Younger

Three

"Come again?" Tumaas ang kilay ko.

"Wala..." sagot niya.

All through out that night, naroon lamang kami sa karederyang iyon. Hindi ko naman alam ang i-to-topic dahil hindi naman kami close. Siguro kung may pag-uusapan man kaming mahaba, iyon ay tungkol lang siguro sa pagiging kolokoy niyang bestfriend sa kapatid ko.

Skateboard? Hindi rin... Wala akong alam sa mga ganiyan ng mga lalaki. Basta't ang alam ko lang ay mamamatay ako pag tinry ko iyan.

Stop texting me, please. We're over.

Pikit mata kong ni-click iyong send. That was a redundant message. Iyon lagi iyong nirereply ko sa tuwing tinitext pa ako ni Vince. Kahit ngayon nga na isang linggo na ang lumipas simula no'ng break-up namin.

Naiirita na ako. Paulit-ulit niyang sinasabi na kailangan naming mag-usap. Ayoko na. Ngayon pa siya magpupursige gayong wala na kami?

Gano'n kasi ang karamihan sa mga lalaki. Kung kailan huli na ang lahat, saka sila maghahabol. Kailangan munang dumaan sa heartbreak bago nila marealize ang pagkakamali nila.

"Ate..." Lumapit sa akin si Estian. May dalang drawing book at crayons. Sumampa siya sa sofa para maupo sa tabi ko.

He showed me his work. It wa a bit messy figure draw... of a man carrying a girl. Ang mga zigzag na inaapakan nila ay hula ko'y isang hagdan. May isang bata sa tabi nila. Hmmm... he's still three kaya't ayos lang naman na ganito pa kagulo ang guhit niya. He loves to show me first his work. At dapat laging possitive ang feedbacks ko, dahil kung hindi ay magagalit siya.

"That's very... Interesting," nag-aalangan kong sabi.

"This is me." He pointed the small guy beside the two. Nagtataas-baba ang kaniyang kilay at malawak na nakangiti sa akin.

"Uh, how about these two? Who are they?"

Hindi siya sumagot. Instead, sinundot niya ang aking tagiliran using his crayon. "Yieeee!"

Pagkatapos ay humahagikhik itong bumaba sa sofa. Napa-iling na lamang ako at binaba iyong cellphone ko. Sa dining area ay naroon na pala ang aking mga kapatid at ako na lamang ang inaatay sa hapag.

Pansin kong nakabusangot si Justin. Medyo magulo ang buhok at namumungay pa ang mga mata. Late siya laging nagigising kapag walang pasok. Usually, kung hindi normal ay goodmood naman siya tuwing gising niya. Ano naman kaya ang problema nito? Nag-away kaya sila ni Diane?

"Drama ng mukha mo, a?" Sabi ko nang hindi nakatingin. Pumwesto ako sa gitna ni Jayvee at Sebastian para maasikaso ko ang dalawa ng mabuti. Sinimulan ko sa paglalagay ng kanin sa kanilang plato.

Umiing si Jayvee. "I don't want that."

Hay, heto nanaman tayo. "Masarap ito," umiling parin siya at tinukak palayo sa kaniya ang kaniyang plato. "Jayvee, isa! Kakainin 'to ng mumu, gusto mo?"

"Edi kainin niya!" He pouted.

Napabuntong hininga ako. "Ate Nida, paki gawan nalang ng sadwitches si Jayvee." Utos ko sa aming katulong.

Hinidi kumukuha ng matandang katulong ang mga magulang namin. Hangga't kung maari ay mga bente pataas ang edad. Paano ba naman kasi'y nag-aalala silang baka pag matanda, e atakihin nalang bigla sa puso iyon dito. Baka hindi makayanan ang katigasan ng ulo ng mga kapatid ko.

"Tama na iyang kadra-drawing mo." Kinuha ko kay Estian iyong drawing book at krayola niya. "Mamaya na iyan kasi kakain pa tayo."

Mabuti na lamang at hindi na siya nagmatigas pa. Masaya niyang sinubo iyong fried rice na nilagay ko sa kaniyang plato.Nang matapos kaming kumain ay nag kaniya-kaniya na kami ng gawain. Busy-busyhan, ganern. Si Estian ay pinagpatuloy ang kaniyang pagdra-drawing. Si Jayvee naman ay nilalaro iyong bagong biling laruan ni Mama para sa kaniya. Si Justin naman ay nasa kuwarto niya. Ako naman ay kasalukuyang nagbabasa ng hollywood magazine.

Maya-maya lamang ay tumunog ang aming doorbell. Hinayaan kong si Kulot ang magbukas.

I flipped the next page and crossed my legs. Mom said, this is the proper way to sit. Straighten your back and fill your self with confidence even without audience. I came from a descent family. My parent's background are worth to appluad that's why they always remind me to act like an on time bloomed woman, prim and proper. 'Di bale na ang aking mga kapatid. They're still young. They're still in the process of training. I am the eldest, I better act like one.

After all, ako ang susunod sa yapak ni Papa.

I will make them both proud nang hindi na mag dalawang isip si Papa sa kakayahan ko. I can beat those I think are threats to me. Even that nerd, Gicelle Petrin.

"Nasa taas po, Sir,"

Binaba ko ang aking hawak na magazine at nilingon iyong bisita na pinapasok ni Kulot. Nagkatinginan kami. Tipid niya akong nginitian. Gano'n rin ako at bumalik ulit ang aking tingin sa binabasa ko.

Narining ko na lamang ang kaniyang mga yapak na paakyat sa aming mahabang staircase.

He's like that. Normal na para sa kaniya ang maglabas-pasok sa bahay namin. Kulang nalang ay magkaroon siya ng sariling susi ng bahay namin. Perks of being my brother's bestfriend.

Kalaunan ay naisipan ko na rin ang umakyat dahil nakaugalian ko na ang matulog pagsapit ng Ala-una. E, totoo namang nakakapagpatangkad iyon. 'Tsaka, nakakapagpabloom iyon ng balat. Just continue the routine and you'll see the results after waking up.

"Paano mo nasabi iyan, e disqualified na nga tayo. Hindi pwedeng sabihin mong next time nalang. Pre, next year pa iyang next time na sinasabi mo,"

Huminto ako sa paglalakad sa tapat ng medyo nakasiwang na pinto ng aking kapatid.

Justin's standing infront of Clark who's just calmly taking the situation that makes my brother looked irritated by now.

"Iyon lang..." nakangising sagot nito.

Sabi ni Mama, huwag na huwag daw makikisabat o makikisali sa usapan ng iba. That's disrespectful, pero hindi naman ako sumasabat. Nakikinig lang naman.

"Nasaan ka ba kasi no'ng gabing iyon? No'ng ako naman ang nauna, nando'n ka pa naman, ah!"

Mas lumapit pa ako ng mabuti sa pinto ngunit hindi ko iyong hinawakan para hindi ko aksidenteng mabuksan kung sakali.

"I did something important," simpleng sabi ni Clark at humilata sa kama ng aking kapatid.

Sinipa naman ni Justin ang paa nito. "Baka chicks nanaman ang kasama mo kaya ka biglang umalis noong camp."

I stiffed.

"Hmm... Siguro. iyon nga lang, ang hirap mahuli e,"

"Gago. Kilala kita." Justin thew him a meaningful look.

"Totoo..." Tumawa si Clark. "Maarte, eh,"

"You already dated lots but all of them are so... girly." He wrinkles his nose.

"But this one's different, Tin... She and I? We're perfect."

"I don't like her."

"Bakit naman?"

"She's the reason why we're disqualified. You chose her over our place in the camp."

Umawang ang aking labi. I... was the only one he was with the whole camp that night! No, I shook my head. Tinakpan ko ng unan ang aking mukha. Kanina pa paulit-ulit na romorolyo sa aking utak ang aking mga narinig. Ngayon nga ay nandito lang ako sa aking kwarto. Hindi ako lumalabas dahil inaantay kong umalis iyong bwesit na batang 'yon! He's lying! kung ano-ano ang sinasabi niya sa kapatid ko at alam kong wala iyong katotohanan.

My god, he's giving me goosebumps! That thoug? Hell no! Hindi ako papatol sa kaniya!

Alas nuebe na rin nang mapagpasyahan kong bumaba para kumain. I am so sure wala naman na siya dito. He usually go home at atleast eight or seven. Minsan pa nga ay few minuites lang after nila mag-usap ni Justin.

"It's already nine. Haven't you eat yet?"

Napalingon ako sa dining table and was surprised to see Clark on the edge. He's wearing pajama and just... pajamas! Walang pang-itaas, sando, t-shirt o ano. He's tummy, it has no abs. But it's flat. And come on, He's not that bulky but his built is fine. Tantya ko ay hanggang tainga ko lang din siya. But I know by the looks pwede pa siyang tumangkad at malampasan ako.

God, why do I can imagine him in his 20's having a well-defined jaw and manly face. His nose was a bit upturned and it looks like God took his time to properly sculptured him! Even I as a girl, I envy him. I envy his still raw beauty.

"Ano'ng ginagawa mo dito?" I kept my voice steady kahit na pakiramdam ko ay mabubuwal ata ako dito sa aking kinatatayuan sa lamig ng kaniyang titig.

Binuksan ko iyong fridge at kumuha ng kung ano lang na pwedeng kainin. Ngunit sa gilid ng aking mga mata ay nakita kong tumayo siya at naglakad palapit sa akin.

"'Yan lang ang kakainin mo?"

"May choice ba ako?"

Hindi ko na pala kailangan pang tanungin kung bakit siya nag-sleep over dito dahil baka walang kwenta lang ang isagot niya like: "boring sa'min" o "tinatamad akong umuwi". Minsan ko na kasi siyang inaway noon dahil nag-sleep over siya dati dito at puro iyon lang ang sinabi niya.

"Let me cook for you," he lazily said. Kumuha siya ng meat at kung anong rekado sa ref.

"Huwag na. That will take time. Ayokong nag-aantay ng matagal."

Ilang segundo niya ang tinignan. He looked at me with amusement written on his face. Parang may sinabi akong big deal para sa kaniya.

"Impatient, huh?" He c****d a brow.

Binuksan niya iyong stove at nilagay iyong kawali. Pinabayaan ko nalang siya, total nariyan nalang rin.

"Kapag gutom, bahala nang maging impatient."

Napatingin siyang muli sa akin. "So, pwede ring willing kang mag-antay? Ganoon ba, Jehyla?"

Bakit ba Jini-Jehyla lang ako neto? Walang galang, ah...

"Oo naman,"

Kinagat niya ang pang-ibabang labi. Hindi ko alam kung bakit nag-slow motion nalang bigla ang galaw ng kaniyang bibig. Nang bitawan ng kaniyang ngipin ang kaniyang labi ay awtomatiko itong naging mapula at medo basa. It was a bit swelling at parang... nag-aaya na ano.

I shook my head. Nakita niya iyon. "Bakit?"

"Wala. Sige, do'n na muna ako sa table,"

"Hindi. Dito ka lang." Hinawakan niya iyong braso ko. "Watch me cook. I might put some spices you might won't like."

Pinamulahan ako. Iniisip niya parin ba'ng ang arte ko? "Hindi na. I'll eat whatever you cook,"

Unti-unting dumausdos ang kaniyang kamay at tuluyan na nga akong binitawan. "Okay," He simply said and continued what he's doing.

Nakapanghalumbaba ko siyang tinitignan mula rito sa aking kinauupuan. His naked back is all I can see from here. By the moves, mukhang alam na alam niya ang kaniyang ginagawa. Does he cooks everyday in their house? Mukha kasing hasa siya sa mga pa-itsa-itsa pa nga lang niya ng pagkain mula sa pan... ako nga, hindi ko iyan kaya.

A few minutes after, sa wakas!

Tinignan ko iyong pagkaing kaniyang hinain sa aking harapan. May plating pa! at ang bango, ah.

Mangha ko siyang tinignan. "How did you learn how to cook?"

"School,"

Tumango-tango ako. Parang nag-aalangan pa nga akong lantakan itong niluto niya. Dahil bukod sa ang profesh ng plating, nakakailang naman kung habang kumakain ako, e nariyan lamang ang siya at nakatingin sa akin.

Pero kung tititigan ko lang din 'to, kawawa ang tiyan ko. Kaya nilantakan ko na rin.

"You saw and heared us talking."He suddenly said. Ang kaniyang dalawang braso ay nakapatong pareho sa mesa.

Hindi ako sumagot. I don't want to talk about it.That is a weird topic. But wait-- he knew all along I was standing there?!

"So... what do you think?"

My head creased. What kind of question is that? Hindi ko nga masikmura na ako at siya? That's insane!

Pero teka, baka naman dahil alam niyang naroon ako kaya niya naisipang sabihin iyon para pagtripan ako and just so he could mess with my head!?

"What are you talking about?"

He chuckled. He knows I am playing numb. He cleared his throat and crossed his arms but never locking away his gaze from me. "Who do you think is the shark and seal?"

"Kanino?"

"Sa ating dalawa."

Okay...

For all I know, shark is the most dangeruos under water predator. They commonly eat meat and human is not an exemption. Seal is one of their favourite food. They enjoyed chasing and eating them and that is becuase they're too weak and are easy to catch.

At kung tatanungin ako kung sino sa aming dalawa ang delikado at dapat iwasan ng isa sa amin...

"You..." I stared at him bluntly. "You're the shark,"

He let out a sly laugh. He leaned his back on the chair. His mocking smirk still plastered on his face.

"Mali," aniya. "I am the seal."