“พี่ไกร…” ไพลินลากเสียงยาว ดวงตากลมช้อนตามองคนข้าง ๆ ตาขวาง ไกรสรจะไปมองเห็นสิ่งที่เธอทำได้อย่างไร คิดแล้วก็อยากเอานิ้วจิ้มตานัก
“อะไร” เมื่อไพลินไม่เดินเขาจึงถามขึ้น
“ทำไมไม่เดินดี ๆ คะ แค่จับมือจับแขนลินก็ได้ ไม่เห็นต้องกอดคอแบบนี้เลยนี่คะ รู้ไหมว่าลินเดินลำบาก” ไพลินว่าแกมบ่น แขนก็หนักยังจะเอามาพาดบ่าอีก
“ก็พี่อยากเดินแบบนี้” เขาตอบหน้าตาเฉย “เดินสิพี่พร้อมแล้ว”
ไพลินกลอกตามองบนหนึ่งรอบก่อนรับคำเสียงกระแทก “ค่ะ” ออกเดินได้ไม่กี่ก้าวเขาก็ทำทีเดินเซซ้ายเซขวา “พี่ไกรเดินดี ๆ สิคะเดี๋ยวลินก็พาล้มหรอก” ไพลินเอ็ดเขาเสียงแข็งแต่คนหน้าด้านหน้ามึนหรือจะฟัง ทำทีเดินไม่ตรงจนถึงที่นั่งรับประทานอาหาร เขาหยุดเดินราวกับคนตาดีรู้ว่าจุดไหนเป็นอะไร
เช่นเดิมไกรสรล็อกตัวให้หญิงสาวนั่งลงข้างกาย พ่อกับแม่มองอย่างระอาแล้วส่ายหน้า นึกหวั่นใจกลัวเหลือเกิน กลัวไพลินจะไม่ทนอยู่กับลูกชายจอมแสบคนนี้ ถ้าเกิดลูก
