ตอนที่ 5 เด็กอ้วนออกไปอยู่บ้านเช่า
2227 Words
หลายวันต่อมา
ร่างสูงล่ำเร่งฝีเท้าเดินตรงไปในห้องครัวเมื่อได้ยินเสียงเหมือนใครกำลังรื้อค้นหรือทำอะไรบางอย่าง
"ทำอะไร!"
น้ำเสียงทุ้มดังน่าเกรงขาม เปล่งเสียงออกมาส่งผลให้มีนาที่กำลังค้นหาช็อกโกแลตในตู้เย็นต้องสะดุ้งตกใจ
"มีนากำลังหาของในตู้เย็นเอามาทำอาหารค่ะ"
"แล้วนั่นเธอซ่อนอะไรไว้ในมือ เอาออกมาดู"
"ปละ...เปล่าค่ะ มีนาไม่ได้ซ่อน มีนาเห็นช็อกโกแลตมันหล่นอยู่ที่พื้น มีนาเลยหยิบขึ้นมาดูค่ะ"
"หยิบขึ้นมาดูแล้วก็เก็บไว้ที่เดิม อย่าให้ฉันเห็นว่าเธอแอบเอาช็อกโกแลตของฉันไปกินจนหมด"
"มะ...มีนาไม่แอบกินช็อคโกแลตของคุณหยางหรอกค่ะ"
"ดี...อย่าให้ฉันรู้ว่าเธอแอบกินของของฉัน"
"คุณหยางจะไปไหนหรอคะ"
มีนาเอ่ยถามเมื่อเห็นร่างสูงในชุดกางเกงยีนส์ขากระบอกเสื้อเชิ้ตสีขาวพับแขนเสื้อถึงข้อศอกกำลังหมุนตัวเตรียมจะเดินออกจากห้องครัว
"ฉันจะไปไหนแล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอ"
"ไม่เกี่ยวค่ะ แต่มีนาอยากถามก็แค่นั้น"
"ไม่ต้องมาอยากรู้เรื่องของฉัน เธอควรเอาเวลาไปตั้งใจสอบ อย่าลืมว่าเธอต้องรีบย้ายออกจากบ้านหลังนี้ภายใน 1 เดือน"
"มีนาไม่ลืมค่ะ"
รถแลมโบร์กินี อเวนทาเดอร์สีส้ม คันโปรดของมาเฟียหนุ่ม แล่นออกจากคฤหาสน์หลังใหญ่ มีนายืนมองผ่านหน้าต่าง เมื่อมั่นใจว่าเจ้าของบ้านคนใหม่ออกจากบ้านไปแล้ว เธอจึงรีบกลับเข้าไปในห้องครัวเปิดตู้เย็นกินช็อกโกแลต แต่ถึงอย่างไรมีนาก็ยังไม่กล้ากินเยอะ เพราะเธอกลัวเจ้าของช็อกโกแลตจะจับได้
"คุณหนูจะไปสอบแล้วใช่ไหมคะ"
ป้านวลเรียกถามเด็กสาวตัวอ้วนที่กำลังจะเดินออกจากคฤหาสน์ในชุดนักเรียนมัธยมปลาย
"ใช่ค่ะป้านวล วันนี้สอบวันแรก มีนาออกจากบ้านแต่เช้ากลัวขึ้นรถเมล์ไปไม่ทันสอบน่ะค่ะ แล้วป้านวลจะไปไหนคะ"
"ป้าจะออกไปหาบ้านเช่าค่ะ รอคุณหนูสอบเสร็จเราก็ย้ายออกกันเลย ป้าก็ไม่อยากอยู่ที่นี่นานค่ะ"
"ก็ดีเหมือนกัน มีนาก็อยากย้ายออกเหมือนกันค่ะ อึดอัดที่จะอยู่บ้านร่วมกับคุณหยาง"
"งั้นเรารีบไปขึ้นรถเมล์กันเถอะค่ะ คุณหนูคิดไว้หรือยังว่าจะสมัครเข้ามาหาวิทยาลัยแถวไหน ป้าจะได้หาบ้านเช่าใกล้ๆมหาวิทยาลัย"
"ตอนนี้ป้านวลหาบ้านเช่าให้ได้ก่อนค่ะเอาแถวไหนก็ได้ เรื่องสมัครเข้ามหาวิทยาลัยค่อยว่ากันอีกที มีนาลุ้นผลสอบอยู่ค่ะ ถ้าสอบติดแถวภาคเหนือเราก็ย้ายไปอยู่ภาคเหนือกันเลย แต่ถ้ามีนาสอบไม่ติด มีนาอาจจะเรียนที่รามคำแหงก็ได้ค่ะ"
"เอาแบบนั้นก็ได้ค่ะคุณหนู ไปกันเถอะค่ะเดี๋ยวจะสายเข้าสอบไม่ทันนะคะ"
รถแลมโบร์กินี อเวนทาเดอร์สีส้ม ขับเข้าไปจอดภายในร้านอาหารอิตาเลี่ยน เป็นร้านหรูหราบ่งบอกถึงฐานะของเจ้าของร้านว่าเป็นคนร่ำรวย
"เชิญข้างในครับคุณหยาง คุณเดนีส รออยู่ด้านใน"
มาเฟียหนุ่มพยักหน้าก่อนจะก้าวขาลงไปยังห้องส่วนตัวของเพื่อนรักชั้นใต้ดินภายในร้านอาหารหรู
"ไงว่าไอ้หยาง ตกลงมึงมาอยู่ไทยถาวรเลยหรือไง"
เดนีสเอ่ยถามทันทีที่เพื่อนสนิทก้าวขาเข้ามา
"ไม่ ไปๆมาๆฮ่องกงกับประเทศไทย แต่ถ้าที่นี่มีอะไรที่น่าสนใจให้ลงทุนกูก็อาจจะอยู่ที่นี่มากกว่าอยู่ฮ่องกง"
หยาง ตอบกลับเพื่อนสนิทที่เป็นลูกครึ่งไทยอิตาลีพร้อมกับนั่งตวัดขาบนโซฟาหรู
"เรื่องลงทุนมีเยอะแยะทั้งขาวทั้งดำทั้งเทาจะเอาแบบไหนล่ะ ปรึกษาไอ้เจย์ได้"
"แล้วไอ้เจย์มันอยู่ไหน"
"อยู่คาสิโนชายแดนประเทศเพื่อนบ้าน อีก 2 วันถึงจะมากรุงเทพฯ"
"อืม...ไว้มันมากูค่อยปรึกษามันเรื่องลงทุนในประเทศไทย"
"คืนนี้ไปดื่มกันหน่อยไหม เดี๋ยวกูจะเรียกสาวๆสวยๆให้"
"กูไม่ต้องการ"
"พูดถึงเรื่องสาวๆรังเกียจอย่างกับเป็นเกย์ มึงไม่คิดจะมีเมียเลยหรือไงวะไอ้หยาง"
"เมื่อก่อนก็เคยคิด แต่มันไม่ใช่สำหรับกู กูไม่ต้องการให้ใครมาตามติดชีวิต ไม่ต้องการตื่นมาแล้วเจอหน้าใครสักคนที่นอนอยู่ข้างๆ มันน่ารำคาญ และน่าเบื่อ"
"สรุปว่าเคลียร์แล้ว ตอนนี้โสดร้อยเปอร์เซ็น ไม่มีคนคบไม่มีกิ๊กไม่มีเมีย กูเข้าใจถูกใช่ไหม"
เดนีส เอ่ยถามเพื่อนรักก่อนจะสูบบุหรี่แล้วเชิดหน้าพ่นควันลอยขึ้นเพดาน
"ตามนั้น"
"มีนา ให้ฉันไปส่งไหม พี่ชายของฉันกำลังจะมารับ เธอติดรถไปกับฉันได้นะเดี๋ยวฉันบอกพี่ชายแวะไปส่ง"
น้ำหวาน เพื่อนสนิทของมีนาเอ่ยถามในขณะที่ทั้งสองยืนอยู่ป้ายรถเมล์หน้าโรงเรียน
"ไม่เป็นไรหรอกน้ำหวาน ฉันนั่งรถเมล์กลับเองได้ ขอบใจเธอนะ"
"นั่นไงพี่ชายฉันขับรถมาพอดี ฝนก็กำลังจะตกแล้ว ไปกับฉันเถอะ "
"เธอกลับก่อนเถอะน้ำหวาน ฉันจะนั่งรถไปหาป้านวลขอบใจเธอมากนะ เจอกันวันพุธ"
"โอเค งั้นฉันไปก่อนนะ"
ทั้งสองโบกไม้โบกมือลากัน น้ำหวานขึ้นรถยนต์กลับบ้านพร้อมกับพี่ชาย ส่วนมีนายืนรอรถเมล์ที่ป้ายรถเมล์หน้าโรงเรียน
(ซ่า)
เสียงฝนตกกระหน่ำลงมาผู้คนที่กำลังรอรถเมล์ต่างพากันวิ่งเข้าไปหลบฝนใต้หลังคาป้ายรถเมล์ แต่ด้วยเพราะมีนามีรูปร่างที่อวบอ้วนส่งผลให้เธอวิ่งได้ช้ากว่าคนอื่น ร่างอ้วนท้วนในชุดนักเรียนมัธยมปลายจึงเปียกปอนไปด้วยหยาดเม็ดฝนที่ตกกระหน่ำลงมา เจ้าตัวต้องใช้กระเป๋าสะพายวางบนศีรษะเพื่อป้องกันเม็ดฝน
ผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วโมง ผู้คนที่รออยู่ตรงป้ายรถเมล์ต่างพากันทยอยขึ้นรถกลับบ้าน เหลือเพียงมีนาและนักเรียนอีกสามคนที่ยืนหลบฝนรอรถเมล์
(เอี๊ยดดดด)
รถหรูแลมโบกินี่คันสีส้มคันคุ้นตาขับมาจอดตรงป้ายรถเมล์แล้วลดกระจกลง มีนาเผลอดีใจคิดว่าเจ้าของรถใจดีจอดแวะรับเธอกลับบ้านด้วยกัน แต่เปล่าเลย เขาแค่เพียงลดกระจกแล้วเบ้ปากใส่มีนาที่กำลังจะเดินหวังจะขึ้นรถหรู เจ้าตัวต้องหยุดชะงักทันทีเมื่อเห็นท่าทางของหยาง หลุนเจีย ที่ทำใส่เธอ รถหรูคันดังกล่าวถูกคนขับเหยียบคันเร่งพุ่งออกไปจนน้ำที่ขังอยู่ริมถนนสาดกระเซ็นจนเลอะเปรอะเปื้อนร่างอวบอ้วน
"ไอ้คนบ้าเอ้ย ไอ้คนใจดำ"
มีนาแหกปากตะโกนด่าดังลั่น จนคนที่ยืนอยู่ป้ายรถเมล์ต่างพากันมองมาที่เธอ ผ่านไปไม่ถึง 5 นาทีรถเมล์สายที่มีนารอคอยได้ขับมาหยุดจอดตรงป้ายรถเมล์ ร่างอวบอ้วนรีบวิ่งขึ้นไปยืนบนรถโหนราวเหล็ก บนรถเมล์มีผู้โดยสารยืนเบียดกันจนเต็มคันรถ
"คุณหนูคะทำไมถึงได้เปียกเลอะไปทั้งตัวแบบนั้นล่ะคะ"
ป้านวลที่กำลังยืนรอมีนาอยู่หน้าปากซอยเอ่ยถามพร้อมกับสำรวจร่างอวบอ้วนที่เปียกปอนจากหยาดน้ำฝนและมีรอยคราบดำสกปรกเปื้อนชุดนักเรียน
"ที่โรงเรียนฝนตกหนักค่ะ มีนายืนรอรถเมล์ตั้งนาน เปียกฝนไม่พอยังโดนคนใจร้ายขับรถเหยียบน้ำให้กระเด็นใส่อีกด้วย"
มีนาเล่าให้ป้านวลฟังในขณะที่ทั้งสองกำลังเดินกลับคฤหาสน์หลังใหญ่
"ใครกันคะช่างนิสัยไม่ดีเสียเหลือเกิน ขับรถไม่มีมารยาท เขาไม่มองหรือยังไงคะถึงได้เหยียบน้ำกระเด็นใส่คุณหนูแบบนี้"
"ก็จะใครซะอีกล่ะคะ คุณหยางเจ้าของบ้านคนใหม่ไงล่ะ"
"ตายจริงต้องทำถึงขนาดนี้เลยหรอเนี่ย"
"แล้วป้านวลไปหาบ้านเช่าได้หรือยังคะ"
"หาได้แล้วค่ะ อยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยรามคำแหง ป้าวางเงินมัดจำไว้แล้วค่ะ เขาบอกว่าเราพร้อมย้ายวันไหนค่อยจ่ายเงินค่าเช่า ย้ายวันนี้พรุ่งนี้หรือวันไหนก็ได้ภายในเดือนนี้ บ้านหลังเล็กๆมีตู้เย็นทีวีแล้วก็เตียงนอนให้ ด้านในเป็นพัดลมไม่มีแอร์คุณหนูอยู่ได้ใช่ไหมคะ"
"อยู่ได้สิคะ คับที่อยู่ได้คับใจอยู่ยาก ไม่รู้ว่าวันไหนคุณหยางจะหาเรื่องไล่เราสองคนออกจากบ้านอีก"
"อย่าคิดมากนะคะคุณหนู รีบเข้าบ้านไปอาบน้ำสระผมเปลี่ยนชุดเถอะค่ะ เดี๋ยวจะไม่สบาย"
ป้านวลเดินกลับห้องพักส่วนตัวที่อยู่ด้านหลังคฤหาสน์ใหญ่ ทางด้านมีนาเดินตรงเข้าไปยังห้องส่วนตัวของเธอที่อยู่ชั้นล่างภายในคฤหาสน์
หลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย ร่างอวบอ้วนในชุดเดรสสีแดงยาวเลยเข่าเล็กน้อยแอบย่องเบาเข้าไปในห้องครัวที่มืดสนิทไม่ได้เปิดไฟในช่วงเวลาหนึ่งทุ่มกว่าๆ มีนาแอบหยิบช็อกโกแลตในตู้เย็นออกมา 3 ชิ้นเพื่อที่จะแอบเอาไปกินในห้องนอน
"ทำอะไร"
"ว้ายยยย"
ไฟในห้องครัวถูกเปิดจนสว่างกระจ่างจ้า มีนาตกใจร้องเสียงหลง สองมือที่กำช็อคโกแลตต้องแอบเอาไปไขว้กันอยู่ด้านหลัง
"เธอกำลังทำอะไรยัยเด็กอ้วน"
"ปละ...เปล่าค่ะ มะ...มีนาแค่เข้ามาดื่มน้ำ"
"...."
ใบหน้าเรียบนิ่งนัยน์ตาเฉยชาจ้องมองดวงตาของคนที่กำลังโกหก ก่อนที่จะเดินเข้าประชิดตัวไล่ต้อนร่างอวบอ้วนที่กำลังถอยหลังจนชนกับประตูตู้เย็น
"ฉันให้โอกาสเธอบอกความจริงอีกครั้ง เธอเข้ามาทำอะไร"
"ก็บอกว่ามีนามาดื่มน้ำไงคะ"
"โกหก"
มีนาสะดุ้งตกใจจากเสียงที่ตวาดใส่เธอดังลั่น
"ในมือเธอกำลังถืออะไร เอามาดูซิ"
"ไม่มีอะไรค่ะ มีนาขอตัวนะคะ"
(พรึ่บ)
"โอ๊ยยยย"
ฝ่ามือหนากระชากข้อมืออวบทันทีที่มีนากำลังจะวิ่งออกจากห้องครัวส่งผลให้ช็อกโกแลตในมือของมีนาหล่นกระจายลงพื้น
"ยัยหัวขโมย ฉันคิดไว้แล้วเชียว ว่าเธอต้องมาขโมยช็อกโกแลตของฉัน เธอรู้ไหมช็อคโกแลตในตู้เย็นนี้ฉันหวงมากขนาดไหน นอกจากจะหน้าด้านอยู่ในบ้านของฉันแล้วยังมาขโมยของฉันอีก ไสหัวออกจากบ้านฉันได้แล้ว ฉันไม่ให้โอกาสเธออยู่ในบ้านหลังนี้อีกต่อไปแล้ว ฉันเกลียดที่สุดพวกหัวขโมย"
"ไม่นะคะ มีนาขอโทษ มีนาจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว ขออยู่ที่บ้านหลังนี้จนกว่าจะสอบเสร็จนะคะ มีนาขอร้อง"
สองมืออวบกอบกุมลำแขนหนาเขย่าเบาๆเพื่อเป็นการขอร้อง
"ปล่อยฉันยัยเด็กอ้วน ตัวอ้วนน่ารังเกียจไม่พอยังทำตัวเป็นขี้ขโมยอีก"
"ทำไมต้องบลูลี่มีนาขนาดนั้นด้วยคะ คำก็อ้วนสองคำก็อ้วน คนอ้วนก็มีความรู้สึกเหมือนกันนะคะ คุณจะบูลลี่มีนาไปถึงไหน"
"ไสหัวไปให้พ้นจากบ้านฉันเลยยัยเด็กอ้วน ขวางหูขวางตาว่ะ"
"ระวังจะได้คนอ้วนแบบมีนาเป็นเมียนะคะ"
"สวยและหุ่นดีกว่าเธอล้านเท่าฉันก็ปฏิเสธมาแล้ว จะออกไปดีๆหรือจะให้คนของฉันมาช่วยกันหามเธอไปโยนที่กองขยะ"
"ไม่ต้องมาขู่ว่าจะให้ใครมาจับมีนาไปโยนกองขยะหรอกค่ะ"
"ฉันไม่ได้ขู่แต่ฉันทำจริง และฉันจะทำตอนนี้เลยยัยอ้วน"
"มีนาขอสาปแช่งให้คุณหยางมีเมียเป็นคนอ้วน จากนี้ไปไม่ต้องไล่ให้เหนื่อยแล้วค่ะ มีนาก็ไม่ได้อยากเจอหน้าคุณ และชาตินี้ขออย่าได้เจอกันอีกเลย"
"อย่ามาปากดีกับฉัน ไสหัวออกไปตอนนี้เลยไป๊! ก่อนที่ฉันจะทนไม่ไหวแล้วเผลอบีบคอเธอถึงขาดใจตาย"
"ค่ะ มีนาจะออกไปจากบ้านคุณพรุ่งนี้ ผู้ชายใจร้าย มีนาเกลียดคุณ"
ร่างอวบอ้วนวิ่งเข้าห้องปิดประตูดังปั้งพร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินอาบสองแก้ม
"ฮึกๆ ฮื่อๆ มีนาเกลียดคุณหยาง คุณหยางใจร้าย"
มีนาเก็บเสื้อผ้าหนังสือเรียนและของใช้จำเป็นใส่กระเป๋าใบใหญ่เดินลากไปอย่างทุลักทุเลจนถึงห้องป้านวล
"ป้านวลคะ พรุ่งนี้เราย้ายไปอยู่บ้านเช่ากันเลยนะคะ คุณหยางเขาไล่เราสองคนแล้ว มีนาไม่อยากอดทนอีกต่อไปแล้วค่ะ"
"โถ่คุณหนูของป้า ไม่เป็นไรนะคะ วันพรุ่งนี้ป้าจะจ้างรถขนของหน้าปากซอยมาช่วยย้ายของออกไปจากที่นี่"
เช้าวันต่อมา
ใบหน้าหล่อเหลาแววตาเฉยชายืนอยู่ริมหน้าต่างมองหญิงชราและเด็กสาวอวบอ้วนที่กำลังขนของขึ้นรถรับจ้าง
--------------------------
- Writer
