รินรดาเดินวนไปวนมาในห้องพักขนาดเล็ก มือเรียวสั่นระริกขณะพยายามกดโทรศัพท์ต่อสายคนต้นเรื่อง นานหลายนาทีที่คำภาวนาของเธอเป็นผล คุณวิทยารับสายจนได้
“คุณพ่อคะนี่มันเรื่องอะไรกัน”
“เอ่อ...รินเจอคุณพิชญะแล้วใช่ไหม”
“คุณพ่อรู้อยู่แล้วใช่ไหมคะว่ารินต้องเจอเรื่องอะไร”
“เพื่อบริษัทของเรานะลูก”
“คุณพ่อ! มันไม่มีวิธีอื่นแล้วเหรอคะ ทำไมส่งรินมาทำอะไรแบบนี้”
ปลายสายอึกอักไปแล้วตามมาด้วยเสียงขลุกขลักไม่กี่นาทีต่อมาก็เป็นเสียงคุณแพรวา รินรดาแทบกลั้นหายใจเพื่อฟังปลายสาย
มันจำเป็นนะรินรดา”
“จำเป็นยังไงคะ” รินรดาน้ำตาคลออย่างไม่รู้ตัว “เรามีบ้าน มีรถ มีบริษัท เรากู้ธนาคารหรือไม่ก็ไฟแนลก็ได้นี่ค่ะ”
“ไอ้ที่พูดมาพ่อเขาเอาเข้าแบงค์ไปหมดแล้วล่ะ”
“ทำไมรินไม่รู้เรื่องเลยละคะ” หญิงสาวหน้าซีดสองขาแทบไร้เรี่ยวแรง ร่างบางทรุดลงนั่งปลายเตียง
“เธอจะไปรู้อะไร” คุณแพรวาแสร้งทำน้ำเสียงเบื่อหน่าย “คุณพ
