Episode-๐๗ เจ็บ...
1331 Words
ท่ามกลางทะเลและความมืดปกคลุมไปด้วยความเหงา ร่างบางทอดสายตาไปยันเบื้องหน้าที่พื้นผิวน้ำกระทบกับแสงดาวระยิบระยับ เธอเฝ้าถามตัวเองตลอดเวลาว่าทำไมถึงยังอยู่ตรงนี้ ทั้งที่เขานั้นใจร้ายกับเธอมากขนาดไหน
"เฮ้อ..." ฉันถอนหายใจรอบที่ร้อยแล้วก็ว่าได้ ดูเขามีความสุขดีนะคะเหมือนฉันเป็นส่วนเกินเลยฉันรู้สึกแบบนั้น
"ถอนหายใจเป็นคนแก่ไปได้"
"อ๊ะ! คุณเธียร์"
"..." จะไม่ให้ตกใจได้ไงล่ะคะ จู่ ๆ ก็มาเงียบ ๆ แถมยังยืนซ้อนชิดฉันอีกต่างหาก คนอื่นมองมาคงคิดว่าเรากำลังกอดกันพอดี "เข้าข้างในได้แล้ว รู้ว่าอ่อนแออย่าทำตัวเป็นภาระได้ไหม"
"แล้วให้ลิมาด้วยทำไมล่ะคะ คุณคิดเหรอว่าฉันอยากเป็นภาระของใคร!" ฉันแผดเสียงใส่คนตรงหน้าอย่างเหลืออด ทั้ง ๆ ที่เขาเป็นคนลากฉันมาด้วยแท้ ๆ แต่กลับถูกด่าว่าเป็นภาระ
"..."
"เชิญคุณไปเสวยสุขกับผู้หญิงของคุณเถอะค่ะ เธอมาโน่นละ" ประชดออกไปอย่างตั้งใจเมื่อใครอีกคนกำลังเดินนวยนาดมาทางนี้
"เธียร์ขาซินดี้รู้สึกเพลียจังเลยค่ะ พาซินดี้ไปนอนหน่อยสิคะ นะคะเธียร์"
"..." คุณเธียร์ไม่ตอบอะไร เขามองฉันแวบหนึ่งก่อนจะโอบกอดเธอไปจากตรงนี้
"ดีแล้วแหละที่มันเป็นแบบนี้" บ่นอุบอิบกับตัวเองเบา ๆ ยิ่งเขาทำร้ายความรู้สึกของฉันมากเท่าไหร่ ฉันจะได้ตัดใจจากเขาง่ายขึ้นเท่านั้น นี่ก็เหลือแค่ไม่กี่เดือนแล้วฉันต้องผ่านมันไปให้ได้
"คุณมะลิครับ น้ำค้างลงแล้วเข้าข้างในดีกว่านะ"
"ค่ะ ลิกำลังจะไปพอดี"
กวาดสายตาไปทั่วบริเวณไม่เห็นแม้แต่เงาของคุณเธียร์สักนิด เหอะ! เขากำลังมีความสุขอยู่สินะ ฉันต่างหากล่ะกำลังหวังอะไรอยู่?
"ผมสองคนจะอยู่ตรงนี้ตลอดทั้งคืน มีอะไรเรียกได้นะครับ"
"ขอบคุณนะคะ" คลี่ยิ้มบาง ๆ ให้พี่การ์ดก่อนจะพาตัวเองเข้ามาในห้อง
ตรงบริเวณหน้าต่างข้างเตียงเป็นกระจกค่ะ เห็นวิวน้ำทะเลด้วยแบบนี้ค่อยน่านอนหน่อย แถมด้านบนยังเป็นกระจกใสมองเห็นท้องฟ้าด้วยนะคะ รีบอาบน้ำชำระร่างกายทันทีเรื่องไม่ดีก็ปล่อยมันไหลไปกับสายน้ำนั่นแหละ
ใช้เวลาในการทำธุระส่วนตัวแค่ไม่นานก็เสร็จแล้วค่ะ ปิดไฟในห้องพลางทิ้งตัวลงบนที่นอนแต่จู่ ๆ ภาพที่เขากอดฟัดกับผู้หญิงคนอื่นก็ลอยเข้ามาในหัวซะงั้น ฉันพยายามข่มตานอนแต่มันก็ไม่สำเร็จ
แกรก!
"..."
"ทำไมยังไม่นอนอีก" น้ำเสียงราบเรียบเอ่ยพลางมองหน้าฉันนิ่ง ๆ
"..."
"มะลิ! จะทำให้กูโมโหไปถึงไหนวะ" คุณเธียร์ตวาดเสียงดังลั่นจนน้ำตาที่เอ่อคลอของฉันมันไหลออกมาจนได้
"ฮึก!" ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าจะร้องทำไม ฉันไม่ได้อยากเป็นแบบนี้
น้ำตาของคนตรงหน้าทำให้ชายหนุ่มมีสติขึ้นมาอีกครั้ง ทั้งที่เกลียดความรัก เกลียดความรู้สึกแบบนี้แต่กลับเป็นเขาเองที่ยอมปีนกำแพงที่ตัวเองสร้างข้ามไปหาหญิงสาว
"หยุดร้องไห้ได้แล้ว ฉันไม่ได้ไปนอนกับใครมาสักหน่อย" เขาพูดขึ้นพลางนั่งลงข้างฉันแล้วยังเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้ฉันอีกด้วย
ฉันไม่ได้ฝันไปแน่ ๆ แต่ที่แปลกคงเป็นเพราะเขาสามารถหยุดน้ำตาของฉันได้ต่างหากล่ะ
"ตกลงคุณเป็นคนยังไงกันแน่ เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายฉันตามคุณไม่ทันแล้ว ฮึก! คุณพูดมาเลยดีกว่าว่าต้องการอะไรจากฉัน อยากได้ตัวฉันงั้นเหรอ? งั้นก็ทำสิ! เอาที่คุณสบายใจเลย" ฉันถอดชุดที่สวมใส่โยนใส่หน้าเขาเต็มแรงยิ่งเขาทำแบบนี้ใจฉันยิ่งเจ็บ
"ฉันไม่ได้อยากได้ตัวเธอ"
หมับ!
คุณเธียร์ดึงฉันไปกอดจนแน่น น้ำตาที่เคยกลั้นเอาไว้มันกลับไหลรินยิ่งกว่าเขื่อนแตกเสียอีก สะอึกสะอื้นนานมากจนผล็อยหลับไปในอ้อมกอดของเขา...
"สักวันเธอจะเข้าใจเอง" ... นี่คือประโยคสุดท้ายที่ฉันได้ยิน
เช้าอีกวันตื่นขึ้นมาก็อยู่ในอ้อมกอดของคนใจร้ายแล้วค่ะ ตอนเขาหลับคงเป็นเวลาที่เขาน่ารักที่สุดแล้วนะฉันว่า
"จะมองอีกนานไหม?" เบนหน้าหนีแทบไม่ทันค่ะ นอกจากจะเจ้าอารมณ์ ใจร้าย ปากร้าย ยังเจ้าเล่ห์ด้วยอีกต่างหาก "ให้เวลาครึ่งชั่วโมงนะ ทำธุระส่วนตัวให้เรียบร้อย อ่อ! เศษผ้าขี้ริ้วแบบเมื่อวานไม่ต้องเอามาใส่อีกล่ะ" หันมาสั่งฉันเสียงเรียบก่อนจะออกจากห้องไป เพิ่งสังเกตว่าเขาอาบน้ำแจ่งตัวใหม่แล้ว คงเหลือแค่ฉันสินะ
มองลอดออกไปด้านนอกการ์ดยืนเรียงกันเต็มไปหมดเลยค่ะ เรือก็หยุดนิ่งแล้วด้วย ตรงนี้คงจะเป็นเกาะที่เขาไว้ทำอะไรสักอย่างสินะ ถึงได้คุ้มกันหนาแน่นขนาดนี้
รีบจัดการตัวเองให้เรียบร้อยเสื้อยืดกางเกงขาสั้นธรรมดาคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง
แกรก!
"นายหญิงจะไปไหนครับ"
"คะ นายหญิง?"
เปิดประตูห้องออกมายังไม่ทันก้าวขาไปทางไหนเลยค่ะ ฉันมองการ์ดตรงหน้าด้วยความสงสัย พวกเขาไม่ใช่พี่การ์ดที่เคยติดตามฉันนี่แถมยังเรียกฉันว่านายหญิงอีกต่างหาก
"เอ่อ...ขอโทษครับคุณมะลิ นายสั่งให้พวกเราคอยดูแลและห้ามคุณมะลิออกไปไหนเด็ดขาดจนกว่านายจะมาครับ"
"แล้วคุณเธียร์เขาไปไหนเหรอคะ"
"ด้านโน้นครับ" พลางผายมือไปอีกด้านหนึ่ง มองตามไปเหมือนเขากำลังพูดคุยอะไรกันบางอย่างสีหน้าเคร่งเครียดเชียวค่ะ
"งั้นลิขึ้นไปตากอากาศข้างนอกแล้วกันนะคะ" หันไปบอกการ์ดก่อนจะพาตัวเองมาสูดอากาศยามเช้าด้านนอก ลมโชยบวกกับแสงแดดอ่อน ๆ มันดีมากเลยล่ะ
"ขออนุญาตครับ มื้อเช้าพร้อมแล้วคุณมะลิจะทานเลยมั้ยครับ"
"ขอนมอุ่นสักแก้วก็พอค่ะ"
ฉันทอดสายตามองไปเบื้องหน้าที่มีคลื่นซัดเข้าหาชายฝั่ง เปรียบเหมือนชีวิตตัวเองตอนนี้นี่แหละ บางครั้งก็หยุดนิ่งแต่บางเวลาก็อ่อนไหว
ขณะที่ร่างบางเพลิดเพลินไปกับธรรมชาติ ชายหนุ่มนั้นมองเธอด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ใจหนึ่งก็อยากปล่อยเธอไป แต่อีกใจนึงเขาก็เหมือนคนใจร้ายที่ฉุดรั้งเธอให้ยังอยู่ตรงนี้
"ไปกันได้แล้ว" เสียงของคุณเธียร์ทำฉันตื่นจากภวังค์ ไม่รู้เหมือนกันว่าเขามาตั้งแต่เมื่อไหร่
"ไปไหนเหรอคะ"
"ถามมาก!"
"..." เดินตามเขาจนถึงโกดังแห่งหนึ่ง ระหว่างทางเดินมีการ์ดทำความเคารพฉันด้วยนะคะ
"อ้าว... เธียร์พาเธอมาด้วยเหรอคะ" บุคคลตรงหน้าคือคุณเอวาค่ะ นี่เขาลงทุนขนาดพาเธอมาซ่อนถึงที่นี่เลยเหรอ
"เป็นยังไงบ้าง ลูกดิ้นบ้างไหม" เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนพลางยื่นมือไปแตะหน้าท้องนูนนั่น ความรู้สึกตอนนี้มันยากจะอธิบายเหลือเกิน เขาเห็นฉันเป็นอะไรนึกอยากจะทำอะไรก็ทำงั้นสิ ขอบตาร้อนผ่าว... ฮึบไว้นะมะลิ เธอไม่ควรเสียน้ำตาให้ผู้ชายคนนี้อีกแล้ว
"มานั่งนี่สิ จะยืนอีกนานไหม?" สงสัยเขาเพิ่งนึกได้มั้งคะว่าฉันยังอยู่ตรงนี้
"..." ฉันยังคงยืนนิ่งไม่ไหวติง จะให้นั่งตรงไหนล่ะคะ ในเมื่อข้างกายเขามีคุณเอวานั่งอยู่
- Writer
