ตอนที่ 7 เจอกันอีกครั้ง
1718 Words
หลังจากสอบเสร็จในช่วงบ่าย มีนาและเพื่อนๆอีกสองคน ได้ตกลงนัดกันไปกินชาบูในห้างใจกลางเมือง จากที่ตอนแรกตกลงกันว่าจะไปกินหมูกะทะ แต่มีนาไม่อยากกลับดึก เธออยากไปช่วยป้านวลขายผลไม้ที่ตลาดในช่วงเย็น ทั้งสามคนจึงตกลงกันเปลี่ยนสถานที่เป็นร้านชาบูภายในห้างแห่งหนึ่ง
"ใกล้จะปิดเทอมแล้ว ฉันว่าจะหางานพิเศษทำในช่วงปิดเทอม มีงานที่ไหนแนะนำฉันบ้างหรือเปล่า"
แจน สาวนักศึกษาหน้าหมวย ร่างเล็ก เอ่ยถามมีนาและแพรว เพื่อนสนิทอีกคน
"สนใจไปทำงานที่เดียวกับฉันไหมล่ะ ญาติของฉันเป็นผู้จัดการที่ผับNicky ฉันจะเริ่มงานอาทิตย์หน้า"
แพรว สาวห้าวผมสั้นปะบ่า ร่างผอมสูงผิวสีแทน เอ่ยชวนแจน
"ทำตำแหน่งอะไรอ่ะ"
แจนเอ่ยถามแพรว
"เด็กเสิร์ฟ"
แพรวตอบ
"แล้วเข้างานกี่โมง"
"เข้างาน 1 ทุ่มเลิกตี 2 สนใจหรือเปล่า ค่าจ้างจ่ายหลังเลิกงาน วันละ 400 บาท มีทิปต่างหาก"
"ไม่เอาอ่ะ ฉันไม่อยากทำงานกลางคืน ง่วงแย่เลย"
แจนตอบน้ำเสียงเอื่อยๆ
"แล้วแกล่ะมีนา ไม่สนใจที่จะไปทำงานกับฉันหรอปิดเทอมเกือบ 3 เดือน"
แพรวเอ่ยถามมีนาในขณะที่ทั้งสามคนกำลังเดินข้ามทางม้าลายเพื่อที่จะเดินเข้าห้าง
"ฉันยังไม่ได้คิดเรื่องนี้เลย อีกอย่างฉันไม่เคยทำงาน ช่วงปิดเทอมฉันคงต้องช่วยป้านวลขายผลไม้น่ะ"
มีนาตอบ
"เอาเป็นว่าถ้าใครอยากจะทำงานกับฉันก็บอกแล้วกัน ช่วงนี้เขารับพนักงานจำนวนมาก"
"อืมๆ"
"เออๆ"
"อุ๊ย! หนังนักฆ่าข้ามโลก น่าสนุกมากเลยอ่ะ ฉันอยากดูหนัง พวกเราไปดูหนังกันก่อนดีกว่าไหม ดูจบค่อยไปกินชาบู วันนี้ยังมีเวลาเหลือเฟือ"
แจนเอ่ยชวนเพื่อนทั้งสอง
"ก็ดีเหมือนกัน ฉันก็อยากดูหนัง ไม่ได้ดูหนังในโรงภาพยนตร์มานานแล้ว"
แพรวกล่าว
"พวกเธอไปดูหนังกันก่อนเลยก็ได้ ฉันจะไปร้านหนังสือที่ชั้นล่าง หนังจบก็โทรมาแล้วกันค่อยไปเจอกันที่ร้านชาบู"
"อ้าว แล้วเธอไม่ไปดูหนังด้วยกันเหรอมีนา"
แจนเอ่ยถาม
"ฉันไม่ชอบดูหนังน่ะ ฉันชอบอ่านหนังสือนิยายมากกว่า ช่วงที่พวกเธอสองคนดูหนัง ฉันก็จะลงไปซื้อหนังสือนิยายมาอ่านสักเล่ม"
"ตกลง งั้นค่อยขึ้นมาเจอกันที่หน้าร้านชาบูชั้น 4 นะ"
แพรวกล่าว ก่อนที่มีนาจะเดินแยกจากเพื่อนลงบันไดไปที่ร้านหนังสือชั้น1
มีนาใช้เวลาเดินเลือกหนังสือเกือบ 20 นาที จากนั้นจึงเดินไปจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์แคชเชียร์เรียบร้อย ร่างกายที่เคยอวบอ้วนกลายเป็นสาวสวยหุ่นดีในวัย 20 ปี ในขณะที่มีนากำลังนั่งอ่านหนังสือนิยายอยู่ที่ม้านั่งภายในห้าง ผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาต่างพากันจ้องมองมาที่เธอ มันเป็นเรื่องปกติ มีนาค่อนข้างชินเสียแล้ว เพราะความสวยของเธอเป็นที่สะดุดตา ใบหน้าเรียวเล็ก คิ้วโก่ง จมูกโด่ง ดวงตากลมโต ขนตางอนยาว ผิวขาวอมชมพู และเวลาที่เธอยิ้มจะมองเห็นลักยิ้มที่แก้มด้านซ้ายอย่างเห็นได้ชัด แถมตอนนี้เธอยังหุ่นดี ผอมเพรียว สะโพกกลมงอน หน้าอกอวบใหญ่ เรียกได้ว่าทั้งเรือนร่างของมีนาดูดีไปหมด
"ขอนั่งด้วยคนได้ไหมครับ"
น้ำเสียงแหบพร่า เอ่ยถามมีนาพร้อมกับถือวิสาสะนั่งลงข้างๆเธอ
มีนาชะงักเล็กน้อย ก่อนจะปรายตามองคนที่เพิ่งจะนั่งลงข้างๆ เขาทำตัวราวกับว่าเป็นคนรักของเธอ
"มีอะไรหรือคะพี่นัท"
มีนาเอ่ยถามนัท รุ่นพี่ที่กำลังจะเรียนจบในระดับปริญญาตรีคณะวิศวกรรมศาสตร์
"เปล่าครับ แค่อยากนั่งใกล้คนสวย น้องมีนามากับใครหรอครับ ทำไมถึงได้มานั่งอ่านหนังสืออยู่ตรงนี้คนเดียว"
"มีนามากับแจนแล้วก็แพรวค่ะ สองคนนั้นไปดูหนัง"
"แล้วมีนาไม่อยากดูหนังกับเพื่อนๆหรอครับ"
"ไม่ค่ะ"
"ไปทานข้าวกับพี่ไหมครับ พี่เลี้ยง"
"มีนาไม่ว่างค่ะ มีนามีนัดกับเพื่อนจะไปกินชาบู"
"ว้า...อยากกินด้วยจังเลยครับ"
"คงไม่ดีหรอกค่ะ เดี๋ยวสาวๆของพี่นัทจะเข้าใจผิด หาว่ามีนาและเพื่อนๆเป็นกิ๊กพี่นัทอีก"
ที่มีนาต้องพูดแบบนั้น เพราะเธอรู้ดีว่านัทเป็นคนเข้าชู้ ชอบหว่านเสน่ห์จีบสาวไปเรื่อย สมกับฉายาหล่อร้ายที่ใครๆต่างก็พูดแบบนั้น
"มีนาขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ"
ร่างบางในชุดนักศึกษารีบลุกขึ้นทันที ไม่รอให้คนข้างๆได้ถามอะไรต่อ
"หึ เล่นตัวจริงๆนะแม่คุณคนสวย"
นัทบนพึมพำเบาๆ พร้อมกับมองร่างบางที่เดินหนีไปด้วยความเร่งรีบ
มีนาเร่งฝีเท้าตรงไปยังทางขึ้นบันไดเลื่อนเพื่อจะไปรอเพื่อนทั้งสอง ที่ชั้น 4 ของห้าง
(ตุบ)
"ว้ายยยย ขอโทษค่ะ"
"หลับตาเดินหรือยังไง ถึงมองไม่เห็นคน ซุ่มซ่ามที่สุด"
ด้วยความเร่งรีบทำให้มีนาไม่ทันได้มอง จนตัวเธอเดินไปชนเข้ากับร่างสูงกำยำในชุดกางเกงสแล็คสีดำเสื้อเชิ๊ตสีเดียวกับกางเกง
น้ำเสียงคุ้นหูเหมือนเคยได้ยินเสียงนี้ที่ไหนมาก่อน ด้วยความรู้สึกสงสัยมีนาจึงแหงนหน้ามองคนตัวสูงที่เธอเพิ่งเดินชน
(...!...)
ดวงตาสองคู่ประสานจ้องมองกันและกัน มีนาตกใจตาเบิกกว้าง เธอจำเขาได้ดี และไม่มีวันลืม แต่อีกคนจำเธอไม่ได้เลยแม้แต่น้อย
"มองทำไม จะจ้องฉันอีกนานไหม หน้าของฉันมันเหมือนญาติเธอหรือยังไงถึงต้องจ้องฉันขนาดนั้น ซุ่มซ่ามที่สุด"
"....."
ไม่ทันที่มีนาจะได้พูดอะไร ร่างสูงกำยำก็หมุนตัวเดินจากไปอย่างรวดเร็วพร้อมด้วยบอดี้การ์ดสองคนที่เดินตามไปติดๆ
ร่างสูงเหมือนนายแบบ ใบหน้าหล่อเหลายังคงเหมือนเดิม และยังคงมีแววตาเฉยชาบวกกับหงุดหงิดเหมือนเดิมไม่มีผิดเพี้ยน
"คุณหยาง ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้นะ คุณยังเป็นผู้ชายปากร้ายเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน แถมยังใจร้ายอีกต่างหาก ฉันเกลียดคุณ ผู้ชายใจร้าย"
มีนารีบก้าวขาขึ้นบันไดเลื่อนไปที่ชั้น 4 ในขณะที่เพื่อนทั้งสองกำลังเดินไปรอที่หน้าร้านชาบู
ทั้งสามคนนั่งทานชาบูกันอย่างเพลิดเพลินและเอร็ดอร่อย แต่ในหัวสมองของมีนากับคิดแต่เรื่องของ หยาง หลุนเจีย เธอนึกถึงแต่เรื่องเก่าๆที่เขาเคยไล่เธอออกจากคฤหาสน์หลังใหญ่
"สวัสดีค่ะคุณลูกค้า เชิญด้านในเลยนะคะ"
เสียงพนักงานต้อนรับของร้านเอ่ยเชิญลูกค้ากลุ่มหนึ่งที่มากันสี่คน มีนาต้องตกใจอีกครั้งเมื่อเธอหันไปมองยังกลุ่มคนที่มาใหม่ เพราะหนุ่มหล่อทั้งสีี่คนที่เดินเข้ามาภายในร้าน คือผู้ชายใจร้ายอย่าง หยาง หลุนเจีย และเพื่อนๆของเขา และทั้งสี่คนเลือกที่นั่งด้านหลังสุดของร้าน
"ดูผู้ชายกลุ่มนั้นสิ มีแต่คนหล่อๆ โดยเฉพาะผู้ชายที่ใส่เสื้อเชิ้ตสีดำ หล่อเหมือนพระเอกดังซีรีย์จีนเลยอ่ะ"
แจน บอกเพื่อนทั้งสอง
"ใช่ หล่อทุกคนเลย แต่คนเสื้อดำมีออร่าที่สุด"
แพรวเอ่ยสำทับ มีนาไม่ได้พูดอะไร เธอเพียงแต่ก้มหน้าก้มตาทานชาบูแบบไม่สนใจอะไร แต่ในใจกับครุ่นคิดและสงสัย ว่าทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ได้
ในขณะที่ทั้งสามสาวทานชาบูจนอิ่ม และลุกออกจากเก้าอี้เพื่อเดินไปจ่ายเงิน มีนาแอบชำเรืองมองไปยังผู้ชายใจร้าย และเขาก็มองมาที่เธอพอดี มันคือสายตาที่เย็นชา และเขานั้นจำเธอไม่ได้แม้แต่น้อย
"เราแยกกันตรงนี้นะ ฉันจะต้องรีบกลับจะไปช่วยป้านวลขายผลไม้"
มีนาบอกเพื่อน ทั้งสามต่างพากันแยกย้ายกลับบ้าน
"มองอะไรวะไอ้หยาง"
เดนีสเอ่ยถาม เมื่อเห็นว่าหยาง หลุนเจีย กำลังมองไปยังประตูร้านชาบู ที่ตอนนี้ไม่มีใครยืนอยู่ตรงนั้นแล้ว
"เปล่า แค่สงสัยอะไรบางอย่าง แต่นึกไม่ออก"
"สงสัยอะไรวะ"
"ช่างมันเถอะ ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร"
"แล้วว่าไงวะ เรื่องที่กูชวนเปิดคาสิโน สนใจหรือเปล่า ถ้าไม่สนมึงก็กลับกรุงเทพฯไป"
เจย์เอ่ยถามหยาง
"สนใจ เริ่มเมื่อไหร่ก็บอกมา"
"อีกสองอาทิตย์"
"แล้วสนใจที่จะเป็นหุ้นส่วนเปิดผับอีกสาขากับกูไหมล่ะ"
นิกกี้ เอ่ยถามหยาง
"ถ้าผลกำไร มันดีงามกูก็สนใจทั้งนั้น"
"ทั้งดีทั้งงามเลยล่ะ ว่างๆก็ไปดื่มที่ผับของกูจะได้รู้ว่าลงทุนในด้านนี้มันดีหรือเปล่า"
"ช่วงนี้กูยังไม่ว่าง ไว้กูว่างเมื่อไหร่กูไปแน่ กูต้องไปเคลียร์งานที่ฮ่องกง อีกสองอาทิตย์กูกลับมาค่อยนัดกันที่ผับไอ้นิกกี้ก็แล้วกัน"
หยางบอกเพื่อนสนิททั้งสาม
หลังจากกลับมาที่พักในโรงแรมหรู ปลายนิ้วหนาค่อยๆปลดกระดุมเสื้อทีละเม็ดออกเพื่อเตรียมตัวอาบน้ำแล้วพักผ่อน
"หึ ยัยเด็กซุ่มซ่าม ใช้น้ำหอมยี่ห้ออะไรวะ กลิ่นติดเสื้อขนาดนี้ คงต้องซักหลายๆรอบแล้วมั้ง"
หยางยืนบ่น ในขณะที่หัวสมองกำลังครุ่นคิดว่ากลิ่นหอมนี้มันช่างคุ้นเหลือเกิน เพียงแต่นึกไม่ออกว่าไปสูดดมกลิ่นนี้จากที่ไหน
-------------------------
ฝากกดไลค์คอมเม้นให้กำลังใจด้วยนะคะ
คุณหยางจะจำน้องมีนาได้หรือเปล่า แล้วทั้งคู่จะได้เจอกันไหม ถ้าเจอแล้วจะเป็นยังไง
ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ เรื่องนี้สนุกแน่นอน แต่มองไม่เห็นทางที่ทั้งสองจะรักกันได้เลย
- Writer
