Episode-๐๘ คิดไปเอง
1452 Words
พรึ่บ!
จู่ ๆ เขาก็ดึงฉันนั่งลงบนตักแกร่งแขนทั้งสองข้างโอบกอดฉันไว้เพื่อไม่ให้ตก นี่เขาเป็นบ้าอีกแล้วเหรอทั้งที่คุณเอวาก็นั่งอยู่ตรงนี้ ฉันได้แต่นั่งตัวแข็งทื่อเพราะทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ด้วยว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่หรืออาจจะเล่นแผลง ๆ กับฉัน
เหล่าการ์ดคนสนิทต่างพากันยิ้มเล็กยิ้มน้อยให้กับการกระทำของผู้เป็นนายโดยไม่แคร์สายตาใครสักนิด ต่างจากหญิงสาวที่ตอนนี้แทบจะแทรกแผ่นดินหนีแล้วด้วยซ้ำไป
"คุณเธียร์"
"อยู่เฉย ๆ" เขาเอ่ยเสียงเรียบพลางกระชับกอดให้แน่นขึ้น
"คนนี้?" ผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าพวกเรา เขามองฉันแวบหนึ่งก่อนจะเลิกคิ้วเป็นเชิงตั้งคำถาม
"อืม" คุณเธียร์พยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะก้มมองฉันอีกครั้ง นี่เขาคงไม่พาฉันมาขายใช่ไหม
"ที่รัก! มานั่งนี่ไปเบียดเขาทำไมกัน" ผู้ชายคนนั้นหันไปดุคุณเอวาเบา ๆ ก่อนจะประคองเธอไปนั่งข้างตัวเอง แต่เดี๋ยวนะที่รักงั้นเหรอ?
"ลิ นี่ไบรอันสามีของเอวา"
"..." ได้ยินแบบนั้นฉันจึงหันไปสบตากับคุณเธียร์ทันที แบบนี้มันหมายความว่ายังไงกันนะ แล้วที่พาเธอเข้ามาอยู่ในบ้านล่ะ ตกลงยังไงกันแน่
"อย่ามองแบบนี้ฉันเคยพูดแบบนั้นเหรอ?"
ชายหนุ่มตอบกลับหญิงสาวราวกับรู้ทันความคิดของเธออย่างนั้นแหละ เขากับเอวาเคยเป็นรักแรกของกันและกันเท่านั้นเอง แต่นั่นมันก็จบไปนานมากแล้ว
"สวัสดีค่ะ" ฉันยกมือไหว้อย่างมีมารยาท
"ขอบใจนะที่ช่วยดูแลเอวากับลูกผมเป็นอย่างดี" คลี่ยิ้มให้คนตรงหน้าเล็กน้อย ฉันไม่รู้จะพูดอะไรต่อเพราะยังไม่เข้าใจเรื่องราวสักเท่าไหร่
"มึงไปเช็คสินค้ามายัง รอบนี้เราคงต้องระวังมากเป็นพิเศษ" คุณไบรอันหันไปถามคุณเธียร์
"ไม่มีอะไรต้องกังวลหรอก ส่วนทางนั้นพ่อกูจัดการเอง"
"แล้วไอ้พวกนั้นมันหายไปไหนวะ"
"โน่นไง ตายยากฉิบหายพูดถึงก็มาเลย"
พี่เจได : นินทาไรกูไม่ทราบ
พี่ซัน : เดี๋ยวนะ! ไอ้เธียร์ที่นั่งไม่มีเหรอครับถึงต้องให้น้องลินั่งตักน่ะ
"กูเบื่อพวกมึงฉิบหายเลย!" คุณเธียร์ตอบกลับพลางกรอกตาไปมา เขาถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่ก่อนจะตวัดสายตามองพี่ ๆ อย่างเอาเรื่อง แต่ฉันเนี่ยอยากหายไปจากตรงนี้จังเลยค่ะ
"ฉันจะคุยงานเธอออกไปเดินเล่นกับเชอร์เบลก่อนนะ" ประโยคนี้เขาหันมาพูดกับฉันค่ะ
"ค่ะ"
ชายหาด...
"มะลิ! เป็นอะไรอ่ะเงียบเชียว" เชอร์เบลเอ่ยถาม
"คิดไรเพลิน ๆ น่ะขอโทษที"
"เห็นพี่เธียร์บอกว่าลิเรียนแพทย์ด้วยนี่"
"อื้อใช่ แล้วเบลล่ะ"
"เราเคยเรียนแพทย์เหมือนกัน แต่สมองมันไม่ให้ความร่วมมือเท่าไหร่เลยซิ่วมาคหกรรมศาสตร์แทน ฮ่า ๆ"
"อย่างนี้ต้องทำอาหารเก่งแน่เลย"
"โอ้ย! ทำน่ะได้แต่รสชาติไหวหรือเปล่านั่นอีกเรื่องหนึ่ง"
"ฮ่า ๆ"
ชายหนุ่มมองหญิงสาวที่หัวเราะเสียงดังลั่นไปทั่วบริเวณ ใบหน้าสวยเต็มไปด้วยรอยยิ้ม... เขาอยากหยุดเวลาไว้ตรงนี้จัง น้อยครั้งมากที่จะได้เห็นรอยยิ้มสวยของร่างบางและไม่รู้ว่าจะมีโอกาสเห็นหรือสัมผัสมันอีกไหม
"เล่นน้ำได้นะครับ นายอนุญาต"
"พี่หายไปไหนมาคะ ทิ้งลิไว้กับบอดี้การ์ดหน้านิ่งตั้งหลายชั่วโมงแน่ะ" ฉันหันไปถามพี่การ์ดเสียงเรียบ ก็มันจริงนี่คะคนอะไรหน้าโคตรนิ่งยิ้มไม่เป็นกันสักคน!
"ขอโทษครับที่ไม่ได้บอกก่อน ผมมีภารกิจสำคัญจริง ๆ" พี่การ์ดเอ่ยพลางก้มศีรษะให้ฉันเล็กน้อยเป็นเชิงกล่าวขอโทษ
"แล้วสำเร็จไหมละภารกิจของพวกพี่" ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะว่ามันหมายถึงอะไร แค่ได้ยินเขาพูดกันบ่อย ๆ เท่านั้นเอง
"สำเร็จสิครับ แล้วคุณสองคนอยากเล่นน้ำหรือเปล่าเดี๋ยวพวกผมจะดูแลอยู่ตรงนี้เอง"
"ไม่ดีกว่าค่ะ ลิว่ายน้ำไม่เป็น"
"เบลก็เหมือนกัน"
"พวกพี่มีอะไรทำก็ไปทำเถอะหนูอยู่ตรงนี้แหละ"
"ครับ"
นั่งคุยกับเชอร์เบลอยู่นานมาก จนบ่ายคล้อยคุณเธียร์ถึงออกมารวมถึงพี่ ๆ ก็ด้วย เขามองฉันนิ่ง ๆ ก่อนจะกวักมือเรียกให้ไปหา
"ฉันมีงานสำคัญเพราะฉะนั้นพวกเราต้องอยู่ที่นี่ไปก่อนจนกว่างานฉันจะเสร็จ" ฉันเม้มปากเข้าหากันแน่นก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ แล้วถามออกไป
"นานแค่ไหนคะ"
"..."
"ก็ลิเป็นห่วงพ่อ"
"ห่วงตัวเองก่อนเถอะ พ่อเธอสบายดีวางใจได้"
คำพูดของชายหนุ่มถือเป็นคำขาด หญิงสาวทำอะไรไม่ได้นอกจากปล่อยเลยตามเลยเท่านั้น
"..."
"นายส่งคนไปดูแลอย่างดีคุณมะลิไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ" เสียงพี่การ์ดกระซิบใส่หูฉันแผ่วเบาก่อนจะรีบเดินตามคุณเธียร์ไป ได้ยินแบบนี้ค่อยใจชื้นขึ้นมาหน่อยค่ะ
"มะลิ! มานี่สิจะเหม่ออีกนานไหม" เสียงคุณเธียร์ตะโกนเรียกฉัน ก็เขาไม่ได้สั่งให้เดินตามไปซะหน่อย แบบนี้ฉันไม่ผิดนะคะ .
เดินอ้อมมาหลังโกดังก็พบบ้านหลังหนึ่งไม่ใหญ่เท่าไหร่ ถ้าให้ฉันเดาที่นี่คงมีไว้หลบซ่อนอะไรบางอย่างสินะ
พี่ซี : มึงนอนข้างบนแล้วกันไอ้เธียร์ กูจะอยู่กับสาว ๆ ข้างล่างเอง
พี่แบงค์ : เมื่อไหร่มึงจะเลิกพาคนอื่นมาที่นี่สักทีวะ
พี่ซี : ทดลองงานก่อนดิวะ
พี่เจได : ระวังโรคจะถามหา
"กูเตรียมความพร้อมมาดีครับ" พี่ซียังคงพูดต่อก่อนจะล้วงถุงยางอนามัยมาให้ดูแล้วส่งให้คุณเธียร์สองกล่อง
"กูมี! มึงเก็บไว้เถอะเผื่อไม่พอ"
พี่ซัน : นี่ก็อีกคน กูล่ะเอือมระอาพวกมึงจริง ๆ
จะว่าไปพูดถึงสาว ๆ แล้วฉันยังไม่เห็นซินดี้เลยนะคะรวมไปถึงผู้หญิงพวกนั้นนับสิบคนด้วย
"กูอยู่ห้องนั้นนะ เอวาคงขึ้นลงบันไดไม่ไหวหรอก" คุณไบรอันพูดขึ้นก่อนจะชี้ไปทางห้องห้องหนึ่ง
"เออ ก็ดีเหมือนกันท้องใหญ่แล้วอันตรายด้วย"
"..." ดูเขาห่วงคุณเอวามากเลยนะคะ ฉันรู้สึกได้
มาถึงชั้นสองมีประมาณห้าห้องค่ะ
"เลือกสิเธอจะนอนห้องไหน" กวาดสายตาไปรอบบริเวณ ห้องริมสุดมันสะดุดตาค่ะ มีระเบียงยื่นออกไปรับลมทะเลด้วย
"ห้องนั้นค่ะ" ฉันว่าพลางชี้มือไป คุณเธียร์พยักหน้ารับก่อนจะเดินนำเข้าห้องไป
แกรก!
"เอ๊ะ... ทำไมมีกุหลาบด้วยล่ะ"
ฉันอุทานออกมาเบา ๆ เปิดประตูมาก็เห็นกระถางกุหลาบอยู่ริมหน้าต่างแล้วค่ะ เหมือนที่ฉันปลูกไว้ที่บ้านเขาเลย
"ของใครเหรอคะ"
"ฉันจะรู้ไหมก็มาด้วยกัน" เขาตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจมากนัก
"ลิถามได้ไหมคะ"
"ถ้าตอบได้ฉันจะตอบ" เขาว่าพลางจุดบุหรี่ขึ้นมาสูบ
"คุณเอวากับคุณเป็นอะไรกัน"
"..." คุณเธียร์มองหน้าฉันนิ่ง ๆ บอกตามตรงว่ากลัวมากเขาจะจับฉันฆ่าแล้วโยนทิ้งไว้ที่นี่หรือเปล่าก็ไม่รู้ "เธอกำลังล้ำเส้นฉัน รู้ตัวหรือเปล่ามะลิ"
"ขอโทษค่ะลิจะไม่ถามอีก"
"ทำไม? เธอคิดว่าฉันเป็นอะไรกับเอวางั้นสิ"
"ลิไม่ได้คิด แต่การกระทำของคุณมันบอกแบบนั้น" ฉันตอบออกไปตามความจริง ก็ฉันเห็นและรู้สึกแบบนั้นจริง ๆ นี่เรื่องวันนั้นที่เขาผลักฉันจนล้มชนขอบโต๊ะ มันยังตราตรึงอยู่ในหัวใจเสมอ
ชายหนุ่มชะงักไปเล็กน้อยกับคำพูดของหญิงสาว เขาควรระลึกไว้เสมอว่าเรื่องราวที่ผ่านมามันเป็นอดีตไปแล้ว และผู้หญิงตรงหน้าตอนนี้ก็ขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของเขาด้วยเช่นกัน
"ฉันเคยพูดกับเธอแบบนั้นเหรอ? เธอคิดไปเองทั้งนั้น" รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏอย่างเห็นได้ชัด เขามันร้ายกว่าที่ฉันคิดไว้เสียอีก
- Writer
