สิงห์คำดึงแขนปานฤทัยให้มายืนใต้ต้นไม้ใหญ่ที่ผูกเจ้านิลกาฬไว้ จากนั้นเขาเดินไปยืนอยู่เบื้องหน้า ชักดาบออกจากฝักด้วยท่าทางระแวดระวัง เอ่ยปากเตือนเธอเสียงเข้ม
“ระวังไว้หนาแม่ฤทัย มีเสือโคร่งมาอยู่แถวนี้ ช่างผิดวิสัยนัก”
“หา!” ปานฤทัยเผลอกอดต้นไม้ไว้ด้วยความตื่นตระหนก เคยเห็นแต่เสือในสวนสัตว์ แต่เจอเอาต์ดอร์แบบนี้ยังไม่เคยสักครั้ง
ทันใดนั้นเสียงคำรามดังสนั่นหวั่นไหวพลันโพล่งขึ้นอย่างกะทันหัน สิงห์คำที่ตั้งท่าเตรียมพร้อมไว้อยู่แล้ว รีบตวัดดาบออกไปกลางลำตัวขนาดใหญ่ของมัน แม้นดาบมิโดนตัวเสือโคร่ง แต่มันกลับกระเด็นหงายหลังออกไปไกลพอสมควร
ลำตัวของมันใหญ่มาก เวลายืนสี่ขาความสูงของมันเทียบเท่าความสูงของสิงห์คำได้เลยทีเดียว ดังนั้นเมื่อถูกฟาดไปดาบแรก มันจึงแค่บาดเจ็บเล็กน้อยเท่านั้น แต่สิ่งที่มากขึ้นคือความเกรี้ยวกราด ซึ่งเวลานี้มันลุกขึ้นตั้งหลักแยกเขี้ยวคำรามตั้งท่าจะกระโจนเข้าใส่สิงห์คำเป็นครั
