“นอนร้องไห้คิดถึงบ้านเจ้าค่ะ” เธอตอบไปตามตรง เสือทำหน้าสลดลงทันทีที่เธอพูดจบ ทว่ายังไม่ทันได้คุยอะไรกันต่อ บ่าวก็ยกสำรับเข้ามาแล้ว หลังจากอินตาเริ่มกินคำแรก ทุกคนจึงลงมือกินพร้อมกัน
“เอ็งมิคิดรับราชการบ้างรึพ่อเสือ” อินตาถามเสือ แต่ชายหนุ่มกลับส่ายหน้า
“กระผมมิชอบขอรับ ท่านพระยาน่าจักรู้ว่ากระผมมีกิจต้องทำที่นี่หลายสิ่งนัก หากเสร็จสิ้นเมื่อใดจักกลับเชียงพิงค์เมื่อนั้น”
เขาพูดจบก็มองมาทางปานฤทัย สิงห์คำเห็นสายตาของอีกฝ่าย จำได้ว่าเสือเคยพูดไว้ว่าหากกลับเชียงพิงค์เมื่อใดจักพาปานฤทัยไปด้วย จึงมองเสืออย่างเอาเรื่อง
“น่าเสียดายยิ่ง” อินตาถอนหายใจแผ่ว มิเอ่ยคำใดอีก การนั่งร่วมโต๊ะเช้าวันนี้จึงค่อนข้างเงียบเชียบนักสำหรับปานฤทัย
และตลอดทั้งวันก็ไม่มีเหตุการณ์อะไรมาให้ปานฤทัยต้องสนใจ เสือก็หายตัว ไม่รู้ไปไหนอีกตามเคย หญิงสาวจึงฉีกกระดาษจากสมุดพกออกมาหนึ่งแผ่นแล้วลงมือวาดภาพเหมือนของสิงห์คำเพื่
