“มิเป็นไรเจ้าค่ะ บ่าวอยู่กับแม่หญิงที่เรือนได้...บ่าวก็มิค่อยชอบฟังนักเจ้าค่ะ” ประโยคหลังผ้ายกระซิบบอก
ขณะที่กำลังจะพากันเดินออกจากวัดนั้น สิงห์คำพลันเดินเข้ามาหา
“จักไปที่ใดกันรึ”
ปานฤทัยหันไปตอบ “กลับเรือนเจ้าค่ะ ฉันไม่ชอบฟังเทศน์น่ะคุณพระ ขอกลับไปรอที่เรือนก็แล้วกันนะเจ้าคะ”
“เช่นนั้นข้าจักไปส่ง เอ็งรอข้าตรงนี้ประเดี๋ยวเถิด ข้าไปพาเจ้านิลกาฬมาก่อน”
สิงห์คำเดินห่างออกไปทันทีโดยที่ปานฤทัยยังไม่ได้ทันได้พูดทัดทานอะไร เธอนึกว่าผู้ชายทุกคนต้องฟังเทศน์มหาชาติเป็นภาคบังคับเสียอีก แต่เห็นเขาไม่ได้สนใจฟังเท่าไรนัก จึงคิดว่าตนคงเข้าใจผิดไปเอง
เป็นอีกครั้งที่สิงห์คำต้องอุ้มเธอขึ้นนั่งบนหลังม้า โดยมีเขาขึ้นขี่มันซ้อนอยู่ด้านหลัง แล้วพาเธอออกจากบริเวณวัดไปตามทางซึ่งเป็นหมู่บ้านของ ชาวเชียงสา
พอได้นั่งม้าชมทิวทัศน์ตอนกลางวัน ปานฤทัยจึงได้สังเกตบ้านเรือนทั้งสองข้างทาง ส่วนใหญ่ตัวบ้านจะยกพื้นส
