“อีพวกโง่ ได้มาบำเรอให้กูท่านขุนขาม เป็นบุญหัวของพวกมึงเพียงใดยังมิรู้อีกหรือ เฮอะ”
เพลานั้นเขาได้ยินเสียงดังมาจากห้องของผู้เป็นปู่ คราแรกเขามิใคร่อยากสนใจนักเพราะปู่เฒ่าชรามากแล้ว ท่านแทบมิมีเรี่ยวแรงเดินไปทางใด แค่กินข้าวยังต้องกินบนเตียง เขาคิดว่าอีกมิช้ามินาน ท่านคงสิ้นลมไปตามอายุขัย
ตึง!
ครานี้เสียงดังเหมือนของหนัก ๆ หล่นลงพื้น เขาจึงคิดว่าควรต้องไปดูเสียหน่อย มิเช่นนั้นหากคุณพ่อกลับมา แล้วท่านฟ้องว่าเขามิไยดี คุณพ่อคงดุด่าเขาอีกเป็นแน่
ขามมองขาทั้งสองข้างของตนแล้วได้แต่หงุดหงิด ยามนี้ต้องใช้ไม้ดามเอาไว้ มิรู้เมื่อไรจักกลับมาเดินได้อีกครา ทว่าเขาลุกเองมิได้ ต้องมีบ่าวช่วยพยุง แต่มิรู้ว่าเพลานี้พวกบ่าวมันไปอยู่ที่ใดกันหมด เขาจึงตะโกนเรียกจากหน้าต่าง
“พวกมึงมีผู้ใดอยู่ข้างล่างบ้าง ขึ้นมาพยุงกูบัดเดี๋ยวนี้”
เขารอมินาน บ่าวชายผู้หนึ่งก็เดินมาในห้อง ครั้นพอเงยหน้ามองก็ต้องเบิกตากว้าง
