สิงห์คำยิ้ม ยื่นแขนไปช้อนตัวแม่หญิงเอาไว้แล้วลุกขึ้นยืน ทว่าปานฤทัยยังไม่ทันได้ตั้งตัวเพราะไม่คิดว่าเขาจะอุ้มทันที จึงวาดแขนทั้งสองข้างไปกอดคอเขาไว้เช่นครั้งแรกที่ถูกเขาอุ้ม
ต่างคนต่างหันหน้าไปหากัน ดวงตาสองคู่สานสบนิ่งงันราวกับทุกสรรพสิ่งรอบตัวหยุดเคลื่อนไหว แต่แล้วเป็นปานฤทัยที่รีบเบี่ยงหน้าเข้าไปบริเวณบ่าของเขาเพื่อหลบตา สิงห์คำยิ้มอ่อนก่อนออกเดินไม่ช้าไม่เร็วเพื่อกลับเฮือนคำ
ปานฤทัยนึกถึงสองเหตุการณ์ที่ตนเผลอใช้พลังจิตออกมาแล้วสิงห์คำอยู่ด้วย น่าแปลกที่เขาไม่เอ่ยปากถามแม้แต่คำเดียว อย่างวันนี้เธอก็ตกใจจนทำให้เขาเจ็บตัว หากเป็นคนอื่นคงถามแล้ว แต่สิงห์คำกลับปิดปากเงียบ
เธอคิดว่าน่าจะลองเอ่ยปากหยั่งเชิงเขาดูสักครั้ง “คุณพระเจ้าคะ”
“ว่ากระไร” เสียงทุ้มแผ่วเบาอยู่ข้างหูทำให้เธอรู้สึกจั๊กจี้ และคันยุบยิบที่หัวใจอย่างบอกไม่ถูก
“วันนี้ฉันทำให้คุณพระเจ็บตัวโดยไม่ได้ตั้งใจ และไหนจะเรื่องบ่า
