เมื่อนายน้อยคืนเรือนแล้ว บ่าวที่ได้รับมอบหมายก็จุดพลุบอกให้คนที่ยังค้นหาอยู่รู้แลจักได้ยุติการค้นหา บ่าวไพร่ก็ได้อยู่ได้นอน แลวันพรุ่งก็มีคำสั่งจากพระยาหมื่นทิศ ให้นำทองสองหีบไปแตกเป็นอัฐ เป็นสินน้ำใจแจกจ่ายให้ถ้วนทั่วทุกผู้ทุกคน
“เจ้ากลับมาเองหรือ” พระยาหมื่นทิศถามไม่อยากเชื่อ
“ขอรับ” เหมือนแก้วบอกทั้งที่ปากยังเคี้ยวข้าวในปากตุ้ยๆ ด้วยอาการง่วงซึม พระยาคนพี่ถอนใจโล่งอกอีกคราพลางเอามือลูบหัวลูบตัวน้องดังเรียกขวัญอยู่เนืองๆ ตาคมจับจ้องน้องไม่วางดังกลัวว่าหากละสายตาไปน้องจะหายสิ้นไปอีก
“ถ้าเช่นนั้น หากไม่มีเรื่องกระไรแล้ว กระผมเห็นควรจะลากลับ” คุณพระหัสวีร์ว่าขึ้น
“ดึกแล้ว การเดินทางเห็นจักลำบาก เช่นไรพ่อหัสก็นอนเสียทีนี้สักคืนก็แล้วกัน วันพรุ่งค่อยกลับ” พระยาหันมาบอกน้อง
“ขอรับคุณพี่” คุณพระรับคำ
เจ้าแก้วเหน็ดเหนื่อยเหลือเกินเพลานี้ เหตุนี้หลังกินข้าวกินปลาเสร็จจึงยังไม่ถูกซักถามความก
