เขาเดินเข้าไปใกล้แล้วร่ายมนตร์ปลิดชีพให้เสือตัวนั้น ลมหายใจที่ดังครืดคราดกับช่วงท้องที่ยุบเข้ายุบออกตามการหายใจของมัน ค่อย ๆ ช้าลงทีละนิดจนกระทั่งทุกอย่างหยุดนิ่งในที่สุด
สิงห์คำยืนแผ่เมตตาให้มันครู่หนึ่ง จากนั้นทรุดตัวนั่งบนปลายเท้า วางมือบนหัวอันใหญ่โตของมัน เอ่ยว่า
“อโหสิกรรมให้กูด้วยหนา หากกูมิทำเยี่ยงนี้ ชาวบ้านจักเดือดร้อนเพราะมึงได้”
สิงห์คำพาปานฤทัยกลับเฮือนคำ เพลานั้นบิดายังกลับมิถึงเรือน เขาจึงนั่งเอนหลังมองดูเจ้าหล่อนใช้พู่กันวาดรูป ทว่านั่งไปนั่งมาสิงห์คำก็เผลอหลับทั้งที่ยังใช้แขนรองศีรษะของตนเองไว้อย่างนั้น ปานฤทัยจึงรีบหยิบดินสอขึ้นมาร่างแบบไว้ทันที โดยเธอแอบตั้งชื่อรูปนี้ว่า “ชายงามยามนิทรา”
ตกเย็น สิงห์คำต้องออกไปลาดตระเวนดูความเรียบร้อยรอบเชียงสานคร พระยาอินตาต้องเข้าคุ้มหลวงเพื่อทำพิธีสวดมนตร์อารักษ์ ปานฤทัยจึงต้องนั่งเสลี่ยงไปเที่ยวงานบุญหลวงใหญ่กับบ่าวไพร่เช่นเคย
“
