CHAPTER 6
3589 Words
CHAPTER 6
“เจสสิก้า! นี่ผมเองนะครับ คุณอยู่ข้างในหรือเปล่า”
“โรมันเหรอ?”
ฉันรีบพุ่งไปเปิดประตูให้เขาทันที อย่างน้อยก็ไม่ใช่พวกบ้าเมื่อคืนนี้ล่ะนะ ทันทีที่เปิดประตูให้ โรมันกับซีกายส์ก็พุ่งเข้ามาในห้องอย่างรีบร้อนก่อนจะเจอสภาพฮีโร่นอนคว่ำหน้าอยู่บนพื้นข้างเตียง มันเป็นผลมาจากแรงเตะของฉันเมื่อกี้เองแหละ =___=;;
“พอดีเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะ”
“มันยังไม่ตายใช่มั้ยครับ -*-“ โรมันหันมาถามฉันหน้าตาตื่น
“ยังๆ เขายังมีชีวิตอยู่พันเปอร์เซ็นต์เลย แค่หลับไปเท่านั้นเอง”
“ฉันกะแล้วเชียวว่าหมอนี่ต้องแอบมาให้เธอ ว่าแต่…เมื่อคืนพวกเธอสองคน…”
ซีกายส์พูดค้างไว้พลางมองหน้าฉันสลับกับอีตาฮีโร่ที่โรมันกำลังแบกขึ้นไปนอนบนเตียง
“อย่าแม้แต่จะคิดเรื่องสยดสยองพรรค์นั้นเชียวนะ!”
“ล้อเล่นน่า พวกฉันรู้ว่าหมอนี่มาทำไม แล้วคนพวกนั้นล่ะไปไหนแล้ว”
“พวกนั้น? พวกไหน?”
“ก็พวกที่แอบซุ่มดูเธออยู่ไง ฮีโร่บอกกับพวกฉันตั้งแต่ตอนเริ่มถ่ายทำแล้วล่ะ หมอนั่นกังวลมากเลยนะ พอถ่ายเสร็จปุ๊บก็ตรงดิ่งมาหาเธอปั๊บ น้ำท่าไม่ยอมอาบ ข้าวปลาก็ไม่ยอมกิน”
ซีกายส์อธิบาย หมอนี่ก็แอบมีมุมดีๆอยู่เยอะเหมือนกันนะ ^/////^
แล้วทำไมฉันต้องดีใจมากมายแบบนี้ด้วยล่ะที่หมอนั่นให้ความสำคัญกับฉัน -*-//
“งั้นเหรอ…ยังไงก็ขอบใจพวกนายมากนะ ที่มาที่นี่ก็เพราะเป็นห่วงใช่มั้ยล่ะ”
“ผมห่วงกลัวไอ้บ้านี่จะปล้ำคุณนั่นแหละ”
โรมันพยักเพยิดไปที่ฮีโร่ ฉันหัวเราะออกมาเล็กน้อย ความจริงเมื่อคืนฉันก็กลัวแบบที่หมอนี่กลัวนั่นแหละนะ เพราะถ้าให้ย้อนกลับไปคิดถึงตอนที่เจอกันครั้งแรกจนถึงครั้งล่าสุด ฉันโดนอีตาฮีโร่ลวนลามทุกครั้งเลย เป็นบุคคลที่อันตรายต่อเรือนร่างของฉันมากที่สุด!
“ฉันว่าเธอไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ จะได้กลับกรุงเทพฯกัน”
“อื้อ พวกนาย…จะรออยู่ที่นี่ก่อนใช่มั้ย”
ฉันยังกลัวว่าพวกบ้าเมื่อคืนมันจะย้อนกลับมาอยู่นะ T^T
“พวกผมไม่ไปไหนหรอก ใครจะกล้าปล่อยให้เจ้าหญิงต้องอยู่คนเดียวล่ะ ^^”
“ขอบใจนะ”
ฉันยิ้มให้กับคำตอบของโรมันอย่างจริงใจก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป พวกเขาสามคนก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรนี่นา แล้วทำไมอาจารย์เควินถึงต้องให้ออกห่างจากพวกเขาด้วยล่ะ งองูแปะบนหัวฉันเต็มไปหมดเลยนะเนี่ย =*=
สุดท้ายโรมันกับซีกายส์ก็ต้องช่วยกันแบกฮีโร่ไปที่รถ พวกเขาทั้งสามขับรถกันมาเอง โรมันก็เลยชวนฉันให้กลับด้วยกัน โดยที่ซีกายส์เป็นคนขับ โรมันนั่งเบาะข้างๆ และฉันก็ต้องมานั่งเป็นหมอนให้ฮีโร่หนุนอยู่ที่เบาะหลัง หมอนี่หลับได้อลังการดาวล้านดวงมากเลย โดนคนแบกจากบังกะโลมาที่รถยังไม่มีทีท่าจะตื่นเลยสักนิด ชาติก่อนเป็นเจ้าชายนิทราแน่ๆ >O[]O_O_.,___วันงาน
บางทีฉันอาจจะมาผิดงานหรือเปล่า -*- งานปาร์ตี้บ้าอะไรมืดตื๊ดตื๋อขนาดนี้! โรงเรียนลืมจ่ายค่าไฟหรือไงกัน ไม่สิ…อีตาโรมันต้องโกหกฉันแน่ๆว่าวันนี้มีงานปาร์ตี้น่ะ T^T คิดแล้วเชียวว่ามันแปลกๆ ถึงฉันจะสนใจแต่อาจารย์เควินไม่เคยสนใจคนอื่น แต่ฉันก็คงไม่นอกสังคมถึงขนาดจะไม่รู้ว่าโรงเรียนจะมีงานหรอกนะ แบบนี้ก็หมายความว่า…
ฉัน – มา – เก้อ!
“ให้ตายสิอีตาบ้าโรมัน! ฉันอุตส่าห์ใช้เวลาทั้งวันทั้งคืนในการเลือกชุดกว่าจะได้ชุดปิศาจแมวแสนสวยสุดเซ็กซี่นี่มา แต่นาย…นายบังอาจจจจจ >[]__/////O<”
“ก็บอกแล้วไงว่าเรื่องทั้งหมดเธอเป็นคนผิดเองนะ ดันไปยุ่งกับของสำคัญของคนอื่นเขาทำไม”
“แกหมายความว่ายังไง!”
“โทษทีนะ แต่ฉันคงบอกเธอไม่ได้หรอก หน้าที่ของฉันคือทำลายเธอให้ย่อยยับอับอาย ต้องขอโทษด้วยนะที่คงต้องรุนแรงน่ะ”
“ว่าไงนะ…อ๊าย!!!”
ฉันร้องลั่น ไอ้ตัวน่าขยะแขยงจะจับฉันนอนราบลงกับอะไรสักอย่างที่เดาๆแล้วน่าจะเป็นโต๊ะตัวยาว มันใช้มือเพียงข้างเดียวรวบข้อมือฉันเอาไว้ทั้งสองข้าง และใช้ขาทั้งสองข้างของมันกดขาฉันเอาไว้ไม่ให้ดิ้น ไม่นะ…จะเกิดเรื่องเลวร้ายแบบนี้ขึ้นกับฉันจริงๆน่ะเหรอ!
“ดิ้นไปก็เปล่าประโยชน์น่าลูกแมวน้อย เธอผิดเองนะที่แต่งตัวยั่วยวนขนาดนี้ จะเซ็กซี่ไปถึงไหนกัน”
“หยุด…หยุดนะ”
ฉันร้องห้ามเสียงสั่น ซอกคอของฉันกำลังถูกคุกคามอย่างหนักหน่วง!
“ร้องอีกสิ ร้องดังๆให้ฉันตื่นเต้นกว่านี้อีกหน่อย เพราะถึงยังไงก็ไม่มีใครช่วยเธอได้หรอก”
“หยุด…”
ใครก็ได้…ช่วยฉันด้วย
“จะไม่มีใครได้ยินเสียงของเธอสักคนเดียว”
ไม่สิ…ไม่ใช่ใครก็ได้…
“ช่วยฉันด้วย…”
แต่เป็น…
“ฮี…โร่…”
- Writer
