“นี่แม่หญิงบัวริน เป็นลูกสาวพระยาคำแปง”
สองสาวยิ้มให้กัน เป็นบัวรินที่เอ่ยขึ้นก่อน
“จักมาอยู่ที่เฮือนคำหรือเจ้าคะ ดียิ่ง คุณลุงกับคุณพระจักได้มิเหงา แล้วคุณพระกับแม่หญิงฤทัยไปที่ใดกันมาหรือเจ้าคะ”
สิงห์คำก้มลงมองคนที่เกาะแขนตนอยู่พลางยิ้มเล็กน้อย
“พาเดินเล่นในเฮือนคำ มิได้ไปที่ใดดอก”
เสียงจากบนเรือน ทำให้คนทั้งสามหยุดคุยกัน บัวรินเงยหน้ามอง เห็นบิดาของตนกำลังเดินลงเรือนมาจึงเลี่ยงไปยืนข้างสิงห์คำ ทว่าชายหนุ่มกลับพาปานฤทัยไปยืนฝั่งตรงข้าม
พระยาคำแปงเดินลงเรือนมาโดยที่สายตาจับจ้องอยู่แต่ปานฤทัยพลางมองมือที่หญิงสาวเกาะแขนสิงห์คำเอาไว้ ก่อนที่ทั้งคู่จะปล่อยออกจากกันเพื่อยกมือไหว้แขกผู้มาเยือน
“นี่รึ ญาติห่าง ๆ ของท่านพระยาอินตาที่มาอาศัยอยู่เฮือนคำ งามนัก มิทราบว่าท่านพระยาจัดแจงหมั้นหมายให้แล้วรึยัง” คำแปงถามอินตาที่กำลังเดินลงเรือนตามมา
“ยังดอก ยังมิถึงเพลา” อินตาตอบอย่างใจเย็น คำแปง
