คราแรกณคุณไม่คิดว่า ตัวเองจะมีอารมณ์ร่วมในทัณฑ์สวาท มันพลิกผัน ริ้วแห่งความเสน่หาค่อยๆ เข้ามาทีละน้อย โดยที่เขาควบคุมไม่ได้ ถือเป็นเรื่องที่ดี เพราะจะได้ไม่ต้องทนสัมผัสร่างกายเธอนาน เพราะแค่นี้ ณคุณฝืนใจแทบแย่
ไม่เพียงแค่อวัยวะไร้กระดูกอันแข็งขึงสร้างความปวดร้าวให้เธอ มือเขายังทำหน้าที่นั้นด้วย เป้าหมายคืออุบลดอกงามกระเพื่อมไหวตามแรงส่ง ถูกมือใหญ่กอบกุม ออกแรงเคล้นหนักมือ ขยำจนเนื้ออกปริ้นตามร่องนิ้ว เธอเจ็บมาก เจ็บจนต้องรอขอความเมตตา
“คุณเพชร...พะ...พอ”
ไร้ความสิเน่หาโดยสิ้นเชิง มีแต่ความเจ็บปวดดังค้อนอันใหญ่ ทุบร่างสาวจนแหลกลาน
“เจ็บก็ทนเอาหน่อยล่ะกัน เธอท้องเมื่อไหร่ ฉันจะไม่แตะต้องเธอเลย...ตัวเสนียดจัญไร” ณคุณไม่หยุด ไม่ผ่อนพักเรี่ยวแรง กลับเพิ่มมากขึ้นและมากขึ้น ร่างสาวระบมไปทั้งกาย ยิ่งร้องขอความเมตตา สิ่งที่ได้รับกลับมาคือความรุนแรง น้ำตาสาวไหลพราก เสียงสะอื่นดังพร้อมกับเสีย
