงก่อนตอบออกมาคล้ายกับยียวน

“สั่งมากินอ่าดิ” ไม่ใช่แค่พูดแต่เมย์ยังจัดเต็มด้วยการกระดกเหล้าเพียวๆ โชว์ต่อหน้าหนึ่งช็อตแล้วกล่าวเสริม “นี่น่ะคือขั้นตอนที่สามของแผนการที่เราวางเอาไว้”

พอได้ฟังฉันก็เริ่มรู้สึกเสียวสันหลังวูบวาบขึ้นมาแปลกๆ

“นี่อย่าบอกนะว่า…” เมย์พยักหน้ารัวๆ แบบไม่รอฟังให้จบประโยค พลางรินเหล้าสีใส่แก้วช็อตเลื่อนส่งมาตรงหน้า ก่อนกล่าวเสริมแกมสั่ง

“กินไอ้นี่ให้เมาปลิ้นไปเลยเพื่อนรัก” ว่าแล้วเธอก็หันไปจัดแจงรินเหล้าสีใส่แก้วของตัวเองกับเจ๊ตาลด้วยท่าทางเหมือนตายอดตายอยาก ชีวิตขาดแคลนเหล้า

เจ๊ตาลเองก็ใช่ย่อย พอเธอได้รับเหล้ามือก็รีบคว้าแก้วช็อตยกขึ้นกระดกลงคอเสมือนว่ามันคือน้ำเปล่าบริสุทธิ์ ส่วนฉันพอได้มอง มันก็รู้สึกขมคอแทนเธออย่างบอกไม่ถูก เผลอดันแก้วเหล้าของตัวเองออกห่างตัว

อ้อ! ลืมบอกไปอย่างหนึ่ง ฉันน่ะเป็นมนุษย์ที่ไม่นิยมแตะต้องเครื่องดื่มมึนเมา ไม่ใช่เพราะที่บ้านสอนมาดีหรอกนะ แต่เป็นเพราะฉันแพ้แอลกอฮอล์ ทุกครั้งที่ร่างกายได้รับเครื่องดื่มจำพวกนี้เข้าไป ฉันจะเริ่มรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ เหมือนคนเป็นไข้ อาการแบบนั้นน่ะทรมานมากเสียจนฉันไม่คิดจะแตะเครื่องดื่มประเภทนี้อีกเลย

“พวกเธอคุยอะไรกันเหรอ? แผนอะไรกัน?” จู่ๆ เจ๊ตาลที่นั่งอยู่ด้วยเอ่ยปากถามขึ้น เธอกวาดมองหน้าฉันกับเมย์สลับไปมาด้วยท่าทางสงสัยอย่างสุดๆ

“ก็ไอ้กานต์อ่ะดิ วันนี้มันทะเลาะกับพี่นัทไงเจ๊ มันก็เลยอยากปรับความเข้าใจกัน”

“อ้าว กานต์กับพี่นัทยังไม่ได้ปรับความเข้าใจกันอีกเหรอ?” เจ๊ตาลหันมาถามเสียงห่วงๆ ฉันก็เลยพยักหน้าตอบกลับไป “ทำไมล่ะ?”

เพราะแบบนั้นคำถามที่สองก็เลยหลุดรอดจากปากของเจ๊ตาลอีกครั้ง แต่ยังไม่ทันได้ตอบอะไร เมย์ที่นั่งอยู่ด้วยก็ชิงตอบแทนเสียก่อน

“ก็แผนไงเจ๊”

“แผนเหรอ?” เจ๊ตาลเองก็คงแปลกใจไม่ต่างกันที่ได้ฟังเมย์ตอบแบบนั้น

“เมาแล้วปล้ำ” เมย์ยิ้มก่อนเริ่มสาธยาย “กานต์กับพี่นัทไม่เคยมีความลึกซึ้งต่อกันเลยถูกป่ะ แล้วเหมือนกานต์มันกำลังจะจับได้ว่าพี่นัทนอกใจควงคนอื่นอยู่ ฉันก็เลยคิดว่าที่พี่นัทมีคนอื่น เพราะชีวิตคู่ของพวกมันขาดเรื่องนี้หรือเปล่า…”

“แต่พี่นัทเขาดูไม่ใช่คนฝักใฝ่เรื่องใต้สะดือเลยนะเมย์ เจ๊ว่าไม่น่าใช่หรอก” เจ๊ตาลแย้ง

“ก็ใช่ไงล่ะ เพราะเราไม่รู้เหตุผลแน่นอน ฉันเลยจะให้กานต์มอมตัวเองแล้วจัดการเก็บแต้มพี่นัทซะ!” เมย์กล่าวเสียงหนักแน่น โต้ตอบกับเจ๊ตาลไปมา โดยมีฉันเป็นตัวประกอบร่วมโต๊ะ

“เรื่องนี้มันไม่ใช่เรื่องเสียหายสักหน่อย อีกอย่างพี่นัทกับกานต์ก็มีกำหนดงานหมั้นกับงานแต่ง ตอนเข้าสู่ปีที่เจ็ดด้วยใช่ไหมล่ะ?” เมย์พยายามชักแม่น้ำทั้งห้าออกมาพูด เพื่อโน้มน้าวและชักจูงให้เจ๊ตาลที่ดูจะมีความคิดเป็นผู้ใหญ่ที่สุดเห็นด้วย

พอเจ๊ตาลได้ฟังแบบนั้นเธอก็เอาแต่พยักหน้าโดยไม่พูดอะไร มือไม้จัดแจงชงเหล้าให้ตัวเอง ก่อนหันมามองฉันแล้วเอ่ยปากคล้ายกับถามความเห็นแกมสอนไปด้วย

“เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องของเจ๊ แต่เวลาทำไปแล้วมันก็มีทั้งข้อดีและข้อเสียนะกานต์ ลองคิดดูดีๆ ว่าตัวเองพร้อมหรือเปล่า ลองคิดดูว่าถ้าทำไปแล้วทุกอย่างมันไม่ดีขึ้นจะเป็นยังไง…”

ใช่! ฉันคิดอยู่ ฉันกำลังคิดว่าถ้าหากตัดสินใจทำไปแล้ว สุดท้ายพี่นัทเลือกคนอื่นฉันควรจะทำยังไง แต่พอมาคิดตามที่เมย์บอกมันก็อดไขว้เขวไม่ได้ เนื่องจากแม่ฉันกับแม่พี่นัทสนิทกันยิ่งกว่าอะไร…

“คิดให้ดีๆ นะกานต์” เสียงของเจ๊ตาลยังคงดังเตือนสติเป็นระยะๆ แต่จะให้ทำยังไงได้ล่ะ ในเมื่อทำตามแผ่นหนึ่งกับแผนสองมาถึงขนาดนี้แล้ว จะให้ล้มเลิกกลางคันตอนนี้มันก็คงไม่ใช่...ถูกไหม?

เอาวะ! เป็นไงเป็นกัน

หมับ!

ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่ มือเอื้อมคว้าแก้วเหล้าของตัวเองตรงหน้า ท่ามกลางสายตาตกอกตกใจของเพื่อนสนิททั้งสองคน ไม่ต้องมีคำพูดใดให้มากเรื่อง ฉันรีบกลั้นใจกระดกเหล้ารสชาติขมเฝื่อนชวนอ้วกลงคอทันที ก่อนกระแทกก้นแก้วลงกับโต๊ะ แล้วเอ่ยขึ้นเสียงหนักแน่น

“คืนนี้มีเหล้าเท่าไหร่ รินใส่แก้วฉันมาให้หมด!”

เคยได้ยินคนพูดกันว่า มนุษย์เราเปลี่ยนไปจากเดิมเพราะสามสิ่ง

หนึ่ง เปลี่ยนเพราะสภาพแวดล้อมที่เป็นไป

สอง เปลี่ยนเพราะสภาพจิตใจและความรู้สึก

ส่วนข้อสาม เปลี่ยนไปเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์

เกร้ง!!

“อ้าว ชนให้โหมดแก้วววววว~” นั่นน่ะเสียงของฉันเอง

ตอนนี้ฉันได้ยินแต่เสียงตัวเองดังอยู่ในหูกลบทับเสียงเพลงจังหวะสนุกๆ ภายในร้าน ตัวฉันโงนเงนเหมือนคนไม่มีแรง ทรงตัวแทบไม่อยู่ โชคดีที่มีเจ๊ตาลนั่งอยู่ข้างๆ เธอเลยประคองตัวฉันไว้

เลือดลมในกายสูบฉีดมากกว่าที่เคยเป็น อาการหนาวๆ ร้อนๆ ในตัวทำให้ทุกอย่างรอบตัวตอนนี้ดูสนุกมากกว่าที่เคยเป็น ภาพทุกภาพเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว เหมือนฉากในหนังถูกตัดเป็นช็อตๆ เพียงแค่กะพริบตาเดียว ทุกอย่างที่อยู่ตรงนั้นก็เปลี่ยนไป

มหัศจรรย์ซะจริง!

ฉันพยายามเพ่งมองหน้าเจ๊ตาล แต่สิ่งที่เห็นคือใบหน้าเรียวสวยแบบผู้ใหญ่ซ้อนทับกันนับสิบ พอเห็นแล้วมันก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้

“เจ๊ตาลแยกร่างเหรอ~ นี่เจ๊เป็นนารูโตะหรืองายยย” ฉันถามอย่างนึกตลก พลางรวบรวมลมปราณจิ้มไปที่ใบหน้าสวยๆ หน้าใดหน้าหนึ่งอย่างจงใจ ก่อนจะถูกเธอปัดมือออกอย่างรวดเร็ว

“เมย์ เจ๊ว่าพากานต์กลับห้องเถอะ” ถึงตาจะมองหลายอย่างพร่าเบลอ แต่ไม่ใช่กับหูซึ่งยังใช้การได้ดี และได้ยินคำพูดของเจ๊ตาลกับเมย์อย่างชัดเจน

“นั่นสิ ฉันว่าพากลับห้องเจ๊เถอะ”

“ม่ายยยย!!” ฉันโพล่งเสียงขัดพลางยกแก้วเหล้าบนโต๊ะชูขึ้นเหนือหัว จนน้ำในแก้วกระฉอกลงมา

อั้ยยะ! ฝนเหล้า~ =w=

“เบาๆ สิกานต์ คนมองกันหมดแล้ว”

“คนซอง? ซองอะไรอ่ะ? ซองผ้าป่าเหรอ เอิ้กกก~” ฉันย้อนกลับไปอย่างไม่เข้าใจ และนั่นทำให้เจ๊ตาลพ่นลมหายใจทิ้งอย่างนึกละเหี่ยใจ พร้อมทั้งดึงฉันให้ลุกขึ้นจากที่นั่ง ส่วนปากก็พูด

“พากานต์กลับห้องก่อนนะ แผนบ้าบออะไรนั่นไม่ต้องทำแล้ว ยัยนี่ไม่ไหวหรอก” นี่คือสิ่งที่ฉันได้ยิน ถ้าหากว่าหูไม่เพี้ยนน่ะนะ

“โอเคเจ๊ กลับก็กลับ”

“ไม่เอา!” ฉันแย้ง “ฉันจะทำตามแผน ไม่เอา ไม่กลับห้องเด็ดขาด!”

เจ๊ตาลหันมองหน้ากับเมย์ ทั้งคู่ส่ายหน้าคล้ายกับปลงสิ่งที่ฉันเป็น และก่อนที่พวกเธอจะแทรกขัดอะไรออกมา ฉันจึงชิงพูดออกไปก่อน

“ฉันอยากปรับความเข้าใจกับพี่นัท… วันนี้ฉันหนีเขากลับเพราะเธอน้าเมย์… ถ้าไม่ได้คุยเราคงต้องโกรธกันต่อไปแน่ๆ อีกอย่างฉันอยากรู้เรื่องที่เขานอกใจ ม่ายต้องนอนด้วยกันตามแผนก็ด้ายยย นะๆ ขอเถอะ ฉ้านอยากปายคุยกับเขา… น้าาา~” ไม่รู้เพราะฤทธิ์เหล้าหรือเปล่า ฉันถึงได้รัวคำพูดไปแบบนั้น ความรู้สึกเหมือนคนอยากจะร้องไห้ เวลาพูดถึงพี่นัทด้วยอารมณ์ที่ไม่คงที่อย่างตอนนี้

ท่าทางและอาการแบบนี้น่ะ ไม่สมเป็นฉันเลยสักนิด

“ฉันรู้นะว่าแกพยายามทำตามแผน แต่สภาพแกแบบนี้มัน…”

“พี่นัทไม่ทามอารายฉันหรอก เอิ้ก… พี่เขาสุภาพบุรุษจะตาย~” ฉันพยายามฝืนความรู้สึกลึกๆ ด้วยการฉีกยิ้มตาหยีใส่เพื่อนรักทั้งสอง และเป็นอีกครั้งที่พวกเธอหันมองหน้ากัน

เจ๊ตาลกับเมย์ถอนหายใจเบาๆ เมื่อเจอลูกอ้อนและคำขอของฉัน ถึงแม้พวกเธอจะรู้นิสัยพี่นัทไม่ต่างไปจากฉันนัก แต่สุดท้ายเธอก็พูดเตือนสติอยู่ดี

“ถ้าเธอพูดแบบนั้นพวกเราก็เชื่อ แต่เอาจริงๆ เจ๊ไม่อยากให้…”

หมับ!

“เจ๊ตาลน่าร๊ากที่ซู๊ดดดดดดดดดดดดดด~” ร่างกายโผเข้ากอดอีกฝ่ายโดยอัตโนมัติแบบไม่ฟังอะไรต่อ จนเราทั้งคู่เกือบจะเสียหลักล้มลงไปด้วยกัน โชคดีที่ตรงนั้นมีโต๊ะรองรับเอาไว้ เจ๊ตาลจึงรีบใช้มือตีแขนฉันแรงๆ เพื่อให้สร่างเมา แล้วบ่นต่อ

“นี่ อย่าทำแบบนี้อีกนะ!” ฉันได้ยิน แต่เหมือนไม่สนใจ ในหัวมีแต่เสียงจังหวะดนตรีตื๊ดๆ ดังคลออยู่ตลอดเวลา ฉันก็เลยยืนโยกอย่างคนมีความสุขตามจังหวะเพลง

เพียงแค่หลับตา จู่ๆ เสียงเพลงดังกล่าวก็เงียบลง พอลืมตาขึ้นมาฉันก็ถูกพาขึ้นมาอยู่บนรถแท็กซี่ซะแล้ว

ตลกดี!

เมื่อเหตุการณ์เป็นแบบนั้น ฉันจึงลองหลับตาอีกครั้ง คราวนี้กะพริบถี่ๆ ทุกอย่างเหมือนกับการถ่ายภาพ มาเป็นช่วงๆ ช็อตๆ ราวกับว่าฉันมีพลังเคลื่อนย้ายมวลสาร รู้ตัวอีกทีฉันก็กำลังยืนพิงประตูห้องๆ หนึ่งในสภาพไม่ค่อยจะโอเคเท่าไหร่

ในหูเหมือนจะได้ยินเสียงของใครสักคนพูดโดยมีฉันโต้กลับไปเสียงดังฟังชัด

‘ฉันกลับแล้วนะ เธอเข้าห้องพี่นัทเองได้ใช่ไหม? ให้ช่วยเรียกพี่นัทหรือเปล่า?’

‘ม่ายยยยย ฉันเข้าเองด้ายยยย!’

ฉันส่ายหัวไปมาเบาๆ เพื่อเรียกสติ พยายามหรี่ตามองหมายเลขห้อง ก่อนพบว่าประตูห้องที่ฉันถูกเพื่อนพามาทิ้งไว้คือห้องของพี่นัทจริงๆ

ปี๊บ! ปี๊บ!

ยังไม่ทันที่จะทำอะไรไปมากกว่านั้นเสียงเตือนข้อความก็ดังขึ้น ร่างกายตอบสนองเสียงดังกล่าวด้วยการหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาดู พอเห็นชื่อ ‘ที่รัก’ ฉันก็รีบเก็บโทรศัพท์ยัดลงกระเป๋ากางเกงทันที

เขาคงจะส่งมาคุยกับฉันเรื่องวันนี้แน่ๆ

คิกๆ รอแป๊บหนึ่งนะคะพี่นัท หนูจะเข้าไปคุยกับพี่ในห้องเดี๋ยวนี้แหละ!