หลังจากนำอาหารมาให้ณคุณ พิมรดาเดินกลับมาโรงครัวอีกครั้ง นั่งรอกินข้าวจุดเดิม เมื่อคนงานกินเสร็จก็ถึงเวลาของเธอ กับข้าวมื้อนี้เหลือตกถึงท้องมากกว่าสองมื้อที่ผ่านมา ข้าวสวยสองทัพพีกับแกงจืดกระดูกหมูและผัดกะเพราไก่ แม้ว่าเนื้อสัตว์ที่มาปรุงอาหารทั้งสองอย่างจะน้อย แต่ก็ดีกว่าไม่มี
พิมรดากินไปร้องไห้ไป นึกถึงเรื่องเมื่อคืนก่อนหมดสติ ความบอบช้ำทั้งกายและใจยังคงมีอยู่ ณคุณโหดร้ายป่าเถื่อนกับตนมาก มากเหลือเกิน สาดซัดทุกความรู้สึกในจิตใจใส่ร่างตนอย่างไร้ความปรานี ซึ่งเธอต้องแบกรับไว้ เพราะทุกอย่างเป็นความผิดของตน
ขณะพิมรดากำลังนั่งกินข้าว เธอคิดอะไรได้ขึ้นมา คำพูดณคุณแวบเข้ามาในห้วงความคิด คำพูดที่ว่า เธอต้องเป็นแม่พันธ์ผลิตทายาทให้เขา พิมรดายอมรับเงื่อนไขนี้โดยลืมคิดไปว่า เมื่อถึงเวลาคลอดลูกจริงจะทำใจมอบลูกในอกที่อุ้มท้องมาเก้าเดือนได้หรือไม่ ย่อมมีความรักความผูกพันมากแน่นอน หากยอมเรื่องก็จบ ตร
