“แม่หญิงแห่งเรือนข้า! มึงพูดเยี่ยงนี้ได้อย่างไรวะ มึงขอกูสักคำหรือยังไอ้สิงห์คำ!”
เสือพ่นลมหายใจด้วยความหงุดหงิด ครั้นพอมองเปลวไฟที่ลามกินเรือนของโหราธิบดีไปเกือบครึ่ง อารมณ์จึงแจ่มใส รอยยิ้มพลันผุดขึ้นที่มุมปาก
...ดับไปเถิด ดับให้ตายก็มิเป็นผลดอก เขาราดน้ำมันก๊าดไปทั่วเรือนเยี่ยงนั้น หากฝนมิตกลงมาก็อย่าหวังว่าจักดับไฟนี้ได้
เขาอยากยืนดูความฉิบหายของไอ้โหราธิบดีอีกสักหน่อย ทว่าเพลานี้เขาต้องไปตามหาก่อนว่าผีลมที่ทำร้ายปานฤทัยเป็นของผู้ใด เขาแน่ใจว่ามิใช่ของไอ้ชุมเพราะตอนนั้นเขาประลองวิชากับมันอยู่ แลเขาต้องรู้ให้ได้ด้วยว่าเหตุใดไอ้ชุมจึงมาตามแม่ฤทัยเช่นนี้ ได้แต่หวังว่ามันจักมิรู้ถึงขุมพลังอันกล้าแกร่งของแม่หญิง...หากมันรู้เมื่อใด แม่ฤทัยจักต้องตกอยู่ในอันตรายเป็นแน่
เสือเดินถอยหลังหลบไปในความมืดของราตรีกาล แม้ผลงานในค่ำคืนนี้จักเป็นที่พอใจนัก แต่ยังมิอาจเรียกได้ว่าสัมฤทธิ์ผลตามความต้อง
