ตอนที่ 4 จับขังไว้ในห้องนอน
1019 Words
"คะ...คุณนั่นแหละโรคจิต"
"เธอนั่นแหละโรคจิต ยัยเด็กบ้า จะโผล่หน้ามาทำบ้าอะไรวะ โถ่เอ๊ย ปิดประตูสิวะ"
(ปั๊ง)
"ยัยเด็กบ้า ยัยอ้วน เธอเข้ามาในห้องฉันทำไมวะ"
"กะ...ก็คุณบอกให้มีนาปิดประตู"
(พรึ่บ)
มือหนารีบคว้าผ้าขนหนูมาพันรอบเอว หลังจากที่เขาเดินเปลือยเปล่าออกมาจากห้องน้ำและไม่คาดคิดว่ายัยเด็กอ้วน จะโผล่หน้าเข้ามาจนเห็นเรือนกายแกร่งกำยำทุกสัดส่วน ไม่เว้นแม้แต่จุดกลางกายลำใหญ่อันหวงแหน
"ฉันไม่ได้บอกให้เธอเข้ามา ฉันบอกให้เธอปิดประตู แล้วเธอเสือกเข้ามาทำไม เธอนี่มันโรคจิตชัดๆ"
"คุณนั่นแหละโรคจิต ใครเขาเดินแก้ผ้ากันในห้องล่ะ"
"ยังจะมาเถียงอีก นี่มันห้องส่วนตัวของฉัน ฉันจะแก้ผ้านอน แก้ผ้านั่งเล่น มันก็ไม่ใช่เรื่องของเธอที่จะต้องเข้ามาในห้องฉัน ไสหัวออกไป"
"คะ...คือมีนามีเรื่องจะคุยกับคุณหยางค่ะ"
"แต่ฉันไม่มีอะไรที่จะต้องคุยกับเธอ ฉันกับเธอไม่เคยรู้จักกันมาก่อนไม่จำเป็นต้องคุยกัน"
"แต่มีนาต้องการคุยกับคุณ มีนาต้องการอยู่ที่นี่ มีนาขอโทษที่มีนาเข้าใจผิด ไม่เชื่อว่าคุณหยางเป็นลูกของคุณลุงชาน"
"แล้วไง ยังไงฉันก็ไม่ให้เธออยู่"
"แล้วมีนาจะไปอยู่ที่ไหนล่ะคะ มีนาอยู่ที่นี่มาตลอด"
"จะไปอยู่ที่ไหนมันก็เรื่องของเธอ ไม่ใช่ธุระของฉัน ออกไปได้แล้วยัยเด็กอ้วน"
"คำก็อ้วนสองคำก็อ้วน ทำไมคุณถึงชอบบูลลี่มีนาจังเลยล่ะคะ"
"ก็เธอมันอ้วน ทำให้ฉันหงุดหงิดรำคาญ ฉันจะบอกเธอไว้นะ ตั้งแต่เกิดมาฉันไม่เคยใช้คำพูดซ้ำซาก ฉันไม่เคยพูดมาก ไม่เคยต้องพูดกับใครหลายประโยคเหมือนพูดกับเธอเลย ออกไป"
ฝ่ามือหนากระชากลำแขนอวบพยายามดึงร่างอวบอ้วนให้ออกไปจากห้องของเขา
"ไม่ไปค่ะ มีนาต้องคุยกับคุณให้รู้เรื่อง"
"ฉันพูดจบแล้ว เธอไม่เข้าใจเอง ออกไป อย่าดื้อด้าน"
"ไม่ไปค่ะ"
"อยากให้ฉันจับเธอโยนใช่ไหมออกไปใช่ไหม มานี่"
"มีนาไม่ไป ปล่อยนะคะ"
(พรึ่บ)
"กรี๊ดดดดดดดดดดด"
"ยัยโรคจิต ดึงผ้าออกทำไมวะ อยากดูของฉันมากหรือไง ได้! ถ้าเธอไม่ยอมออกไป ฉันจะจับเธอขังไว้ในห้องนอนของฉัน แล้วฉันจะแก้ผ้าให้เธอดูทั้งวันทั้งคืนดีไหมห๊า"
"ไม่เอาค่ะ มีนากลัวแล้ว"
ดวงตากลมโตเบิกกว้าง ยังคงตกตะลึงจ้องมองตรงจุดกลางกายอันใหญ่โตของมาเฟียหนุ่ม
ร่างหนาเดินเข้ามาแนบชิดร่างอวบอ้วน พร้อมกับใช้สองมือจับที่บ่าไหลอวบเต่งตึง
"ปากบอกว่ากลัว แต่สายตาจ้องแทบจะกิน เธอนี่มันโรคจิตจริงๆเลยยัยบ้า ฉันให้เวลาเธออยู่ที่บ้านหลังนี้อีกแค่ 2 อาทิตย์ รีบไปหาที่อยู่ใหม่ แล้วไสหัวไปให้พ้น ฉันไม่ต้องการให้มีผู้หญิงอยู่ในบ้านหลังนี้ ถ้าเธอยังหน้าด้านอยู่ที่นี่อย่าหาว่าฉันไม่เตือน และรีบออกไปจากห้องของฉัน ถ้าไม่ออกไปตอนนี้ฉันจับเธอมัดไว้ในห้อง ให้เธอนั่งมองร่างกายของฉันทั้งวันทั้งคืนเลยยัยโรคจิต"
"คุณนั่นแหละโรคจิต!"
(ปิ้วววววววว)
ร่างอวบอ้วนรีบหมุนตัวยื่นมือคว้าลูกบิดเปิดประตูวิ่งออกไปไวอย่างกับลิงลม
มาเฟียหนุ่มได้แต่พ่นลมหายใจออกทางปากพร้อมกับส่ายหน้าไปมา ครึ่งวันผ่านไปกลิ่นหอมจากตัวเด็กสาวยังคงส่งกลิ่นอบอวนอยู่ภายในห้องใหญ่จนเจ้าของห้องทนไม่ไหวต้องเปิดประตูหน้าต่างให้อากาศถ่ายเทและพัดเอากลิ่นหอมออกไปจากห้อง
"ป้านวลขา คุณหยางไม่ให้พวกเราอยู่ที่นี่อีกต่อไป พี่เฟยบอกว่าคุณหยางสั่งให้ไล่ทุกคนในบ้านหลังนี้ออกให้หมด และคุณหยางบอกมีนาว่า ให้เวลาอยู่ในบ้านหลังนี้ไม่เกิน 2 อาทิตย์ พวกเราต้องย้ายออกจากบ้านหลังนี้ จะทำยังไงดีคะ อาทิตย์หน้ามีนาก็ต้องสอบปลายภาค แล้วจะต้องไปสมัครเข้าเรียนมหาวิทยาลัยอีก มีนาไม่พร้อมจริงๆค่ะ"
"โถ่คุณหนู ป้าจะลองให้เฟยไปคุยกับคุณหยาง ขอเวลาอยู่ในบ้านหลังนี้จนกว่าคุณหนูจะสอบเสร็จและสมัครเข้าเรียนมหาวิทยาลัยได้ จากนั้นพวกเราจะรีบย้ายออกทันที ในระหว่างที่คุณหนูไปสอบป้าจะออกไปหาดูบ้านเช่าไว้นะคะ ป้ามีเงินอยู่ประมาณสี่แสนบาท ป้าว่าจะไปลงทุนขายผักตามตลาดส่งเสียคุณหนูเรียนต่อ"
"เงินที่ป้ากัญฝากเข้าบัญชีให้มีนา มีอยู่เกือบ 2 ล้านบาท ยังไงก็ต้องพอในการเรียน มีนาจะใช้ให้ประหยัดค่ะ มีนาก็ไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว คุณหยางใจร้าย มีนาคิดถึงป้ากัญคิดถึงลุงชาน ฮึกๆฮื่อๆ"
"โถ่คุณหนูของป้า"
มือเหี่ยวย่นรูปศีรษะทุยเบาๆเพื่อเป็นการปลอบใจ
"คุณหยางครับ"
"มีอะไร"
"คนใช้ในบ้านหลังนี้ทยอยเก็บข้าวของออกกันหมดแล้ว เหลือแต่ป้านวลกับคุณหนูมีนา ป้านวลให้ผมมาขอร้องคุณหยาง ทั้งสองขอเวลาอยู่ที่นี่จนกว่าคุณหนูมีนาจะสอบเสร็จและสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ หลังจากนั้นทั้งสองจะรีบย้ายออกทันทีครับ"
"ต้องใช้เวลากี่วันกี่เดือนวะ"
ร่างสูงที่กำลังออกกำลังกายบนลู่วิ่งต้องหยุดออกกำลังกายทันที แล้วหันหน้ามาถามลูกน้องคนสนิทด้วยสีหน้าหงุดหงิด
"ไม่เกิน 1 เดือนครับ อีกไม่กี่วันคุณหนูก็จะสอบปลายภาคแล้วครับ"
"อืม ตามนั้น แต่มึงต้องไปบอกยัยเด็กอ้วนนั่นอย่าโผล่หน้ามาให้กูเห็นอีก กูให้เวลาอยู่ที่นี่ไม่เกิน 1 เดือน"
"ครับคุณหยาง"
-------------------------------
- Writer
