SIX: ชีวิตนายฉันขอแล้วกัน

1600 Words
คอนโด D           หลังจากที่ฉันครวญครางอยู่กับรองเท้าอยู่พักใหญ่ก็กลับมาคอนโดก่อนหลับไปและตื่นมาช่วงค่ำเลยอาบน้ำและแต่งตัวเพื่อไปสนามแข่งรถ JS ตามที่ไอ้เพียวนำเสนอมาฉันใส่เอวลอยสีดำรัดรูปแขนกุดด้านในก่อนทับด้วยใส่คอปแขนยาวสีเทามีฮู้ดและกางเกางขาสั้นอวดเรียวขาสวยของฉัน ก่อนตบท้ายด้วยรองเท้าผ้าใบไนกี้สีดำ รุ่นของจีด้ากอนที่มีดอกเดซี่อ่ะ ฉันชอบมากกกกก >.Rrr           “ว่า?” ฉันรับสายไอ้เพียวที่โทรเข้ามา           (มิทราบว่ามึงถึงไหนแล้วคะ?)           “กำลังขับรถจ้า” เปล่ายังไม่ได้ออกจากคอนโดแต่ถ้าบอกไปต้องโดนด่าแน่ๆ           (ให้ไวเพราะกูสองคนจะเมาแล้วโว้ยยยย) ฉันรีบเอาโทรศัพท์ออกจากหูเพราะมันเสียงดังมาก!           “รีบจังว่ะ?” พึ่งจะสามทุ่มเองนะ           (ย้อมใจที่มีเพื่อนอย่างมึง)           “อย่างกู...สวยอ่ะดิ”           (แหวะ!! รีบมา ติ๊ด!) วางสายใส่เฉยยยยย             เมื่อวางสายจากไอ้เพียวเรียบร้อยฉันก็ออกเดินทางอย่างจริงจังสักทีหลังจากที่โกหกมันไป ซอรี่จริงๆ เพื่อนเลิฟ ฉันตั้งค้นหมายตำแหน่งของสนามแข่งรถซึ่งมันหาง่ายมากอาจจะเพราะที่นี่มีคนไปเยอะก็ได้เพราะมีคนเช็คอินที่นี่เกือบล้านแหนะ เมื่อตั้งตำแหน่งเสร็จก็ออกเดินทาง....   30 นาทีต่อมา สนามแข่งรถ JS           ฉันมาถึงที่สนามแข่งรถเรียบร้อยแล้วถ้าสงสัยว่ามั่นใจได้ยังไงมั่นใจสิเพราะรถแข่งเต็มไปหมดเลย บางคันนี่อย่างแพงเลยเมื่อหาที่จอดรถเสร็จก็เดินเข้าด้านตามป้ายที่ติดไว้ว่า ‘ทางเข้า’ พอเดินเข้าเรื่อยๆก็เจอกับสแตนสำหรับผู้ชมขนาดใหญ่ ที่นี่ถือว่าเป็นสนามแข่งที่ได้มารตาฐานพอสมควร รถที่มาที่นี่ก็เจ๋งๆทั้งนั้น นักแข่งอย่างฉันนอกจากจะแข่งแล้วต้องดูและตรวจสภาพรถของตัวเองได้ และที่สำคัญต้องซ่อมได้ถึงแม้จะไม่ได้เก่งมากแต่ก็ควรรู้ไว้บางไม่ใช่ขับอย่างเดียวไม่งั้นมันไม่เท่ และคนอย่างน้ำสวยไม่เท่อยู่ไม่ได้ค่ะ           “อีสวยมึงจะเดินสวยยยอีกนานไหมหะ!?” ไอ้เพียวเจ้าเก่ามันกำลังยืนเท้าเอวด่าฉันบนสแตน           “ยุงจะหามพวกกูไปแดกแล้วจ๊ะ” มิลินเสริม           “แล้วมาทำอะไรตรงนี้?”           “มารอมึงนั่นแหละกลัวหาพวกกูไม่เจอ” เพียวตอบคำถามของ           “ขอบใจน้า ป่ะข้างในกันเถอะ”           “อืม”           เราเดินเข้ามาในส่วนด้านในซึ่งมันเป็นเหมือนบาร์ไว้นั่งดื่มและสามารถมองลงไปเห็นสนามแข่งรถ โคตรเจ๋ง!           “วันนี้มึงจะแข่งมั้ย?”           “ดูก่อน” ฉันบอกก่อนรับแก้วค็อกเทลมาจิบ ย้ำแค่จิบเพราะไม่แน่ใจเหมือนว่าจะแข่งมั้ยถ้ามีอะไรน่าสนใจก็อาจจะแข่ง แต่ถ้าไม่มีก็ไม่           เรานั่งคุยกันไปดื่มกันไปนิดๆ มองสนามแข่งที่ยิ่งดึกยิ่งคึกคักคนก็เยอะทั้งหญิงทั้งชาย           “ไฮ~นึกว่าใครน้ำสวยของผมเนี่ยเอง” แค่ได้ยินเสียงอ้วกก็มาจุกอยู่ที่คอแล้ว           “...”ฉันหันไปมองเล็กน้อยแต่ไม่ได้ตอบอะไรออกไปหันกลับมาดื่มเหมือนเดิมมองออกไปข้างนอกเหมือนเดิม           “ไม่เอาน่าอย่าเงียบใส่ไอแบบนี้สิยูก็รู้ว่าไอคิดยังไงกับยูอย่าเย็นชานักเลย”           “ไอๆยูๆอยู่ได้พ่อแม่นายไทยแท้อย่ามากระแดะรำคาญ!”           “น้ำสวย!!!” มันขึ้นเสียงใส่ฉันอย่างน่ารำคาญ           “ไปไกลๆซะ ไอ้ลิงแสม!” คนบ้าอะไรทาลองพื้นซะเทาแถมยังทาแก้มแดงอีกเข้าใจว่าเป็นผู้ชายดูแลร่างกายตัวเองแต่ช่วยดูแลน่าหน่อยเถอะ           หมับ!!!!           “มากไปแล้วนะ! น้ำสวยอย่าคิดว่าฉันยอมหน่อยจะทำอะไรก็ดะ..” เพี๊ยะ!!!           “ต้องโดนตบกี่ครั้งเหรอ? ถึงจะจำว่าอย่ามาโดนตัวฉันไอ้เคน!” ฉันฟาดฝ่ามือไปที่หน้าของไอ้เคนมันเป็นนักแข่งรถเหมือนกันแต่ไม่ค่อยได้แชมป์เท่าหรอกนะ แต่แม่งชอบดึงหน้าชิบ!! มันแสดงท่าทีว่าชอบฉันมากมายแต่ที่จริงมันแค่ต้องการฟันฉันเพื่อไปคุยอวดกับเพื่อนมันเท่านั้นแหละ คิดว่ามาที่นี่แล้วจะไม่เจอแล้วนะแต่ลืมไปที่นี่เมืองไทย หงุดหงิดวุ้ว!           “ฉันว่านายรีบไสหัวไปดีกว่านะก่อนที่น้ำสวยมันจะโมโหมากกว่านี้” มิลินที่เงียบมองสถานการณ์อยู่ก็เตือนไอ้เคน           “หึ ฉันไม่ไปน้ำสวย...มาแข่งกัน” มันเริ่มท้าฉัน           “...แล้วฉันจะได้อะไรล่ะ?”           “ถ้าเธอชนะจะขออะไรฉันก็ได้...แต่ถ้าเธอแพ้ต้อง ‘นอน’ กับฉันคืนนี้” มันไม่พูดเปล่าแต่ทำหน้าหื่นใส่ฉันด้วยการมองโล้มเลียไปทั่วร่างกายฉัน เหอะ!           ขยะแขยง!!           “แกจะบ้าหรือไงหะ!!” เพียวยืนขึ้นอย่างโมโห           “ว่าไงกล้าหรือเปล่า?” ไอ้เคนมันไม่สนใจสิ่งที่เพียวแสดงออกมาแต่หันมาถามฉันแทน           “เอาสิ...”           “อีสวย!!” / “น้ำสวย!!” เพื่อนฉันเรียกฉันเสียงหลงเลยแหะ หึ           “งั้นอีกสองเกมเจอกัน...” มันพูดจบก็จะเดินออกไปสงสัยอยากเท่...           “เดี๋ยว...ฉันขอของฉันเลยได้มั้ย?”           “ว่ามาสิ?” มันหันหน้ามองฉัน           “ถ้าฉันชนะ...ชีวิตนายฉันขอแล้วกัน หึ”           แต่ฉันเท่กว่าย่ะ เพราะตอนนี้ไอ้เคนหน้าซีดไปแล้วคงเข้าใจสินะว่า ‘ขอชีวิต’ มันหมายถึงอะไร...           “อะเอาสิ เพราะยังไงเธอก็ไม่มีวันชนะฉันหรอก” เสียงสั่นปานเจ้าเข้ามาทำเก่ง ถุย!!   เวลาใกล้เริ่มแข่ง           ฉันต้องเอารถมาตรวจเช็ดก่อนลงแข่งซึ่งที่นี่มีพนักงานค่อยดูแลความสะดวกอยู่ซึ่งบริการทับใจมากกก           “ว้าย!!ผมเพิ่งเคยเห็นรุ่นนี้ครั้งแรก” พนักงานดูแลรถคนนึงบอกอย่างตื่นเต้น           “งั้นก็ดูไว้เยอะๆเพราะฉันไม่รู้ว่าจะได้มาที่นี่อีกเมื่อไหร่” ฉันไม่ใช่คนหวงรถอยู่แล้วถ้าใครสนใจและชื่นชอบมันจริงๆ ฉันก็พร้อมสนับสนุนซัพพอร์ตเต็มที่           “ครับ!!!”           รถของฉันของเป็น Lamborghini Sian ที่ให้แรงม้ามากถึง 819 แรงม้า และผลิตออกมาจำกัดเพียง 63 คันเท่านั้น ส่วนราคาอย่ารู้เลยเดี๋ยวช๊อก หึ           “เอ่อ ได้เวลาแข่งแล้วครับ” มีเจ้าหน้ที่ในสนามเดินมาบอกฉัน           “ค่ะ”                       “ฮัลโหลเทสๆการแข่งขันสุดท้ายสำหรับคืนนี้เป็นการแข่งขันระหว่างเคนเท้าไฟและสาวสวยไม่ขอเอ่ยนามของรางวัลคือ....!!! เอ่ย ชะชีวิตครับ~” พิธีกรอึกอักซะตลกเชียว           3! 2! 1! Go!!!!!           บรื้นนนนน~บรื้นนนนน~           เมื่อสัญญาณบอกการออกตัวดังขึ้นฉันก็ออกตัวเช่นกับไอ้เคนแต่มันออกนำไปก่อนแล้วเพราะฉันไม่ชินเลยต้องสำรวจเส้นทางก่อนเพราะสนามมันไม่ได้เหมือนกันไปซะหมดไอ้เคนมันอาจจะชินน่าท่าคงมาแข่งที่นี่บ่อย           รอบ 2           เมื่อผ่านรอบแรกไปฉันก็เหยียบคันเร่งมิดเพราะชำนาญทางแล้ว หึ หลังจากนี้ต่างหากของจริง!!!           “ไอ้เคนเอ๊ย!” ฉันเหยียดมาจี้ท้ายรถมันโดยใช้เวลาไม่ถึง 3 นาทีด้วยซ้ำและเหมือนมันจะเริ่มเลิ่กลั่กแล้วแหะเพราะมันส่ายรถไปมาคิดว่าฉันกลัวหรือไง?           “ชนก็ชนดิไม่มีปัญญาอยู่แล้ว”           ฟิ้ววววว~           สุดท้ายฉันก็แซงมาได้เพราะมันไม่กล้าวัดเพราะกลัวรถพังละมั้ง... ฉันเร่งเครื่องเต็มที่เพราะไม่เล่นกับเด็กน้อยแล้วทั้งที่จริงมันอายุมากกว่าฉัน 3 ปี           ฟิ้ววววว           “Lamborghini Sian คันงามเข้าเส้นชัยไปแล้วครับ!!!!!!!”           เฮ้!!!! วู้ววววว!! สุดยอดดดดเลย!!!           เสียงของพิธีกรประกาศคนชนะซึ่งก็คือฉันเอง....น้ำสวยคนสวยคนงานแห่งสนามแข่งรถ หึ           ปึก!!           ฉันลงจากรถก่อนจะเดินไปหาบุคคลที่พ้ายแพ้อย่างไอ้เคน           “สุดยอดมากครับ!!” พนักงานที่ดูแลรถฉันเดินมาชม           “อืม ขอบใจ” ปึก ปึก ฉันตบบ่าเบาๆก่อนจะเดินมาหาคนที่กำลังหัวเสียอยู่บนสนาม...           “โถ่เว้ยยย!!!” ปึก!!! มันปาหมวกกันน๊อกลงพื้น           “ไง?”           “ธะเธอคงไม่พูดจะจริงหรอกใช่มั้ย?” มันถามเสียงสั่นปากสั่นหน้าซีดไปหมดเพราะความกลัวกำลังเข้าครอบง่ำจิตใจมัน           “จะตายด้วยอะไรดีน้า? เหล็ก...ไม้...หรือขับรถชนดี?” ฉันไม่ได้ฟังสิ่งที่มันกำลังแพล่มแต่คิดว่าจะหาอุปกรณ์อะไรดี...           ไม่ได้อยากอะไรรุนแรงแต่ไอ้เคนมันทำตัวรำคาญเกินไปเบื่อ...           ตุบ!!! มันคุกเข่าลงกับพื้น           “ฉะฉันขอโทษแต่อย่าทำอะไรฉันเลยนะ ฉะฉันจะไม่มาให้เธอเห็นหน้าอีก..”           “เหล็กแล้วกันเนอะ?” ฉันคว้าท่อเหล็กข้างสนามมาได้ก่อนจะง้างมือสุดแขน...           “อย่า!!!!!” หมับ! ใครมันมาขัดใจฉัน!!ด้วยการจับมือฉันเอาไว้           ควับ!           “เจ้าสัว?” มาได้ยังไงว่ะ?           “ใช้เหล็กตีมันนานตาย...เอาปืนมั้ยนัดเดียวอยู่...”           “หะ?”           “ว่าไงจะเอาชีวิตมันไม่ใช่เหรอ?”            
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD