บทที่7 เพื่อน

3340 Words

ณ บริษัทชาไทยจำกัด ภายในห้องทำงานวินกำลังนั่งกดหน้าจอโทรศัพท์มือถือด้วยความหงุดหงิดใจที่เขาติดต่อนพพลและษาหญิงสาวคู่หมั้นของเขาไม่ได้ ทั้งสามคนเป็นเพื่อนที่สนิทกันตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว แต่อะไรมันจะบังเอิญขนาดนี้ที่เขาติดต่อทั้งคู่ไม่ได้เลยในเวลาเดียวกัน วินนั่งใช้ความคิดสักพักโทรศัพท์มือถือก็สั่นขึ้น "ฮัลโหล" วินรีบกดรับแล้วกรอกเสียงใส่ปลายสายทันที "โทษทีนะเพื่อน พอดีแบตมือถือฉันหมดน่ะ" นพพลรีบบอกเหตุผลของตนเองให้เพื่อนคลายสงสัย "เออ ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย คือฉันมีธุระจะคุยกับแกเรื่องงานนิดหน่อย ว่างไหมว่ะ" "ว่างสิ แกจะให้ออกไปหาเดี๋ยวนี้เลยไหม" "เออ รีบมาเลยก็ดี แกก็รู้ว่าเรื่องงานสำหรับฉันมันสำคัญกว่าอะไรทั้งหมด" "ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละ" นพพลกดวางสายพร้อมกับก้มลงไปหอมแก้มสาวที่เขาพึ่งจะบรรเลงบทรักอันร้อนแรงกับเธอจบลงหมาดๆ แล้วเดินหายเข้าไปจัดการกับตนเองในห้องน้ำ นพพลใช้เวลาไม่นานก็เข้าไปถึงบริษัททันทีที่วินเห็นหน้าเพื่อนรักเขาก็แจกแจงรายละเอียดของลูกค้าให้ชายหนุ่มฟังก่อนที่จะออกไปพบลูกค้ารายใหม่ ซึ่งนพพลรับฟังอย่างตั้งใจและทำความเข้าใจเป็นอย่างดีจากนั้นก็ออกไปจัดการงานที่เขามอบหมายให้ด้วยความรวดเร็ว ร่างหนานั่งลงเอนหลังพิงเก้าอี้ทำงานพร้อมกับหลับตาลงเพื่อพักสายตา สักพักโทรศัพท์มือถือของชายหนุ่มก็สั่นขึ้น เปลือกตาที่ปิดอยู่จึงเปิดขึ้นพร้อมกับเอื้อมมือหนาไปหยิบมันขึ้นมา พอเขาเห็นว่าเป็นชื่อของหญิงสาวคนรักก็ยิ้มกว้างเพราะเขากำลังคิดถึงเธออยู่ด้วยความร้อนรุ่มในใจ "ฮัลโหลที่รัก ทำไมผมโทรหาคุณไม่ติดเลย คุณปิดมือถือทำไม" เสียงทุ้มถามปลายสายด้วยความสงสัย "พอดีษากำลังประชุมงานอยู่ค่ะ ก็เลยปิดเครื่อง ษาขอโทษนะคะที่ทำให้คุณต้องเป็นห่วง" "ทีหน้าทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะ ผมไม่ชอบเลย " "ค่ะ ษาจะไม่ทำอีกแล้ว " "ผมไม่อยากจะอยู่ห่างคุณแบบนี้อีกแล้ว เราแต่งงานกันเถอะนะษา" "เอ่อ ษาขอเวลาหน่อยนะคะ ษายังไม่พร้อมเลย เราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะคะ" "ก็ได้ ผมคงจะใจร้อนเกินไป" วินเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเขาไม่ควรจะเร่งรัดเธอเร็วจนเกินไปถ้าเธอยังไม่พร้อม "ว่าแต่คุณมีเรื่องสำคัญอะไรหรือเปล่าคะ ถึงได้โทรหาษาตั้งหลายสายเลย" "ผมคิดถึงคุณน่ะ ยิ่งคุณปิดเครื่องแบบนี้ ผมก็ยิ่งใจหายรู้ไหม" "ษาก็คิดถึงคุณค่ะ ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ ษาไม่ปิดเครื่องหรอกค่ะ เอาเป็นว่าษาจะไม่ทำอีก" "เราไปเจอกันที่คอนโดของผมหน่อยดีไหม ตอนนี้เลย" "ตอนนี้เลยเหรอคะ" ษาถามย้ำเพื่อความแน่ใจ "ครับ ตอนนี้เลยผมคิดถึงเนื้อหอมๆ ของคุณจะแย่แล้ว" "ไว้วันหลังได้ไหมคะ พอดีษากำลังยุ่งๆ กับงานอยู่เลยคะ" "ทุกครั้งที่ผมขอ ษาไม่เคยปฏิเสธผมเลยนะ นอกเสียจากษาจะไปเที่ยวต่างประเทศแต่ครั้งนี้ษาจะปฏิเสธผมเหรอ" "ตกลงค่ะ ษาจะไปเจอคุณที่คอนโดของคุณเดี๋ยวนี้เลย" ษารีบรับปากทันควันเพราะกลัวชายหนุ่มจะน้อยใจและคิดมากเรื่องของเธอ เพราะเธอไม่เคยปฏิเสธความต้องการของชายหนุ่มเลยสักครั้ง "ครับ เดี๋ยวเจอกันนะที่รัก" วินยิ้มกว้างด้วยความดีใจ "ค่ะ" ร่างเปล่าเปลือยนอนเบียดเสียดกันอยู่บนเตียง หลังจากที่บทรักอันเร่าร้อนที่ชายหนุ่มเป็นคนปลุกขึ้นจบลงหมาดๆ ด้วยความอิ่มเอมใจ ร่างบางค่อยๆ ขยับลุกขึ้นนั่งด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนักเพราะมีเรื่องทุกข์หนักหนาอยู่ภายในใจแต่กลับบอกใครไม่ได้ และยิ่งไปกว่านั้นเธอกำลังทำให้ตัวเองต้อยค่าลงเรื่อยๆ อย่างไม่น่าให้อภัย แต่ในเมื่อเธอจำเป็นที่จะต้องรักษาความรักของตนเองและความต้องการของบิดา เธอก็ต้องทนรับสภาพมันไปให้ได้ "ษาเป็นอะไรหรือเปล่า" ร่างแกร่งยันตัวลุกขึ้นนั่งตามร่างบาง "เปล่าค่ะ ษาแค่เครียดเรื่องงานนิดหน่อย" "มีอะไรที่ผมพอจะช่วยได้ บอกผมได้เสมอนะผมยินดีช่วย" "ขอบคุณนะคะ คุณไม่เคยเปลี่ยนเลย ดียังไงก็ยังดีอย่างนั้น" ษาเอ่ยด้วยรอยยิ้ม "ผมดีขนาดนี้ แล้วเมื่อไหร่คุณยอมแต่งงานกับผมสักทีล่ะหื้ม" รวบร่างบางเข้ามากอดไว้แน่น "วกมาเรื่องนี้อีกแล้วนะคะ ให้ษาพร้อมกว่านี้อีกหน่อยนะ" "ครับ ผมจะรอวันนั้น วันที่เราจะแต่งงานมีครอบครัวที่แสนอบอุ่นด้วยกัน" "ค่ะ"ษารับคำด้วยความรู้สึกเอือมระอาสมเพชตัวเองภายในใจ ณ มหาวิทลัยนัทเดินเข้าไปหาบัวตองกับปายที่โต๊ะใต้ต้นไม่ใหญ่พร้อมกับนั่งลงข้างๆ บัวตอง ปายเห็นอย่างนั้นก็รีบลุกขึ้นยืนจะปลีกตัวออกไป เพื่อให้ชายหนุ่มได้อยู่ตามลำพังกับบัวตองอย่างที่เขาต้องการ โดยไม่ต้องรอให้ชายหนุ่มไล่ "ปายเธอจะไปไหน" บัวตองเอ่ยถามขึ้น "จะไปเข้าห้องน้ำ เดี๋ยวมานะ" พูดจบปายก็รีบออกไปทันที "หมู่นี้ เราว่าปายแปลกๆ ไปนะ นัทว่าไหม" บัวตองหันไปถามชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆ "ช่างเถอะ คงจะรู้ตัวเองแล้วมั้งว่าตัวเองเป็นส่วนเกิน" "เอาอีกแล้วนะนัท ทำไมถึงเป็นคนแบบนี้เนี่ย" "เย็นนี้ไปดูหนังเป็นเพื่อนเราหน่อยนะ" "จริงเหรอ นัทจะพาเราไปดูหนังอีกเหรอ"บัวตองถามด้วยความตื่นเต้น "จริงสิ แต่ว่าเราต้องไปกันสองคนนะ" "ทำไมล่ะ ชวนปายไปด้วยกันนะ" "ไม่ เราอยากจะดูกับบัวแค่สองคน" "ถ้าอย่างนั้นเราไม่ไปดีกว่าไม่มีปายไปด้วย มันไม่สนุกหรอก ชวนปายไปด้วยกันเถอะนะนัท" "เราไม่เข้าใจ ทำไมบัวจะไปกับเราสองต่อสองไม่ได้" "ก็ปายเป็นเพื่อนของเรา จะให้เราทิ้งเพื่อนได้ยังไงกันล่ะ หรือว่านัทไม่คิดว่าปายเป็นเพื่อนของเราสองคนแล้ว" "เราก็แค่อยากจะมีเวลาอยู่กับบัวกันสองคนบ้างก็เท่านั้นเอง บัวรังเกียจที่จะอยู่กับเรามากเลยเหรอ" นัทเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนลง "เราไม่เคยรังเกียจนัทเลยนะ แต่เราไม่ชอบที่นัททำนิสัยไม่ดีใส่ปายเลย" "บัวเป็นแฟนเรานะ" นัทตัดสินใจขอออกไปตรงๆ "นัท!" บัวตองมองหน้านัทด้วยความตกใจไม่คาดคิดว่าจะได้ยินคำพูดนี้ออกมาจากปากเพื่อน "เป็นแฟนเรานะ เราชอบบัว" เอ่ยย้ำอีกครั้ง "เราขอโทษนะนัท เราทำตามที่นัทขอไม่ได้จริงๆ " "ทำไม " "คือเราไม่เคยคิดอะไรกับนัทเลย นอกจากเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน" "บัวรู้มาตลอดใช่ไหมว่าเราแอบชอบบัว" "ก็ไม่เชิงหรอก เพราะเราไม่เคยคิดว่าความห่วงใยหรือความมีน้ำใจของนัทที่มีต่อเรามันจะมากกว่าเพื่อนน่ะ ปายดูออกก็เลยมาบอกเรา" "ตกลงเราสองคนเป็นได้แค่เพื่อนกันใช่ไหม" นัทถามพลางถอนหายใจ "อืม เป็นเพื่อนกันแบบนี้แหละ จะได้คบกันไปนานๆ" "ไม่ลองเปิดใจคบกันดูหน่อยเหรอ" นัทคงหยั่งเชิงถาม "ไม่ เราเป็นเพื่อนกันแบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว อีกอย่างบัวอยากจะเรียนให้จบก่อน ไม่อยากคิดเรื่องพวกนี้เลย นัทก็รู้ว่าตากับยายของเรารออยู่ และที่สำคัญเราไม่อยากให้คุณแม่กับพี่วินผิดหวังที่อุตส่าห์เมตตาเอ็นดูส่งบัวเรียน" "แล้วผู้ชายคนอื่นที่มาจีบบัวล่ะ" "เราไม่สนใจหรอก ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับบัวก็คือเรื่องเดียวเท่านั้น" "อืม เราเข้าใจ เราจะรอจนกว่าบัวจะพร้อมนะ" "นัทอย่าเลย มองหาคนที่พร้อมจะเข้าใจนัทเถอะนะ" "อืม แล้วตกลงจะไปดูหนังกับเราไหม" "ก็อยากจะไปอยู่นะ ถ้าใครบางคนชวนปายไปด้วย" "บัวก็ชวนไปสิ แต่เราไม่ชวนนะ" "ได้สิ เราจะชวนปายไปด้วย" ณ ห้างสรรพสินค้าใจกลางเมืองนัทเดินนำบัวตองกับปายออกมาจากโรงหนัง หลังจากที่ดูหนังจบ ระหว่างที่ปายเดินตามหลังนัทเธอก็แอบแปลกใจที่ชายหนุ่มเงียบผิดปกติกว่าทุกๆ วัน เพราะปกติชายหนุ่มจะปากเสียใส่เธอตลอดที่อยู่ใกล้กัน แต่วันนี้กลับไม่มีปากไม่มีเสียงแถมยังยอมให้เธอมาดูหนังด้วยอีกคน ทั้งๆ ก่อนนั้นแม้แต่หน้าเขายังไม่อยากจะมองเธอเลย "เราจะไปไหนกันต่อดีล่ะ" บัวตองเอ่ยถามนัทกับปาย "ฉันว่าเธอรีบกลับดีกว่า เดี๋ยวก็โดนดุเอาอีกหรอก" ปายเอ่ยเตือนบัวตอง "แต่นี่มันเพิ่งจะห้าโมงเย็นเองนะ กลับสักหกโมงเป็นไง" "ตามใจเธอสิ" "แล้วบัวอยากไปไหนต่อล่ะ" นัทเอ่ยถามขึ้น "ไปทานพิซซ่ากันต่อดีไหม" บัวตองหันไปมองหน้านัทกับปายที่เงียบผิดปกติ "งั้นก็ไปกันเลยสิ เราตามใจบัวอยู่แล้ว" นัทเอ่ยขึ้นพน้อมกับเดินนำออกไป ระหว่างที่ทั้งสามคนกำลังเดินตรงไปยังร้านพิซซ่าก็มีกลุ่มรุ่นพี่ผู้ชายร่วมคณะในมหาลัยสองสามคนเดินสวนผ่านมาพอดี รุ่นพี่ผู้ชายหนึ่งในสามพอเห็นปายก็เดินตรงเข้ามาหาเธอพร้อมกับเอ่ยทักทาย "ว่าไงครับ น้องปายมาเที่ยวกับเพื่อนเหรอ" "พี่ฟลุ๊คสวัสดีค่ะ"ปายส่งยิ้มทักทาย "ครับ น้องปายมาเที่ยวกับเพื่อนเหรอ" "ค่ะ เรากำลังจะทายพิซซ่ากัน" "แย่จัง พี่กะว่าจะชวนน้องไปทานข้าวกับพี่สักหน่อย" "เอ่อ ไว้วันหลังนะคะ" ปายพูดพลางหันไปมองบัวตองกับนัทที่ยืนรอเธออยู่ใกล้ๆ "ครับ ไว้เจอกันนะ พี่ไปก่อนล่ะ" ชายหนุ่มรุ่นพี่ส่งยิ้มให้ปายแล้วเดินจากไป "ค่ะ" ภายในร้านพิซซ่าระหว่างที่ทั้งสามคนกำลังทานกันไป บัวตองก็ชวนเพื่อนทั้งสองคนคุยกันไปเรื่อยเปื่อยจนมาถึงเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นหมาดๆ กับปายเมื่อกี้ "ปายฉันว่าพี่ฟลุ๊คเขาชอบเธอแน่ๆ เลย" "ไม่หรอก พี่เขาแค่มาทักทายเอง" "ชวนไปทานข้าวด้วยขนาดนี้ ฉันว่าจีบชัวร์" "ไม่หรอกน่า" "ไม่เชื่อก็คอยดูเถอะ ฉันว่าพี่เขาจะต้องมาหาเธออีกแน่ๆ" "เธอไม่ต้องมาห่วงฉันหรอก เธอก็ใช่ย่อยเหมือนกันรุ่นพี่ตามติดเป็นพวง" ปายมองค้อนบัวตอง "เธอก็เวอร์ไป เธอก็เห็นฉันไม่เล่นด้วย ก็หายๆ กันไปเกือบจะหมดแล้ว" "ฉันว่าเปลี่ยนเรื่องคุยเถอะ" "ทำไมเขินเหรอ" บัวตองเอ่ยแซว "เปล่า" ปายอมยิ้ม "นัทคิดเหมือนเราไหม ว่าพี่ฟลุ๊คเขาต้องชอบปายแน่ๆ " บัวตองหันไปถามนัทที่เอาแต่นั่งเงียบ "เราไม่รู้ ขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ" พูดพลางเดินออกไปหน้าตาเฉย "บัวนัทเขาเป็นอะไร ท่าทางแปลกๆ ซึมๆไปนะ ปกติจะหาเรื่องฉันได้ทุกวัน" ปายถามด้วยความอยากรู้ "พอดี นัทเขาขอฉันเป็นแฟน แต่ฉันปฏิเสธ" "จริงเหรอ ไม่น่าล่ะ ว่าแต่ตอนไหนล่ะ" "เมื่อตอนกลางวัน หลังจากที่เธอเดินออกไปทิ้งฉันไว้กับนัทนั้นแหละ" "เธอไม่คิดที่จะเปลี่ยนใจ คบกับนัทเลยเหรอ" "ไม่อะ ฉันกับนัทเป็นเพื่อนกันไปอย่างนี้นั้นแหละดีแล้ว อีกอย่างฉันอยากจะตั้งใจเรียนอย่างเดียว ไม่อยากจะคิดเรื่องพวกนี้ด้วย" "อืม ฉันเข้าใจ" ปายพยักหน้ารับ นัทเดินกลับมาในร้านอีกครั้งด้วยใบหน้าที่เชื่องซึม ปายจึงหันไปมองด้วยความเป็นห่วงที่ได้แต่เก็บเอาไว้ในใจ เพราะเธอรู้ดีว่าชายหนุ่มเกลียดเธออย่างอะไรดี ยิ่งชายหนุ่มกำลังเสียใจแบบนี้ขืนเธอเข้าไปยุ่งเขาจะต้องโกรธเธอมากแน่ๆ "นัทไม่เป็นไรนะ" บัวตองเอ่ยถามขึ้นด้วยความรู้สึกผิดในใจ "เราไม่เป็นไร" นัทส่งยิ้มให้บัว "งั้นเรารีบทานเถอะ จะได้กลับบ้านกัน" บัวตองเหลือบไปมองนาฬิกาที่ข้อมือ "เธอกลับกับนัทเถอะนะ ฉันจะกลับเอง" ปายเอ่ยขึ้น "ทำไมล่ะ" บัวตองขมวดคิ้วเข้าหากัน "เถอะน่า ฉันกลับเองได้" "ก็ดี ฉันกับบัวจะได้กลับกันสองคน" นัทเอ่ยด้วยใบหน้าเรียบเฉย "งั้นฉันกลับก่อนนะ ไปล่ะ" ปายรีบลุกขึ้นแล้วรีบร้อนออกไปทันที "เดี๋ยวก่อนสิปาย เธอจะรีบไปไหน" บัวตองตะโกนตามหลัง "คงเห็นว่ามีคนมาจีบ ก็เลยอยากจะตามให้เขาไปส่งถึงบ้านละมั้ง บัวจะไปสนใจทำไม" "บ้าน่านัท ปายเขาคงจะมีธุระล่ะมั้ง" "บัวอยากจะกลับหรือยัง" "อืม เรากลับกันเถอะ" พอปายออกมาจากห้างเธอก็รีบโบกแท็กซี่กลับบ้านทันที ที่เธอรีบออกมาก่อนก็เพราะอยากจะให้นัทมีเวลาอยู่กับบัวกันตามลำพังบ้าง ถึงแม้บัวจะปฏิเสธเป็นแฟนกับชายหนุ่มไป ชายหนุ่มก็ไม่มีทางเปลี่ยนใจไปจากบัวอย่างแน่นอน และคงจะไม่ยอมเปิดใจให้ผู้หญิงคนไหนอย่างง่ายๆ เธอจึงไม่อยากอยู่ขัดขวางความสุขของชายหนุ่ม ไม่นานนัทก็มาส่งบัวตองถึงบ้านทันทีที่เธอเดินไปถึงหน้าบ้าน ป้าณีก็เดินตรงมาหาเธอพร้อมกับบอกให้เธอเข้าไปพบเนตรนภาในห้องรับแขก บัวตองได้ยินอย่างนั้นก็รีบเดินตรงไปยังห้องรับแขกทันควันเพราะกลัวผู้ใหญ่รอนาน พอเธอเดินเข้าไปก็เจอเนตรนภากำลังนั่งคุยอยู่กับวินษาและผู้ชายแปลกหน้าอีกหนึ่งคน "คุณแม่สวัสดีค่ะ" บัวตองพนมมือไหว้เนตรนภาเหมือนเช่นเคยทุกครั้งที่เลิกเรียนกลับถึงบ้าน "มาแล้วเหรอลูก มานั่งข้างๆ แม่นี่มา" "ค่ะ" เดินเข้าไปนั่งลงอย่างว่าง่าย "นพนี่บัวตองจ้ะ" เนตรนภาแนะนำบัวตองให้นพพลรู้จัก "ครับ หน้าตาน่าเอ็นดูแบบนี้ คุณป้าคงจะรักมากเลยนะครับ" นพพลเอ่ยยิ้มๆ "จ้ะ บัวตองนี่พี่นพเพื่อนพี่วินเขาลูก" "สวัสดีค่ะ" บัวตองพนมไหว้พร้อมกับส่งยิ้มให้ชายหนุ่ม "สวัสดีครับ" นพพลยิ้มรับ "วันนี้กะว่าจะมาทานน้ำพริกฝีมือบัวสักหน่อย แต่น่าเสียดายบัวไม่อยู่ พี่กับนพก็เลยอดเลย" ษาเอ่ยขึ้น "พอดีบัวไปดูหนังกับเพื่อนค่ะ ไว้วันหลังมาอีกบัวจะทำให้ทานนะคะ" บัวตองส่งยิ้มให้ษากับนพ "จ้ะ" ษายิ้มรับ "นี่ก็เย็นมากแล้ว ผมว่าผมขอตัวกลับก่อนดีกว่า ขอบคุณอาหารอร่อยๆ นะครับ ผมอิ่มมากเลย" นพพลเอ่ยกับเนตรนภา "จ้ะ ไว้วันหลังมาเยี่ยมแม่อีกนะลูก จะได้ทานน้ำพริกฝีมือบัวเขาด้วย" "ครับ" นพพลตอนรับ "วินค่ะ ไหนๆ นพก็จะผ่านทางบ้านษาอยู่แล้ว ษาติดรถไปกับนพดีกว่าค่ะ วินไม่ต้องไปส่งษาแล้วนะคะเสียเวลาเปล่าๆ " "เอาอย่างนั้นเหรอ ก็ได้ นพฉันฝากษาด้วยนะ" "อืม แกไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ฉันจะดูแลให้เป็นอย่างดีเลย" "อืม ขอบใจ" วินเดินไปส่งนพพลกับษาถึงที่รถไม่นานรถก็แล่นออกไป ระหว่างที่นพพลกำลังขับรถแล่นไปข้างหน้ามือข้างหนึ่งก็ยื่นไปจับมือของษาไว้พร้อมกับส่งยิ้มให้เธอ ส่วนษาก็ส่งยิ้มตอบกลับเช่นกัน ส่วนวินพอรถลับสายตาไปเขาก็หันหน้าจะเดินเข้าไปในบ้านก็ประจวบเหมาะกับเจอบัวตองที่ออกมาส่งแขกด้วยยืนอยู่ด้านหลังเขาพอดี "วันนี้รักษาเวลาดีนี่ ไม่กลับมืดค่ำเหมือนเมื่อหลายวันก่อน" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น "ค่ะ บัวตองกับเพื่อนดูหนังจบ ก็ไปทานพิซซ่าต่อแล้วก็รีบกลับบ้านเลย" "เพื่อนที่เอาดอกไม้ให้เธอมาส่งอีกแล้ว ใช่ไหมวันนี้" "ค่ะ นัทเป็นคนมาส่งค่ะ" "อย่าพากันออกนอกลู่นอกทางก็แล้วกัน" "ค่ะ" "เสร็จธุระส่วนตัวของเธอแล้ว เข้าไปหาฉันในห้องทำงานด้วยล่ะ" "ค่ะ" พยักหน้ารับ หลังจากที่บัวตองอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเธอก็ตรงเข้าไปหาวินในห้องทำงานตามที่ชายหนุ่มบอก ทันทีที่เปิดประตูเข้าไปก็เห็นวินกำลังเคร่งเครียดอยู่กับงานตรงหน้าอยู่ ร่างบางเดินไปหยุดตรงหน้าโต๊ะทำงาน ชายหนุ่มจึงเงยหน้าขึ้นมามองเธอแวบหนึ่งจากนั้นก็จดจ่อกับงานต่อ "นวดไหล่กับต้นคอให้ฉันหน่อยสิ ปวดเมื่อยไปหมดเลย" "ค่ะ" เดินอ้อมไปอยู่ทางด้านหลังชายหนุ่มทันที บัวตองใช้มือบางทั้งสองข้างนวดไล่ตั้งแต่ต้นคอลงมาตรงไหล่ลงน้ำหนักเบาบ้างหนักบ้างสลับกันไปมา จนชายหนุ่มเริ่มเคลิบเคลิ้มตามเขาจึงหลับตาลงเพื่อรับสัมผัสนั้นด้วยความผ่อนคลาย "เป็นยังไงบ้างคะ ดีขึ้นไหม" เสียงหวานเอ่ยขึ้น "อืม ดีขึ้นมากเลย ถ้าษาเขานวดเป็นอย่างเธอบ้างก็คงจะดี" "ค่ะ" บัวตองชะงักนิ่งไปชั่วครู่ด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก "ถ้าษาเขาเป็นคนนวดให้ฉัน ฉันคงจะหลับสบายเลย เธอว่าไหม" "ค่ะ" "ว่าแต่เธออยากจะไปเยี่ยมตากับยายเมื่อไหร่ก็บอกได้นะ ฉันจะไปส่ง" "จริงเหรอคะ วันพรุ่งนี้เลยได้ไหมคะ" บัวตองถามด้วยความดีใจ "ได้สิ วันพรุ่งนี้เลยก็ได้ แล้วเธอไม่มีเรียนเหรอ" "ไม่มีค่ะ" บัวตองยิ้มกว้าง "ดีเลย ก่อนไปก็แวะซื้อของไปฝากสักหน่อย" "ค่ะ บัวจะซื้อของที่ตากับยายชอบไปฝากด้วย" "คงจะคิดถึงมากเลยสิท่า" วินยิ้มให้ความใสชื่อของบัวตอง "ค่ะ ถึงจะโทรหาคุยกันทุกคืน แต่ก็ไม่เท่าได้เจอได้กอดตัวเป็นๆ หรอกค่ะ" "นั้นสินะ พอได้แล้วฉันหายเมื่อยแล้ว กลับเข้าห้องได้แล้วไป" "ค่ะ แล้วอย่าลืมนะคะ ว่าเรามีนัดกัน" "อืม ฉันไม่ลืมหรอก แต่ถ้าฉันตื่นสายมาปลุกด้วยก็แล้วกัน" "ค่ะ" ส่งยิ้มให้ชายหนุ่มแล้วเดินออกไป วินมองตามหลังบอบบางด้วยรอยยิ้มกว้าง เขารู้สึกมีความสุขยังไงไม่รู้แปลกๆ เวลาที่ได้อยู่กับบัวตอง ซึ่งความรู้สึกนั้นมันไม่เหมือนกับตอนที่เขาอยู่กับษาเลย กับษามันเป็นความรู้สึกที่เหมือนเขาจะต้องวิ่งตามไขว่คว้าความรักจากเธออยู่ตลอดเวลา แต่กับบัวตองมันเป็นความรู้สึกสบายใจอยู่ด้วยแล้วเอ็นดูอยากจะทะนุถนอมดูแลปกป้องเธอ แต่ถึงอย่างไรหัวใจของเขาก็มีแต่ษาเพียงคนเดียวเท่านั้นไม่เคยลดลงเลยมีแต่เพิ่มขึ้นทุกวัน ถึงเธอจะเปลี่ยนไปบ้างก็ตาม

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more