ตอนที่ 4 ความรู้สึกสีดำ
1154 Words
พอลิฟท์เปิด เร่งฝีเท้าไปยังด้านหน้าคอนโดในทันที เกรงสายตาคนอื่นมองมา เพราะสภาพตนเองดูยุ่งเหยิงไม่ดีเท่าใดนัก โบกแท็กซี่นั่งเบาะหลัง ระบายลมหายใจสีหน้าเครียด ตอนนี้ตัดสินใจอะไรไม่ได้เลย เธอต้องการกลับไปที่บ้าน เพื่อจัดการปัญหาให้จบ อยากออกจากบ้านหลังนั้น แล้วมาใช้ชีวิตด้วยตัวเอง ถึงอย่างไรสามีก็คงไม่มีวันสร้างครอบครัวกับเธอได้แน่นอน
รถแท็กซี่ จอดตรงบ้านหลังใหญ่ ทิพย์วารีเปิดประตูลงหลังจากจ่ายเงิน ลุงสมานคนสวนเดินมาเปิดให้ สาวเท้าเข้าสู่ตัวบ้านอย่างเชื่องช้า เพียงแค่ก้าวเข้ามา ภาพระหว่างสามี กับคู่ขาทำเอาหัวใจสั่นไหว มันทรมานมากเหลือเกิน เธอมัวทำอะไรอยู่ตรงนี้ ถ้ารู้... คงครองตัวเป็นโสดยังดีเสียกว่า มายังห้องนั่งเล่น สายตาเห็นสองร่างกำลังพูดคุยกัน ท่าทางเคร่งเครียด มือสองคู่กุมกันราวกับรักกันหนักหนา พอได้ยินเสียงฝีเท้าเลยหันมามอง
ธนานพรีบปล่อยมือคู่รัก แล้วตรงมาหาภรรยา ดึงมือบางมากุม สีหน้าหม่นเศร้า ริมฝีปากบางเม้มสนิท นี่คงเป็นละครอีกฉาก ที่เขาอยากเพิ่มคะแนนสงสาร เข้าใจดีว่าทำไม สามีถึงไม่อยากเสียเธอไป เพราะบิดาของเขาไม่เหมือนคนอื่นที่สำคัญ ท่านต้องการหลานตัวน้อย แต่ลูกชายกลับทำให้ไม่ได้
“คุณหายไปไหนมาทิพย์ ผมเป็นห่วงคุณมากนะรู้ไหม!” เขาบอกเสียงสั่น น้ำตาเอ่อ
คนถูกถามกระตุกยิ้มมุมปาก “ไม่ดีหรือไงคะ ทิพย์ไม่อยู่ คุณจะได้พลอดรักกับคนของคุณได้เต็มที่ โดยไม่ต้องเสียเงินเช่าโรงแรม!”
ปวรุตม์ชะงัก ขบกรามแน่น พยายามข่มอารมณ์ตนเอง เพราะคนรักขอร้องเอาไว้ ไม่เช่นนั้นคงตอกกลับให้ได้รู้เสียบ้าง ว่าใครกัน เป็นคนที่มาก่อน
“ทำไมพูดแบบนี้ทิพย์ ผมเป็นห่วงคุณมากจริง ๆ นะ ยังไงคุณก็คือภรรยาของผม!”
“ไม่กระดากปากบ้างหรือไง พูดแบบนี้ออกมา!” ทิพย์วารีตวาดลั่น
เขาชะงัก เธอชักมือกลับจากการเกาะกุม แล้วยิ้มเยาะ
“ฉันจะกลับไปบ้านแม่!”
ร่างบางสาวเท้าขึ้นชั้นสองในทันที สีหน้าคนฟังตื่นตระหนก รีบติดตามไปในทันที ให้ภรรยากลับไปไม่ได้เด็ดขาด ไม่เช่นนั้น พ่อต้องจัดการเขาแน่ ยิ่งตอนนี้พ่อยิ่งสงสัยเรื่องของเขาอยู่
ประตูห้องนอนเปิดออก กระเป๋าใบใหญ่ถูกนำมาวางไว้บนเตียง ทิพย์วารีเปิดตู้เสื้อผ้า รวบชุดตนเองมาใส่ไว้ในกระเป๋า รวมถึงเครื่องสำอาง ของใครส่วนตัว ธนานพตรงเข้ามายื้อแย่งออกจากมือ เธอไม่อาจสู้แรงเซถอยหลังจนล้มกองกับพื้น
“โอ้ย!” หญิงสาวร้องออกมา นิ่วหน้า
“ทิพย์ผมขอโทษ!” เขารีบตรงเข้าประคอง แต่เธอปัดมือออก แล้วช้อนสายตามอง
“ฉันต้องการหย่า ทำไมคุณต้องรั้งฉันไว้ที่นี่ ในเมื่อเราสองคน ไม่มีทางเป็นอะไรได้มากกว่าคนรู้จักกัน ไม่มีทางเป็นอย่างอื่นไปได้ ฉันต้องการอิสระ!” เธอถาม แววตาหม่น น้ำตาคลอ
“ผมทำแบบนั้นไม่ได้ คุณก็รู้ว่าทำไม”
“ทำไมคุณไม่จ้างผู้หญิงคนอื่น ฉันทนอยู่แบบนี้ไม่ได้หรอกนะ ฉันไม่อยากใช้ชีวิตแบบนี้ ต้องให้ฉันทนมองคุณกับคนรักของคุณพรอดรักกัน โดยที่ตัวเองถูกกักขังไว้เพื่อเป็นไม้กันหมางั้นเหรอ คุณเห็นแก่ตัวไปไหม!” น้ำตาไหลอาบแก้ม “ฉันแต่งงานกับคุณ เพราะหวังสร้างครอบครัว ฉันรักคุณ และคิดว่าคุณก็รักฉันเหมือนกัน แต่ที่จริงแล้วมันไม่ใช่เลย!”
ธนานพน้ำตาคลอ บีบไหล่ภรรยา สีหน้าหม่นหมอง ไม่รู้ตัวเองควรทำเช่นไร ถ้าบอกกับพ่อว่าเลิกกับทิพย์วารี สุดท้ายแล้วท่านต้องตัดหางปล่อยวัด เขาคงไม่เหลืออะไร ทิพย์วารีสนิทกับพ่อมาก ท่านเอ็นดูเธอมากกว่าใคร ในยามที่ท่านเจ็บป่วยอาการหนัก ทิพย์วารีคือคนที่ดูแลท่าน ราวกับเป็นพยาบาลส่วนตัว ไม่มีใครกล้าเก็บของเสีย เช็ดเนื้อเช็ดตัวโดยไม่รังเกียจ เหมือนกับเธอ
“คุณพ่อรักคุณมาก ถ้าผมเลิกกับคุณ พ่อต้องโกรธ ไม่มีวันให้อภัยผมแน่”
เธอกล้ำกลืนน้ำตา “ทำไมคุณไม่พูดความจริงกับท่านไป ทำไมคุณต้องเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ แล้วหลอกให้ฉันหลงรัก แล้วยอมแต่งงานกับคุณด้วยคะ ทำไม”
“ผมไม่กล้า..”
“ฉันไม่ได้เกลียดที่คุณไม่ใช่ผู้ชายแท้ แต่ฉันโกรธที่คุณหลอกลวง ถ้าคุณไม่รักฉัน ก็ไม่ควรทำแบบนี้ คุณปิดโอกาสให้ฉันได้เจอคนที่ใช่ ปิดโอกาสให้ฉันได้พบเจอกับคนที่หัวใจฉันต้องการจริง ๆ”
“ผมรู้ว่า พูดยังไงคุณคงไม่หายโกรธผม แต่ผมขอร้องนะทิพย์ อย่าเพิ่งหย่ากับผมตอนนี้เลย ผมขอเวลาจัดการบางอย่างก่อนได้ไหม” เขาบอกเสียงแผ่วเบา สีหน้าสำนึกผิด
“แล้วฉันต้องทนรอไปถึงเมื่อไหร่?” เธอย้อนถามเสียงแข็ง เหลือบมองชายอีกคน สีหน้าไม่พอใจ
“ไม่นานหรอกทิพย์ ผมสัญญา”
“ไม่นานของคุณน่ะ มันกี่เดือน กี่ปีกัน!”
“นพบอกแล้วไงครับว่าไม่นาน ทำไมคุณต้องเค้นถามเขาขนาดนี้ด้วย แค่นี้นพก็ลำบากใจมากพอแล้ว!” ปวรุตม์พูดแทรกขึ้นมา สีหน้าเครียด
คนสวยตวัดสายตามอง “งั้นคุณก็แต่งกับนพไปเลยไหม ฉันจะไปตอนนี้เลย คุณมาอยู่แทนที่ฉันไหมล่ะ จะได้ทำหน้าที่ทั้งบนเตียง ทั้งเรื่องอื่นไปด้วยเลย!”
“นี่เธอ!”
“รุตม์หยุด!” ธนานพห้าม ก่อนเหลือบมองคนรักสีหน้าไม่พอใจ “เอาแบบนี้ดีกว่า ถ้าคุณยอมอยู่กับผมต่อ ผมสัญญาว่าผมจะจ่ายให้คุณสองล้าน ตอนที่เราหย่ากัน”
“ไม่น้อยไปเหรอคะ คุณเป็นลูกชายประธานบริษัทเคจีกรุ๊ป แต่มีปัญญาจ่ายฉันแค่นี้เนี่ยนะ!”
“คุณต้องการเท่าไหร่?”
เธอหันมองสบตาคนพูด “สิบห้าล้าน”
ธนานพชะงัก สีหน้าเครียดขึ้นทันที
“มันจะมากไปไหม!” ปวรุตม์ตวาดสีหน้าไม่พอใจ
“ห่วงเหรอ อยากเก็บไว้ใช้เองหรือไง ให้ฉันฟ้องก็ได้นะ จะได้แบ่งสมบัติกันไปเลย!” หญิงสาวย้อนเสียงแข็ง “ถ้าฉันฟ้องรับรองว่าฉันจะได้มากกว่านี้แน่!”
“นี่เธออย่าให้มันมากเกินไปนะ เห็นนพใจดีด้วยเลยได้ใจ!” ชายอีกคนยังคงตำหนิน้ำเสียงหนัก
“หยุดรุตม์ ถ้าคุณไม่หยุด ผมจะให้คุณไปอยู่ข้างนอกเดี๋ยวนี้!”
- Writer
