"คุณหญิงเจ้าขา เอาอย่างไรดีเจ้าคะ พระยาท่านให้คนตามหานายน้อยเหมือนแก้วให้วุ่นไปทั้งพระนคร แลพรุ่งนี้ทั่วตลาดคงมีเรื่องเล่าสนุกปากกันเป็นเดือนๆ”บ่าวคนสนิทของแม่หญิงศรีว่ารายงาน หลังจากกลับมาจากสอดส่องเรื่องวุ่นวายที่เรือน
“เรื่องของมันซี”แม่หญิงศรีว่าด้วยสีหน้าหงุดหงิด
“แต่…ที่นายน้อยถูกลักตัวไป…”นางบ่าวพูดอ้ำอึ้ง
“มันไม่กล้ากล่าวถึงกูดอก ดีไม่ดีมันคงไม่ได้กลับมาอีก แลเรื่องมันก็เล็กจ้อยนักเมื่อเทียบกับสิ่งที่อีบัวไลได้รู้เห็น ป่านฉะนี้ไอ้พรานนั่นมันจักพบตัวอีบัวไลแล้วหรือไม่ก็ไม่รู้ กูร้อนใจนัก” เมื่ออยู่กันแต่คนสนิท อากัปกิริยาเดิมแต่หนหลังของแม่หญิงผู้ดีก็แสดงออก
“กลัวจักมีคนไปพบเจอมันก่อนนี่สิเจ้าคะ คนเดินกันทั่วป่า”
“มึงให้คนของเราปะปนไปกับพวกชาวบ้านที่ออกหาไอ้แก้วแล้วหรือไม่”
“ไปแล้วเจ้าค่ะ แต่ท่าทางมันจักสนใจทองหีบของพระยาท่านมากกว่าจักหาตัวอีบัวไลอีกหนาเจ้าคะ”
“เฮ้ย ไม่ได้ควา
