วันนี้เป็นวันแรกที่ไพลินจะได้ตัดอ้อยอย่างจริงจังเสียที อ้อยแปลงนี้อยู่ต่างหมู่บ้านแต่ก็ไม่ไกลมากและเป็นอ้อยไฟไหม้ เหมือนที่พ่อกับแม่สามีของเธอไปตัดทุกวัน
รองเท้าบูท ถุงมือ หมวกปีก ผ้าขาวม้าสำหรับคลุมหน้า…พร้อมลุย!
ไพลินคลุมหน้าเสร็จก็เดินไปตามร่องอ้อยสูงต่ำที่มีแต่เขม่าสีดำจากใบอ้อยที่โดนเผาอยู่เต็มพื้นดิน ตอนเช้ามันเป็นเหมือนหิมะของทางภาคอีสาน มันมักจะลอยละลิ่วไปตามลมและร่วงลงมาจากฟากฟ้าแล้วตกใส่บ้านคน แต่มันเป็นหิมะสีดำที่ไม่น่าพึงใจ เพราะนอกจากมันจะไม่ละลายเป็นน้ำแล้วมันยังทำให้พื้นที่ตรงนั้นสกปรกไปด้วย แต่ก็ต้องทนจนกว่าจะหมดฤดูกาลการตัดอ้อย
ตามทางเดินมีมัดอ้อยวางเรียงขวางเป็นทางยาว ขาสั้น ๆ ก้าวข้ามมัดอ้อยไปทีละมัด มุ่งหน้าตรงไปยังแม่สามีที่กำลังตัดอ้อยอยู่ไม่ไกลมากนัก มาถึงก็หยุดมองแม่สามีที่ก้ม ๆ เงย ๆ ตัดอ้อยอย่างชำนาญ “แม่สอนลินหน่อยนะคะ”
“ได้สิ ถ้าร้อนก็พักนะ” ถึงไพลินจะไม่เค
