Doctor. Love me love my dog.

พ่อเลี้ยงเมืองราม

เวลาผ่านไปจวบจนกระทั่งถึงบ่ายแก่ๆ หลังจากที่แพทย์หญิงใบบัวตรวจร่างกายของหญิงสูงวัยเสร็จเป็นที่เรียบร้อย ซึ่งอาการโดยรวมไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงความดันปกติ จังหวะการเต้นของหัวใจก็เป็นปกติ เธอจึงขอตัวมาจัดแจงข้าวของเข้าที่ให้เรียบร้อย ซึ่งบ้านหลังนี้มีสองห้องนอน หญิงสาวจัดการชุดของลูกสาวเข้าตู้อย่างเป็นระบบระเบียบ ก่อนจะมากลับมาจัดการห้องของตัวเอง

“ลืมเอาภาพนี้ติดไว้ที่ห้องของขวัญ โตขึ้นลูกอย่าหนีแม่ไปไหนนะคะ อยู่เป็นเส้นเลือดใหญ่หล่อเลี้ยงหัวใจให้แม่ก่อนนะลูก แม่ยังไม่พร้อมที่จะให้ใครพรากลูกไปจากอก” ดูเหมือนว่าเธอกำลังร้องไห้ออกมาอย่างไม่แยแสต่อความเป็นจริง อีกไม่กี่ปีหนูน้อยคงต้องจากไปไกล ไกลเสียจนเธอนั้นกลัวว่าจะทำใจยอมรับช่วงเวลาเหล่านั้นไม่ได้

“แม่จะเข้มแข็ง แม่จะไม่ร้องไห้ แม่รักลูกจัง” หญิงสาวยังคงสะอื้นๆ เบา พลางจุมพิตลงไปที่ภาพของทารกน้อย รอยยิ้มได้ผุดขึ้นที่มุมปากของหญิงสาว เมื่อนึกถึงช่างเวลาการเริ่มต้นได้เป็นแม่ของใครสักคน

พอปาดน้ำตาออกจากแก้ม แพทย์หญิงใบบัวได้เดินไปที่ห้องของลูกสาวอีกครั้ง เพื่อตกแต่งห้องให้กับของขวัญ ซึ่งไม่มีอะไรมากมาย นอกจากภาพของทารกน้อยกับเธอในอิริยาบถต่างๆ เพื่อสร้างบรรยากาศภายในห้องให้น่าอยู่ขึ้น ประหนึ่งว่าหนูน้อยได้อยู่ที่บ้านของเธอเอง

ในเวลานี้ของขวัญนั้น ติดคุณย่ามะโนของเธอแจเลยทีเดียว หนูน้อยยังคงขลุกอยู่กับหญิงสูงวัย จนแพทย์หญิงใบบัวยอมจำนนให้กับสองคน ทั้งย่าและหลานราวกับคนทั้งคู่มีสายใยผูกพันต่อกัน

ตั้งแต่มาถึงไร่แพทย์หญิงยังไม่เจอพ่อเลี้ยงเมืองราม ป้านุ่นบอกกับเธอว่าเขาออกไปทำธุระในเมือง ตอนเย็นถึงจะกลับ แต่ก็ยังไม่ได้ยินเสียงรถแล่นเข้ามาจอดบริเวณบ้าน

“เรียบร้อย บ้านหลังนี้น่าอยู่จัง ใครเป็นคนออกแบบนะ” หลังจากที่จัดเก็บข้าวของเท่าที่เสร็จ ด้วยความที่เธอชอบบรรยากาศในตอนเย็น แดดร่มลมตกแบบนี้เหมาะกับการออกไปสูดออกซิเจนเป็นอย่างยิ่ง แพทย์หญิงใบบัวจึงถือโอกาสนี้ออกไปเดินชมไร่

ณ ไร่ดาหลา แน่นอนว่าที่นี่ไม่ได้ปลูกองุ่นเป็นหลัก เพราะไร่ดาหลานั้นเต็มไปด้วย ขมิ้น ขิง ข่า ตะไคร้และพืชสมุนไพรอีกหลายชนิด

หลังจากที่พ่อเลี้ยงอินคา พลิกพื้นแผ่นดินทำเลทองของเขาขึ้นมาใหม่ จึงขอความรู้จากพ่อเลี้ยงเมืองราม บวกกับชายสูงวัยนั้น ปรารถนาอยากได้พ่อเลี้ยงหนุ่มไฟแรงมาเป็นลูกเขยเป็นทุนอยู่แล้ว จึงคิดหาวิธีให้ลูกสาวของเขาได้ใกล้ชิดกับเจ้าของไร่หมื่นเมือง

หลังจากที่พ่อเลี้ยงเมืองรามกลับจากทำธุระในเมือง เขาได้ตรงไปที่ไร่ดาหลา เนื่องจากว่าชายสูงวัยอยากได้คำปรึกษาเขาเองก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ ทั้งที่รู้ว่าดาหลาลูกสาวเจ้าของไร่นี้ต้องการอะไร หญิงสาวพยายามแค่ไหนที่จะเข้าใกล้เขา ในที่สุดวันนี้ก็มาถึงวันที่หล่อนได้นั่งดื่มเคียงข้างพ่อเลี้ยงหนุ่มอย่างเมืองราม

“ไม่รู้ว่าพันธ์องุ่นที่ผมเลือกมาจะเหมาะกินดิน และสภาพอากาศของบ้านเราหรือเปล่า ยังไงผมก็ฝากดาหลาให้พ่อเลี้ยงเมืองรามช่วยสอนงานด้วยนะครับ” พ่อเลี้ยงอินคาเริ่มที่จะวกกลับมาพูดถึงลูกสาวของเขา

“ผมมั่นใจว่าไร่ดาหลาต้องมีชื่อเสียงในเรื่ององุ่น ที่มีรสชาติดีไม่แพ้ไร่อื่นอย่างแน่นอนครับ คุณดาหลาเองก็จบจากเมืองนอก ผมคงไม่มีความรู้ความสามารถมากพอที่จะกล้าสอนงานให้กับคุณดาหลาหรอกครับ” พ่อเลี้ยงหนุ่มพยายามที่จะขอตัวกลับไร่ แต่ทว่าพ่อเลี้ยงอินค่ากับลูกสาวกลับชวนคุยออกนอกเรื่องไปเรื่อย

“ใครบอกว่าพ่อเลี้ยงเมืองรามไม่มีความรู้ความสามารถ ดาหลาเรียนจบการตลาด ยังไงเรื่องในไร่ก็คงต้องอาศัยคำแนะนำจากพ่อเลี้ยงอยู่ดี เอาไว้ดาหลาจะแวะไปหาที่ไร่หมื่นเมืองนะคะ” หญิงสาวพยายามหาทางใกล้ชิดกับเขา ซึ่งประโยคเมื่อสักครู่ทำให้พ่อเลี้ยงเมืองรามทำได้เพียงยิ้มเจื่อนๆ ด้วยความรู้สึกหนักใจ

“มาดื่มไวน์แก้เครียดกันดีกว่าครับพ่อเลี้ยงเมืองราม”

“ไวน์ขวดนี้ดาหลาอุตส่าห์บินไปซื้อมาจากฝรั่งเศสเชียวนะคะ ไวน์คุณภาพดีหายากมาก เพราะดาหลารู้มาว่าองุ่นที่ใช้หมักบ่มนั้น มาจากไร่หมื่นเมือง” หญิงสาวยังคงพูดเอาอกเอาใจพ่อเลี้ยงเมืองราม เพราะหล่อนหวังจะได้เข้าไปนั่งในใจเขาบ้าง

“ขอบคุณครับ” การสนทนาของคนทั้งสามผ่านไปจนเกือบตะวันตกดิน จึงทำให้พ่อเลี้ยงเมือรามขอตัวกลับ ขณะที่ดาหลานั้นรั้งเขาไว้ไม่ได้ เมื่อหล่อนพยายามอ่อยพ่อเลี้ยงเมืองรามด้วยวิธีใด เขาก็ยังคงดูเฉยชาราวกับมนุษย์ไร้ใจ

“คุณพ่อเห็นไหมคะ เขาไม่สนใจดาหลาเลยแม้แต่น้อย” หล่อนหน้าบึ้ง พลางมองตามหลังพ่อเลี้ยงเมืองรามออกไปด้วยแววตาขัดใจ ราวกับคนที่ถูกตามใจมาจนเคยตัว พอถูกใครขัดใจก็กระฟัดกระเฟียดฟาด งวงฟาดงาใส่ จนทุกคนในบ้านเข้าหน้าไม่ติด

“ใจเย็นๆ สิ เรื่องแบบนี้มันต้องค่อยเป็นค่อยไป พ่อหาวิธีทำให้ลูกได้ใกล้ชิดกับพ่อเลี้ยงเมืองรามแล้ว ต่อไปก็เป็นหน้าที่ของลูกนะดาหลา ที่ใช้ความสามารถ พิชิตหัวใจที่แข็งแกร่งดั่งภูผาของพ่อเลี้ยงเมืองราม พ่อเชื่อว่าลูกทำได้” พ่อเลี้ยงอินคายังคงให้ความหวังลูกสาว ทั้งที่รู้ว่ามีไม่กี่เปอร์เซ็นต์ก็ตามที

“ผู้ชายร้อยทั้งร้อย มักจะแพ้ทางมารยาหญิง ลูกจะทำในสิ่งที่พ่อเลี้ยงเมืองรามคาดไม่ถึง ไร่หมื่นเมืองจะต้องมีดาหลาเป็นนายหญิงอย่างแน่นอนค่ะ” หล่อนฉายแววตารุ่งโรจน์ออกมาราวกับว่าตัวเองนั้น กำลังจะได้ครอบครองไร่หมื่นเมืองและเจ้าของไร่ในเวลาเดียวกัน

เมื่อรถยนต์คันหรูแล่นเข้ามาจอดบริเวณบ้านหลังใหญ่ พ่อเลี้ยงหนุ่มรีบเก้าเท้าลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในบ้าน แน่นอนว่าภาพตรงหน้าทำให้เขาถึงกับยืนงง เมื่อผู้เป็นมารดากำลังนั่งสอนหนูน้อยวาดภาพระบายสี ซึ่งใบหน้าของหญิงสูงวัยนั้นเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม แววตาที่เปล่งประกายคล้ายคนกำลังมีความสุขจนลิ้น ทำให้พ่อเลี้ยงเมืองรามอดที่จะยิ้มตามไม่ได้ เขาไม่เคยเห็นมารดามีรอยยิ้มแบบนี้มานานหลายปี ตั้งแต่เมืองแมนจากไป ดูเหมือนว่าความสุขครึ่งหนึ่งในชีวิตของหญิงสูงวัย ก็ได้มลายได้หายไปด้วย

“อ้าว! พ่อเลี้ยงกลับมานานหรือยัง แม่กำลังว่าจะโทรตามอยู่พอดี มานี่สิแม่จะแนะนำให้พ่อเลี้ยงได้รู้จักกับของขวัญ” หญิงสูงวัยกวักมือเรียกลูกชายให้เดินมานั่งลงข้างๆ ซึ่งในห้องนั่งเล่นกำลังเปลี่ยนไปจากเดิม เมื่อบรรยากาศได้แตกต่างไปจากทุกวัน เพราะมีหนูน้อยน่ารักเดินเข้ามาเป็นสมาชิกคนใหม่ของบ้านพร้อมกับมารดาของเธอ

“เด็กคนนี้ลูกของใครครับแม่” พ่อเลี้ยงเมืองรามถึงกับจ้องไปที่ของขวัญ แต่ทว่าหนูน้อยกลับสนใจในงานศิลปะมากกว่าเสียงของเขา ซึ่งในเวลานี้กำลังจะเสร็จสมบูรณ์เต็มทีแล้ว

“ลูกของคุณหมอใบบัว แต่แม่รู้สึกแปลกใจ ทำไมสามีของเธอถึงไม่มาด้วย”

“เขาอาจจะติดงานก็ได้ครับแม่” พ่อเลี้ยงหนุ่มไม่ได้สนใจอยู่แล้ว เรื่องที่แพทย์หญิงใบบัวจะมีสามีหรือว่าไม่มี เพราะหัวใจของเขามันได้ปิดตายเกินกว่าที่ใครจะไขเข้ามาได้

“คุณย่าขา... สวยไหมคะ มีคุณแม่ คุณย่า... พี่ริต้า แล้วก็ของขวัญ แต่ตอนนี้พี่ริต้าไม่ได้อยู่ด้วยแล้ว คุณแม่บอกว่าพี่ริต้าต้องไปทำงานที่กรุงเทพค่ะ” หนูน้อยพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเจ๊ยวจ๊าว ก่อนจะทำหน้าเศร้าเวลาที่พูดถึงริต้า

“โอ๋... เด็กดีไหนย่าขอดูหน่อยซิ ว้าว! วาดสวยมาก ระบายสีก็สวย แต่ทำไม...” หญิงสูงวัยถึงกับหันไปสบตาลูกชาย เมื่อภาพที่ของขวัญได้วาดออกมานั้น มันแสดงออกชัดเจนแล้วว่า เธอไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับบิดาเลยแม้แต่น้อย