เพลิงพิศวาสจอมเถื่อน

เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นตอนตีสองครึ่ง มือเรียวควานหาโทรศัพท์มือถือที่วางไว้ข้างเตียงนอน เสียงดังนานราวกับจะบอกว่าปลายสายต้องการความช่วยเหลือด่วน             “สวัสดีค่ะ”             “ทำอะไรอยู่ รับสายช้าจริงๆ”             “รินหลับค่ะพี่มาร์กี้”             “หลับเร็วจริงนะ”             “เอ่อ...ตีสองกว่าแล้วค่ะพี่มาร์กี้”             “เออๆ มารับหน่อยซิ ฉันขับรถกลับไม่ไหว”             “พี่มาร์กี้อยู่ที่ไหนคะ”             “ผับแถวสุขุมวิท”             “ขอครึ่งชั่วโมงค่ะ พี่มาร์กี้อย่าไปกับใครนะคะ แล้วก็อย่าปิดมือถือด้วย”             “เร็วๆ ให้ไว!”             ยังไม่ทันที่อีกฝ่ายจะพูดอะไรต่อ ปลายสายก็กดตัดสายทิ้งทันที หญิงสาวลุกขึ้นจากที่นอนแสนอุ่นสบายแล้วเปิดไฟห้องนอนของตน เสยผมยาวสลวยลวกๆ แล้วใช้ยางรัดผมรัดไว้อย่างรีบเร่ง เดินเข้าไปล้างหน้าพอให้ตาสว่างแล้วรีบเปลี่ยนชุดนอนเป็นเสื้อยืดกับกางเกงยีนคว้ากุญแจรถเก๋งคันเล็กออกจากบ้านหลังงามอย่างรวดเร็ว             รินรดา เพชรประกาย หญิงสาววัยยี่สิบสี่รีบขับรถเก๋งญี่ปุ่นไปจุดหมายอย่างรวดเร็ว ถนนที่ค่อนข้างโล่งผิดกับตอนกลางวันทำให้เธอใช้เวลาขับรถจากบ้านในหมู่บ้านหรูกลางกรุงมาถึงผับชื่อดั่งย่านสุขุมวิทในเวลาที่แจ้งพี่สาวไว้ เมื่อมาถึงเธอกวาดสายตามองที่ประตูด้านหน้าผับ  นักท่องราตรีทยอยออกจากผับมายืนอยู่ด้านนอก  รินรดาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาโทรหาพี่สาวแต่ยังไม่ทันทีอีกฝ่ายจะรับสาย เธอก็สังเกตเห็นหญิงสาวในชุดเดรสรัดรูปสีดำหัวเราะคิกคักอยู่ใกล้รถสปอร์ตสีแดง รินรดารีบก้าวลงจากรถแล้วเข้าไปประคองพี่สาวที่อยู่ท่ามกลางหนุ่มๆ             “อ้าว! มาเสียทีนะยะ”             “พี่มาร์กี้เรากลับบ้านกันเถอะค่ะ”             “ผมขับรถไปส่งให้ก็ได้นะครับ” ชายหนุ่มคนหนึ่งเอ่ยขึ้นท่าทางเมาไม่น้อย             รินรดาฉีกยิ้มที่มุมปากแล้วส่ายหน้าเร็วๆ “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันจะพาพี่สาวกลับบ้านเอง”             “น่า...ให้พวกเราไปส่งเถอะ”             “ไม่เป็นไรจริงๆ ค่ะ”               รินรดาดึงกุญแจรถจากมือพี่สาวแล้วประคองเธอไว้แต่ผู้ชายตัวโตหลายคนเดินล้อมไม่ให้เธอกับพี่สาวได้ก้าวออกไป             “มาน่า...ไปสนุกกันต่อดีกว่านะ”             “ไม่ค่ะ ช่วยหลบด้วย” รินรดาปฏิเสธเสียงแข็งพยายามจะหาทางแทรกตัวออกมา แต่ผู้ชายเหล่านี้ก็ไม่มีท่าทีจะหลบทางให้ “ถ้าพวกคุณไม่หลบฉันจะร้องให้คนช่วยนะ!”             “โธ่! จะร้องแบบไหนหรือจ๊ะคนสวย” อีกฝ่ายทำท่าจะลวนลามหญิงสาว             รินรดาทำหน้ารังเกียจ แต่เธอประคองพี่สาวที่เกือบจะหมดสติทำให้เธอขยับเคลื่อนไหวตัวไม่ถนัด สายตามองหาใครสักคนที่จะมาช่วย สายตาของเธอก็มองเห็นชายหนุ่มร่างใหญ่ที่กำลังเดินเข้ามา             “เฮ้ๆ ผู้หญิงเขาไม่ยอมก็อย่าไปฝืนใจดีกว่านะ”             ชายหนุ่มแปลกหน้าเอ่ยขึ้น แสงสลัวที่บริเวณลานจอดรถทำให้เห็นหน้าไม่ชัดแต่เขาดูกำยำและใบหน้ามีเคราขึ้นหนา เขาเดินมาใกล้ทำให้เธอรู้ว่าเขาตัวสูงใหญ่ผิดกับหนุ่มนักเที่ยวคนอื่น             “เออ! แล้วมึงมายุ่งอะไรด้วยวะ!”             “ก็ไม่มีอะไรแค่ชอบยุ่งเรื่องของชาวบ้าน”             อีกฝ่ายตอบด้วยการเหวี่ยงหมัดใส่แต่ชายหนุ่มกำยำหลบได้อย่างว่องไว  ทำให้อีกฝ่ายเสียหลังล้มคะมำอย่างน่าอายเรียกเสียงหัวเราะให้คนที่มองอยู่  รินรดาเกือบจะหวีดร้องออกมาเมื่อเห็นอีกคงพุ่งเข้าใส่แต่เขาก็หลบได้รวดเร็วราวกับมีตาหลัง  ชายหนุ่มไม่ได้โต้ตอบอะไรเลยสักนิดแต่ก็ทำให้อีกฝ่ายยอมถอยไปง่ายดาย             “ให้ไปส่งที่รถไหม?”             “ไม่เป็นไรค่ะ” รินรดาส่ายหน้าไปมา “ขอบคุณที่ช่วยเหลือค่ะ ขอตัวนะคะ” หญิงสาวก้มศีรษะลงเล็กน้อยอยากจะยกมือไหว้ขอบคุณแต่ไม่ถนัดเพราะประคองร่างพี่สาวอยู่          มาติกาเงยหน้าขึ้นแล้วส่งจูบให้ชายหนุ่มแต่รินรดารีบพามานั่งที่รถของตน “พี่มาร์กี้รอรินเดี๋ยวนะคะ”             รินรดาคาดเข็มขัดนิรภัยให้มาติกาแล้วรีบไปเช็ครถของพี่สาวที่ล็อกเรียบร้อยดี เธอหันไปคุยกับรปภ. ที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่แล้วยื่นธนบัตรสีม่วงส่งให้             “รบกวนหน่อยนะคะ ตอนเช้าจะให้คนมารับรถค่ะ”             “ได้ครับคุณหนู ลูกค้าประจำเจ้านายบอกให้ผมดูแลให้อย่างดีอยู่แล้วครับ”             รินรดายกมือไหว้ขอบคุณแล้วรีบกลับมาที่รถเพื่อพาพี่สาวกลับบ้าน เธอเหลียวมองหาคนที่เข้ามาช่วยแต่ก็ไม่เห็นร่างสูงใหญ่ เธอกลัวคนกลุ่มเดิมจะกลับมาหาเรื่องจึงรีบเดินกลับมาที่รถและสตาร์ทรถออกไป กลิ่นเหล้าจากพี่สาวทำให้รินรดาต้องเปิดกระจกรถลงครึ่งหนึ่ง มาร์กี้เมามากแต่ยังร้องเพลงฮึมฮัมในลำคอและหลับไปในไม่กี่นาที  รินรดาได้แต่เหลือบมองไม่อยากละสายตาจากถนนแม้ว่าจะโล่งแต่รถก็มักแล่นเร็วเสมอ ครึ่งชั่วโมงต่อมาเธอก็มาถึงบ้านหลังงามเธอต้องลงมาเปิดประตูรั้ว ขับรถเข้าบ้านแล้ววิ่งมาปิดประตูก่อนจะประคองมาติกาที่เมาจนแทบไม่ได้สติเข้าบ้าน             บ้านสวยกลางกรุงพื้นที่ ใช้สอย 288 ตร.ม. 4 ห้องนอน 4 ห้องน้ำ ห้องรับแขก ห้องพระ ห้องรับประทานอาหาร ครัวไทย ส่วนซักรีด ห้องแม่บ้านพร้อมห้องน้ำ ที่จอดรถในร่ม 2 คัน ส่วนรถเก่าๆ ของเธอจอดตากแดดตากฝนด้านนอกห้องพักผ่อนส่วนตัวพร้อมระเบียงกว้างชั้นบน มันแสนจะกวางขวางและลำบากในการทำความสะอาดบ้านทั้งหลังและคนในบ้านที่อยู่กับเพียงสี่คน    หญิงสาวจัดแจงให้พี่สาวเธอนอนสบายบนที่นอนหนานุ่ม  ห้องนอนของมาติกาต่างจากห้องนอนของเธอลิบลับนอกจากฟอร์นิเจอร์ที่มีครบครันทันสมัยแล้วยังมีขนาดใหญ่กว่าด้วย แต่รินรดาก็ไม่รู้สึกน้อยใจอะไรเธอพอใจกับห้องนอนขนาดเล็กของตัวเองมากกว่า หลายปีแล้วที่บ้านหลังนี้ไม่มีแม่บ้านอยู่ประจำด้วยฐานะการเงินที่เริ่มถดถอยค่าใช้จ่ายมากกว่ารายรับจึงเป็นการจ้างรายวัน สามหรือสี่วันจะมีแม่บ้านมาช่วยทำความสะอาด ส่วนสวนสวยนักเดือนละครั้ง ที่เหลือเธอต้องเป็นคนรับผิดชอบทั้งหมดตั้งแต่ทำอาหารเช้าไปถึงซักเสื้อผ้าและดูแลความเรียบร้อยของบ้าน             หลายครั้งที่เธอตั้งคำถาม นี่ใช่ชีวิตที่เธอต้องการจริงหรือ? เธอเคยได้เรียนพยาบาลอยู่ปีเดียวก็จำเป็นต้องลาออกมาเรียนด้านบัญชีเพื่อช่วยทำงานในบริษัทของพ่อ ส่วนมาติกาเป็นลูกรักของแม่ที่วันๆ เอาแต่เที่ยวเตร่โดยไม่ต้องรับผิดชอบอะไรแม้ว่าอายุจะยี่สิบห้าแล้วก็ตาม  รินรดาตรวจดูความเรียบร้อยของบ้านอีกครั้ง นาฬิกาบอกเวลาเกือบตีสี่แล้ว เธอจะมีเวลานอนอีกแค่ไม่กี่ชั่วโมงก็จะต้องตื่นมาทำอาหารเช้า และเผื่อมื้อกลางวันให้คุณแม่และมาติกาด้วย เธอเดินกลับมาทิ้งตัวลงบนที่นอนแล้วปิดไฟที่หัวเตียง  น้ำตารื้นขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว ทำไมเธอต้องทนอยู่ในสภาพนี้นะ หรือเพราะเธอเป็นแค่ลูกบุญธรรมของตระกูลเพชรประกาย!.