อีกคนทำงานกลางแจ้ง แต่อีกคนนั่งอยู่ในเพิงไม้ระแนงที่สร้างอย่างแข็งแรง กันแดดกันฝนได้ดี ยังมีพัดลมไอน้ำให้ความเย็นฉ่ำ ในมือถือถ้วยชานั่งจิบอย่างสบายใจ นัยน์ตามองพิมรดาทำงานแล้วรู้สึกมีความสุข
“ท่าทางพิมจะเหนื่อยมากนะ ให้พักหน่อยดีไหม หรือให้กินน้ำก็ได้ ปล่อยไว้อย่างนี้เป็นลมกันพอดี”
ยศวินที่นั่งอยู่ใกล้ณคุณพูดขึ้น เมื่อเห็นว่าร่างเชลยสาวเริ่มโอนเอน วางจอบแนวตั้งจับปลายไม้เพื่อเป็นหลักยึดไม่ให้ล้ม
“เป็นลมแค่นี้ไม่ตายหรอก” ณคุณไม่สนใจ หยิบคุกกี้เข้าปาก เคี้ยวไปมองพิมรดาไป ก่อนยกถ้วยชาขึ้นจิบ
“อากาศร้อนจะตายห่า เสือกนั่งแดกชา ระวังเหอะมึง จะสำลักน้ำชาตาย” ยศวินต่อว่าณคุณ มองหน้าเพื่อนอย่างหมั่นไส้ ขยับใบหน้ามองพิมราดที่ดูคล้ายกำลังจะเป็นลม “เฮ้ยๆ นั่นไงเป็นลมแล้ว”
พิมรดาทั้งร้อน เหนื่อยและกระหายน้ำ แสงแดดจ้าชโลมร่างจนเธอทนไม่ไหว รูดตัวลงไปนอนหมดสติบนพื้นดิน คนงานทั้งสามเห็นแต่ก็ไม่คิด
