“นั่นสิขอรับ ปีก่อนกระผมจำได้ว่ามาทั้งแม่หญิงแลท่านขุนขาม”
“เฮือนคำ!” เมื่อได้ยินเสียงประกาศเรียกชื่อ ปานฤทัยอดตื่นเต้นไม่ได้เพราะตอนนี้มีเธอเพียงคนเดียวที่ต้องไปไหว้ศาลนั้นเพียงลำพัง
ปานฤทัยเดินผ่านสะพานไม้ที่ทอดยาวจากฝั่งไปยังเรือนไม้สักกลางน้ำ สายลมยามค่ำคืนพัดโชยเอื่อยมาต้องผิวกายพานให้รู้สึกหนาวเล็กน้อย หัวใจของเธอเต้นกระหน่ำเพราะกลัวว่าตนจะทำอะไรผิดพลาด แล้วจะทำให้คุณลุงกับคุณพระต้องเสียชื่อ กระนั้นเธอก็ต้องเชิดหน้าหลังตรงให้ดูงามสง่า คนอื่นเห็นจะได้ไม่เอาไปพูดว่าคู่หมั้นของคุณพระสิงห์คำกิริยามารยาทช่างไม่เหมาะสมกับคุณพระเอาเสียเลย
ในศาลเจ้าหลวงมีพระพุทธรูปองค์ใหญ่ตั้งเด่นสง่าอยู่ตรงกลางโถง เบื้องหน้ามีกระถางปักธูปขนาดใหญ่ ด้านข้างทั้งสองฝั่งของผนังเป็นแผ่นไม้แกะสลักด้วยอักษรล้านนายาวเหยียด เธอเดาว่าน่าจะเป็นชื่อและชีวประวัติของเจ้าหลวงคนก่อน ๆ กระมังเพราะตนอ่านไม่ออก
ปานฤทัยต้อง
