“ค่ะ...ขอบคุณที่คุณปล่อยนกเสียที”
ริมฝีปากอิ่มคลี่ยิ้มเซียวๆ ส่งให้ชายหนุ่ม เธอเค้นเสียงออกมาได้สำเร็จ ทั้งๆ ที่น้ำตากำลังไหลบ่าท่วมหัวใจดวงเล็ก และเธอคาดเดาไม่ผิดเลยจริงๆ มันหมดเวลาที่นางซินฯ จะมีความสุขแล้วสินะ ช่วงเวลาที่นางฟ้าผู้เมตตาประทานให้ มันชั่งสั้นนักจนเธอแทบจะเตรียมใจตั้งรับไม่ทัน
ดวงตาสีคาราเมลลุกวาบ เมื่อฝ่ายตรงข้ามดูเฉยชาและไม่ยินดียินร้าย ผิดกับคนอื่นๆ ที่เขาเคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งด้วย เจ้าหล่อนเหล่านั้นจะร่ำไห้ อ้อนวอนและร้องขอโอกาสให้เขาเมตตาพวกเธอซ้ำอีกครั้ง แต่...คนตรงหน้า เธอดูนิ่ง นิ่งเสียจนเขาใจหายวูบ สรุปว่ายัยบ้านี่ไม่ได้คิดอะไรกับเขาเลยใช่ไหม ถึงได้ไม่มีความรู้สึกอะไรเลยตอนเมื่อเขาออกปากไล่ให้เธอจากไป
“อยากได้อะไรเพิ่มอีกไหมล่ะ ป๋าใจป้ำ เธอจะได้ไม่รู้สึกว่าถูกฉันเอาเปรียบ”
เป็นเพราะความโกรธที่เหมือนกับว่าตัวเองไร้ความสำคัญ เคลวินกระ ตุกยิ้มเย็นชา เขาเหยียดห
