ปราบรักมาเฟียจอมหยิ่ง

ตอนที่ 8 สมัครงานที่ผับ

หลังจากที่มีนากลับมาถึงบ้านเช่าที่อยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยที่เธอเรียน มีนารีบอาบน้ำและสวมกางเกงยีนส์เอวสูงเสื้อยืดแขนสั้นสีขาวและสวมรองเท้าผ้าใบสีเดียวกับเสื้อ ผมยาวถูกมัดรวบหางม้า ด้านหน้าปล่อยปอยผมลงมาเล็กน้อย ยิ่งทำให้ใบหน้าหวานดูเรียวเล็ก ร่างบางขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์สกูปปี้สีแดงขับไปตลาดเพื่อช่วยป้านวลขายของ

ทั้งสองช่วยกันขายผลไม้จนถึงเวลา หกโมงเย็น

"คุณหนูคะ ป้าว่าจะกลับภาคใต้ประมาณสองอาทิตย์ ที่ดินที่ป้าประกาศขายตอนนี้มีคนต้องการซื้อแล้วค่ะ คุณหนูจะไปกับป้าหรือเปล่า ป้าอยากให้คุณหนูไปกับป้านะคะ ป้าไม่อยากให้คุณหนูอยู่ที่บ้านคนเดียว"

ป้านวลบอกมีนาในขณะที่ทั้งสองกำลังเก็บร้าน

"ป้านวลคิดดีแล้วใช่ไหมคะที่จะขายที่ดินตรงนั้น ไม่เสียดายหรอคะ"

"ป้าตั้งใจว่าจะใช้ชีวิตอยู่ที่ภาคเหนือกับคุณหนูไปตลอด ป้าไม่กลับไปภาคใต้แล้วค่ะ ป้าก็ไม่ได้มีญาติพี่น้องที่ไหน พ่อแม่ก็ตายไปหมดแล้ว ชีวิตป้าตอนนี้มีแต่คุณหนู ป้าขายที่ดินตรงนั้น ได้เกือบ 5 ล้านบาท ป้าคงจะเอาเงินนั้นมาซื้อบ้านหลังเล็กๆ แถวนอกเมืองราคาไม่แพงมาก เราสองคนจะได้ไม่ต้องเช่าบ้านอยู่ อีกไม่นานคุณหนูเรียนจบมีงานทำ ไม่ต้องดึงเงินเก็บมาใช้แล้ว เราสองคนก็ไม่ต้องดิ้นรนอะไรมาก แค่ประหยัดอดออมเหมือนที่ผ่านมาก็อยู่ได้แล้วค่ะ"

"ป้านวลจะไปภาคใต้กี่วันคะ"

"ประมาณ 2 อาทิตย์ค่ะ คุณหนูจะไปหรือไม่ไปกับป้าก็ได้ อยู่ที่นี่ป้าไว้ใจคนแถวนี้เราพึ่งพาอาศัยเขาได้และไม่มีอันตรายอะไร คนที่นี่ใจดีกันทุกคน แต่ป้าก็อยากให้คุณหนูไปด้วยนะคะ"

"มีนาไม่ไปได้ไหมคะ มีนาอยากหาข้อมูลเกี่ยวกับสถานที่ฝึกงาน เพราะปี 4 เทอม 2 มีนาต้องฝึกงานแล้วค่ะ"

"ช่วงที่ป้าไม่อยู่คุณหนูก็ชวนน้องแจนกับน้องแพรวมาอยู่เป็นเพื่อนก็ได้นะคะจะได้ไม่เหงา"

"แจนกับแพรวเขาคงไปทำงานช่วงปิดเทอมน่ะค่ะ คงไม่มีเวลามาหามีนา"

"ค่ะ ป้าจะรีบไปรีบทำธุระให้เสร็จ แล้วจะรีบกลับมานะคะคุณหนู"

สองอาทิตย์ต่อมา

มีนาขับรถมอเตอร์ไซค์ ไปส่งป้านวลที่สนามบิน เธอไม่ได้บอกเรื่องที่เธอเจอหยาง หลุนเจีย เพราะตัวเขาไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกับเธอและป้านวล อีกอย่างเขาก็จำเธอไม่ได้ ต่างคนต่างอยู่ไม่รู้จักกันก็ดีแล้ว

"ป้าไปก่อนนะคะคุณหนู ถึงแล้วป้าจะโทรหานะ"

"ค่ะป้านวล เดินทางโดยสวัสดิภาพ อย่าลืมของฝากจากปักษ์ใต้นะคะ"

(ฟอดดดดด)

ปลายจมูกเชิดรั้นแนบลงที่แก้มเหี่ยวย่น ป้านวลได้แต่ลูบศรีษะและยิ้มอย่างเอ็นดู มีนาเป็นเด็กดี ไม่เสียแรงที่ป้านวลเป็นคนอบรมเลี้ยงดูมาตั้งแต่ที่คุณผู้หญิงกัญญาพาเข้ามาอยู่ในคฤหาสน์หลังใหญ่

หลังจากปิดเทอมได้เพียงไม่กี่วัน แจนและแพรวก็ได้เข้าไปทำงานในผับ เนื่องจากแพรวบอกแจนว่า งานที่ผับไม่ได้หนัก เป็นงานสบายๆแถมพี่ชายที่เป็นลูกพี่ลูกน้องของเธอเป็นผู้จัดการที่นั่น แจนจึงตามแพรวไปทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟ

"ฮัลโหลยัยมีนา อย่าลืมนะวันนี้เรานัดกินส้มตำกันที่ร้านหน้ามหาวิทยาลัย"

แจนเป็นสายโทรหามีนา

"ฉันไม่ลืมหรอก กำลังแต่งตัว ถ้าเธอสองคนไปถึงก่อนก็สั่งก่อนได้เลยอีก 20 นาทีเจอกัน"

"เคๆ"

วันนี้เป็นวันหยุดของแจนและแพรว สองสาวทำงานได้เกือบ 1 อาทิตย์ และเห็นว่าเป็นวันหยุดจึงนัดมีนามาเจอกันที่ร้านส้มตำ

ทั้งสามคนสั่งส้มตำข้าวเหนียวไก่ย่าง และอาหารอีก 3-4 อย่างทานอย่างเอร็ดอร่อย

"เป็นไงบ้างเธอสองคนทำงานสนุกไหม"

มีนาเอ่ยถามเพื่อนทั้งสอง

"สนุกดี แต่บางทีก็อยากจะเต้นอยากจะแดนซ์เพลงมันๆน่ะ"

แจนตอบ

"ฉันชอบที่ได้เงินหลังเลิกงานทุกวัน รวมทิปก็ได้เกือบ 600 บาท กว่าจะเปิดเทอมก็มีเงินหลายตังค์เก็บไว้ซื้อกระเป๋าสวยๆจะได้ไม่ต้องขอตังค์แม่"

แพรวกล่าว

"เธอไม่อยากทำงานบ้างหรอมีนา หาประสบการณ์บ้างสิ ฝึกความอดทนแถมได้เงินอีกต่างหาก"

แจนเป็นฝ่ายเอ่ยถามมีนา

"ฉันก็อยากทำนะ แต่ยังไม่ได้ขออนุญาตป้านวลเลย"

"ไหนว่าป้านวลไม่อยู่บ้านไง"

"ใช่ ป้านวลไปภาคใต้อีก 2 อาทิตย์ถึงจะกลับ"

"ลองไปทำงานกับพวกฉันดูไหมล่ะ ช่วงนี้เขารับพนักงานเสิร์ฟ มีพนักงานเข้าออกเป็นเรื่องปกติ ลองดูไม่เสียหาย ได้ตังค์วันละ 500-600 บาท ทำจนกว่าป้านวลจะกลับมาก็ได้หลายพันเลยนะ"

แพรวพูดอย่างจริงจัง

"ก็น่าสนใจนะ เขาจะรับฉันเข้าทำงานแน่หรอ"

"เธออายุ 20 แล้ว เขารับแน่นอน ลูกพี่ลูกน้องของฉันเป็นคนคัดเลือกพนักงานเอง พกบัตรประชาชนไปพร้อมกับฉันแค่นั้นเขาก็รับแล้ว ยิ่งเป็นเพื่อนฉันด้วยยิ่งรับง่ายเลย"

"งั้นพรุ่งนี้ฉันจะไปพร้อมพวกเธอนะ ถ้าเขารับฉันก็ทำ ถ้าไม่รับก็ไม่เป็นไร ลองดู"

@Nicky Pub

"พี่อั๋นคะนี่มีนาเพื่อนของแพรวเอง ที่แพรวบอกว่าจะพามาสมัครงานน่ะ"

"สวัสดีค่ะพี่อั๋น"

มีนาได้สวัสดี อั๋น ชายร่างท้วมวัย 30 ปี ที่ทำหน้าที่เป็นผู้จัดการและดูแลผับแห่งนี้แทนเจ้านายมาหลายปี

"น้องได้เอาบัตรประชาชนมาหรือเปล่าครับ"

"เอามาค่ะ"

มีนาวางบัตรประชาชนที่โต๊ะทำงานของอั๋น ก่อนที่เจ้าตัวจะลากเก้าอี้มานั่ง

"มีนาเคยทำงานมาก่อนหรือเปล่า"

"ไม่เคยเลยค่ะ"

"งั้นไม่เป็นไร พรุ่งนี้มาเริ่มงานได้ เข้างาน1 ทุ่ม เลิกงานตี 2 พี่จะให้แพรวเป็นคนสอนงานนะ ไม่ยากหรอกแค่เราเดินเสิร์ฟเหล้าให้ลูกค้า ชุดของที่นี่เป็นเสื้อยืดสีขาวทางผับมีให้ 3 ตัว จะสวมกระโปรงหรือกางเกงยีนส์ก็ได้แต่ต้องเป็นเสื้อของทางผับเท่านั้น"

"โอเคค่ะ ขอบคุณนะคะพี่อั๋นที่รับมีนาเข้าทำงาน"

"ครับ พรุ่งนี้เจอกัน แพรวพาเพื่อนไปเอาเสื้อที่ห้องพักเบรคของพนักงานได้เลยนะ"

"ค่ะ พี่อั๋น"

มีนาทำงานในผับแห่งนี้เป็นเวลา 5 วัน เธอเป็นคนเรียนรู้อะไรได้ง่าย หนุ่มๆนักท่องราตรีมักจะจ้องมองมาที่เธอและมันเป็นเรื่องปกติที่เธอชินเสียแล้ว และไม่ค่อยมีใครกล้าเข้ามายุ่งกับมีนา เนื่องจากเธอไม่ค่อยยุ่งและสุงสิงกับผู้ชายเท่าไหร่ ออกแนวถือตัวจนคนมองว่าเธอดูหยิ่ง มีนาไม่ได้หยิ่ง เพียงแต่เธอไม่ชอบยุ่งกับใครนอกจากสองสาวเพื่อนสนิท

"มีนา เห็นแพรวหรือเปล่า ไปตามแพรวมาให้พี่หน่อยสิ"

"แพรวท้องเสียเข้าห้องน้ำหลายรอบแล้วค่ะพี่อั๋น ตอนนี้ก็น่าจะอยู่ในห้องน้ำ"

มีนาบอกผู้จัดการ

"ถ้างั้นมีนาเอาเครื่องดื่มขึ้นไปเสิรฟที่ห้องวีไอพี ชั้น 2 แทนแพรวหน่อยนะ วันนี้คุณนิกกี้เจ้าของผับ เขาพาเพื่อนมาดื่มที่นี่ แพรวน่าจะไม่ไหวจริงๆ"

"ได้ค่ะพี่อั๋น"

ร่างบางในชุดกระโปรงยีนส์สั้นเลยเขาเล็กน้อย เสื้อยืดสีขาว รองเท้าผ้าใบสีชมพูอ่อน ที่หน้าอกซ้ายติดป้ายชื่อ มีนา

ใบหน้าหวานแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบางๆ ผมยาวสลวยม้วนลอนถูกมัดรวบหางม้าและติดโบว์สีขาวด้านหน้าปล่อยปอยผมลงมาเล็กน้อยทั้งสองข้าง ยิ่งทำให้มีนาดูดีดูสวยหวานราวกับตุ๊กตา

ร่างบอบบางหรือถาดเครื่องดื่มขึ้นบันไดตรงไปยังห้องวีไอพี

มีนาหยุดชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าภายในห้องเปิดไฟสลัวไม่ถึงกับสว่างมาก ชายหนุ่มทั้ง 3 คน มีสาวสวยแต่งตัวเซ็กซี่นั่งเคียงข้างคอยเอาอกเอาใจ มีเพียงชายหนึ่งคนที่นั่งคนเดียวและหันหลังให้ฝั่งประตูที่มีนาเดินเข้ามา ร่างบางค่อยๆย่อตัวลงแทรกเข้าไปข้างๆโซฟาของชายหนุ่มที่นั่งอยู่คนเดียวแล้วหยิบเครื่องดื่มออกจากถาดวางลงบนโต๊ะเบาๆ

ทันทีที่หยางได้สัมผัสกลิ่นหอมที่เขาเหมือนจะคุ้นเคยใบหน้าเย็นชารีบปลายตามองไปยังใบหน้าสวยหวานที่เห็นเพียงด้านข้าง เขาจำได้ เด็กนักศึกษาที่เดินมาชนเขาวันนั้นนี่เอง แต่มีนาไม่ได้สนใจว่าใครจะมองเธอ หลังจากที่วางเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ลงโต๊ะเรียบร้อย มีนารีบถอยออกมาและเตรียมจะเดินออกจากประตู

(ตุ๊บ เพล้ง)

"ว้ายยยยย"

ร่างบอบบางชนเข้ากับร่างหนาของใครสักคน ทำให้ถาดในมือของเธอหล่นลงพื้น ทุกสายตาที่นั่งดื่มอยู่โซฟา ต่างมองมาที่เธอ

ฝ่ามือบางยกมือพนมไหว้ขอโทษคนที่เพิ่งจะเดินเข้ามาชนเข้ากับเธอ

"ขอโทษค่ะ หนูไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษจริงๆนะคะ"

"ไม่เป็นไรครับ"

ร่างหนาที่เพิ่งจะโดนคนตัวเล็กเดินชน โน้มตัวลงไปหยิบถาดขึ้นมายื่นให้มีนา

"พี่เฟย!"

(พรึ่บ)

มีนาดีใจที่ได้เจอเฟย จนเผลอลืมตัว ถลาเข้าไปกอดร่างกำยำราวกับว่าเธอยังเป็นเด็กที่เคยกอดพี่ชายที่สนิท ทุกสายตาต่างตกตะลึงที่อยู่ๆพนักงานสาวสวยเข้าไปกอดเฟยอย่างแนบแน่น

"เอ่อ...คุณครับเป็นอะไรหรือเปล่าครับ"

เฟยเอ่ยถามด้วยความตกใจ

"พี่เฟย...จำไม่ได้จริงๆหรอคะ"

เฟยผละออกจากลำแขนเล็กแล้วจ้องหน้าคนตัวเล็กชัดๆ"

"คุณหนู!"

เฟยตะโกนเรียกคุณหนูดังลั่นด้วยความดีใจ ต่างทำให้คนที่กำลังมองเหตุการณ์ยิ่งงุนงงไปใหญ่

------------------------