“ท่านชีคคะ เหยี่ยวตัวนั้นตายแล้วใช่ไหมคะ”
บัณฑิตาถามเสียงสั่น ทั้งๆ ที่ยังจำเหตุการณ์เมื่อช่วงเช้าได้ดีว่าเจ้านกเหยี่ยวตัวสง่า ได้ร่วงผล็อยต่อหน้าต่อตา แต่หญิงสาวก็ยังคงหลุดปากเอ่ยถามออกมาจนได้
“กินข้าวต้มร้อนๆ ดีกว่านะไข่หวาน เดี๋ยวเราจะป้อนให้เจ้าเอง กินเสร็จแล้วเจ้าจะได้กินยาตามที่หมอได้สั่งไว้ด้วย”
แทนที่จะตรัสตอบให้บัณฑิตาได้ล่วงรู้ในสิ่งที่เธอถามมา ชีคฮาริคกลับตรัสถึงเรื่องอื่นแทน พระองค์เลี่ยงไม่ให้คนที่นั่งอยู่บนเตียงได้เห็นแววตาอันเจ็บปวดของพระองค์ ที่ต้องฆ่าสัตว์เลี้ยงที่รักด้วยมือ ด้วยการทำเป็นเอนกายไปหยิบถ้วยข้าวต้มมาถือไว้ในมือ จากนั้นก็ตักข้าวต้มพอดีคำเตรียมป้อนให้คนบัณฑิตา ที่ได้จ้องมองพระองค์เขม็งไม่กะพริบตา
“กินข้าวต้มหน่อยนะไข่หวาน เจ้าเป็นลมไปหลายชั่วโมง ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยนะ”
“ท่านชีคคะ ทำไมไม่ตอบคำถามของไข่หวานล่ะคะ”
บัณฑิตาย้ำถามอีกครั้ง ไม่ยอมอ้าปากรับข้
