“เอ็งอยู่นี่สักประเดี๋ยว ข้าจักไปตักน้ำมาให้”
“คุณพระเมื่อยแขนใช่ไหม ฉันขอโทษนะที่หาเรื่องให้คุณพระลำบากทุกทีเลย”
“ช่างเถิด” เขามองไปรอบด้าน ใกล้ลำธารยังมีต้นไม้กิ่งไม้ล้มระเนระนาดเหมือนเก่า เขาแอบได้ยินมาเมื่อครั้งตรวจตราลาดตระเวนรอบเมือง ชาวบ้านร่ำลือกันว่าเป็นฝีมือของผู้มีอาคมแกร่งกล้าต่อสู้กันด้วยอาคม จึงทำให้ลำธารเป็นเยี่ยงนี้ เขาได้แต่ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เพราะจักได้มิมีผู้ใดสงสัยมาถึงแม่หญิงในเรือนเขา
สิงห์คำเดินไปข้างลำธาร วักน้ำขึ้นดื่มก่อนเด็ดใบไม้มาม้วนเป็นกรวยแล้วตักน้ำมาให้ปานฤทัย เจ้าหล่อนดื่มจนหมด จากนั้นมองไปรอบ ๆ เอ่ยว่า
“นี่มัน...ฝีมือฉันหรือเนี่ย” ปานฤทัยทำหน้าสลด
“มิใช่เอ็งแล้วจักเป็นผู้ใด” เขาถอนหายใจแผ่วแล้วถามเรื่องวันนั้น
“เกิดอันใดขึ้นหรือ เอ็งถูกผู้อื่นตามฆ่ากระนั้นรึ”
เจ้าหล่อนมองค้อนให้เขา “แหม ตั้งแต่ฉันโผล่มาที่นี่ก็มีแต่คุณพระคนเดียวนั่นแหละเจ้าค่ะที
