ณ ชายทุ่งใกล้ทางเข้าป่า ปรากฏร่างหนึ่งหญิงหนึ่งชายท่ามกลาง ความมืด ห่างออกไปมิกี่ก้าว มีบ่าวหญิงผู้หนึ่งรับหน้าที่ดูต้นทาง อีกฝั่งเยื้องด้านหลังของฝ่ายชาย มีอาชาสีน้ำตาลยืนสงบนิ่งราวกับรูปปั้น
“เอ็งว่ากระไรหนา สตรีนางนั้นมีอาคมกระนั้นรึ” เสียงแหลมร้องถามขึ้นราวกับมิเชื่อสิ่งที่ตนได้ยิน
“ใช่! อาคมแกร่งกล้ายิ่งนัก คราหน้าหากต้องลงมือ ข้าจักต้องระวังตนมากกว่านี้ อาคมของไอ้สิงห์คำมิใช่สิ่งที่มองข้ามได้ แม่หญิงนางนั้นก็เช่นกัน ข้าเห็นกับตาว่าแม่หญิงผู้นั้นถอนต้นไม้มิต่างจากถอนหญ้า แลใช้อาคมบังคับต้นไม้ไปตามใจตนได้ราวกับมีผีจับโยน” ชายผู้นั้นเล่าสิ่งที่ตนได้เห็นมา
“เป็นสตรีจากที่ใดกัน เหตุใดจึงร่ำเรียนอาคมได้เก่งกล้าเช่นนี้ ข้าได้ยินมาว่านังคนนั้นเป็นชาวเชียงใหม่ ดูท่าคงโป้ปดกระมัง ในแว่นแคว้นแดนนี้หามีที่ใดยอมให้สตรีร่ำเรียนอาคมไม่” หญิงสาวภายใต้ผ้าคลุมศีรษะสีดำพ่นลมหายใจออกมาอย่างมิใคร่พอใ
