ตอนที่ 3
1137 Words
พริมายืนใจลอยอยู่ในห้างสรรพสินค้าที่ตัวเองทำงานอยู่ หน้าตาเศร้าหมองจนเพื่อนร่วมงานอดที่จะถามไถ่ด้วยความเป็นห่วงไม่ได้
“พิม... ไม่สบายหรือเปล่า”
“เอ่อ...” พริมาหันไปหาเพื่อนร่วมงาน และพยายามซ่อนความทุกข์เอาไว้ในอกอย่างสุดความสามารถ “เปล่าหรอกจ้ะ ฉันไม่ได้เป็นอะไร”
“ไม่ได้เป็นอะไรทำไมหน้าตาซีดนักล่ะ หรือว่าไม่สบาย”
พริมามองเพื่อนด้วยความซาบซึ้งใจ “ขอบใจนะเกด แต่ฉันไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ”
“ไม่ได้เป็นอะไรก็ดีแล้ว งั้นเราไปทำงานต่อก่อนนะ”
“อืม ไว้เจอกันตอนพักเที่ยงนะเกด”
“ได้สิ พิม”
เพื่อนร่วมงานที่หล่อนสนิทด้วยเดินจากไปทางแผนกเสื้อผ้าแล้ว ในขณะที่หล่อนยังคงยืนนิ่ง น้ำตาไหลซึมอยู่ที่แผนกรองเท้าเช่นเดิม
นี่หล่อนจะทำยังไงดี น้องสาวถึงจะได้ผ่าตัดเร็วที่สุด ไม่ใช่ต้องรอคิวอีกเดือนกว่าแบบนี้
น้ำตาไหลหยดออกมาอาบแก้ม มือเล็กรีบยกขึ้นป้ายทิ้ง เมื่อเห็นผู้หญิงสาวสวยหุ่นดีคนหนึ่งเดินนวยนาดมาที่แผนกรองเท้าที่หล่อนทำงานอยู่
“ฉันต้องการรองเท้าสีทอง ทำจากหนังแท้”
“เอ่อ คุณลูกค้าเท้าไซค์อะไรเหรอคะ แล้วต้องการแบบไหนเป็นพิเศษหรือเปล่า ดิฉันจะได้นำมาให้เลือกค่ะ”
“ก็เอามาทั้งหมดนั้นแหละ ทุกแบบเลย”
“เอ่อ แต่รองเท้าที่นี่มีเกือบสามสิบแบบเลยนะคะ ดิฉันเกรงว่าจะ...”
“นี่แกกล้าขัดใจฉันเหรอ”
ลูกค้าสาวสวยตวัดตามองหล่อนอย่างไม่พอใจ ก่อนจะหันไปหาผู้ชายตัวสูงใหญ่ที่เดินตามเข้ามาทีหลัง
“กวินคะ ดูสิคะ นังนี่มันขี้เกียจ นิดบอกให้มันไปเอารองเท้าทุกแบบมาให้นิดดู แต่มันไม่ยอมทำตามใจนิดค่ะ”
“ก็คุณลูกค้าควรจะเลือกแบบที่ชอบก่อนนะคะ”
พริมาพยายามอธิบาย แต่ดูเหมือนว่าผู้หญิงคนสวยตรงหน้าจะไม่ยอมรับฟัง
“กวินจะต้องไล่มันออกนะคะ”
“มีกี่แบบก็ไม่ขนออกมาให้หมดนั่นแหละ อย่าขัดใจลูกค้าจำเอาไว้”
พริมาเงยหน้าขึ้นมองผู้ชายเจ้าของคำพูด ก่อนจะชะงักเมื่อจำได้ว่าเขาเป็นใคร
‘ลูกชายเจ้าของห้างแห่งนี้’
กวิน อรรคโรจน์!
น้ำลายในปากของหล่อนเหนียวเป็นยางขึ้นมาโดยอัตโนมัติ เมื่อสบประสานสายตากับผู้ชายที่หล่อเหลาราวกับไม่ใช่มนุษย์จริงๆ
หล่อนเคยเห็นกวินมาเกินสามครั้งแล้ว ตอนที่เขาเดินทางมาประชุมกับลูกค้าที่ห้างสรรพสินค้าแห่งนี้ และทุกครั้งที่หล่อนแอบมองเขา หล่อนก็จะหัวใจเต้นแรงแบบนี้เสมอไม่เคยเปลี่ยน
มือเล็กยกขึ้นกุมหน้าอกของตัวเอง รับรู้ได้ถึงแรงสั่นสะท้านของก้อนเนื้อภายใน
หล่อนแอบรักกวินมานานแล้ว และนี่ก็คือความฝันเฟื่องที่หล่อนเก็บมันเอาไว้เป็นความลับ
ไม่เคยมีการกระทำอะไรเลยที่ยากเย็นเท่ากับการบอกตัวเองให้เลิกมองผู้ชายตรงหน้า เลิกมองผู้ชายที่หล่อเหลาปานเทพบุตร
“ค่ะ...”
กวินมองพนักงานสาวที่หมุนตัวเดินหายเข้าไปในห้องที่เก็บรองเท้า ก่อนจะระบายลมหายใจออกมาเมื่อพูดกับนิตยา
“อย่าทำตัวแบบนี้อีก เพราะผมไม่ชอบจำเอาไว้นิด”
“เอ่อ กวินคะ นิดก็แค่...”
“เดี๋ยวคุณได้รองเท้าแล้วก็กลับไปได้เลย ผมจะอยู่ประชุมที่นี่ต่อ”
น้ำเสียงของกวินเย็นชาและห่างเหินจนนิตยาหน้าเสียผิดหวัง
“แต่คุณบอกกับนิดว่าเราจะไปเปิดห้องด้วยกัน...”
“ผมเพิ่งนึกได้น่ะว่ามีประชุม”
ชายหนุ่มพูดเสียงราบเรียบเช่นเดิม พร้อมกับแกะมือเหนียวๆ ของนิตยาออกจากท่อนแขนล่ำสันของตัวเองอย่างรำคาญ
ใช่ เขาตั้งใจจะลากนิตยาขึ้นเตียงต่อจากการช็อปปิ้งรองเท้าและกระเป๋าตามที่หล่อนต้องการ แต่พอมาเห็นกิริยาท่าทางขี้วีนของหล่อนแล้ว อารมณ์ทางเพศของเขาก็หดตัวไปอย่างรวดเร็ว
เขาไม่ชอบผู้หญิงแบบนี้ น่ารำคาญ และน่าเบื่อหน่ายเป็นที่สุด
“งั้น... นิดจะรอคุณนะคะกวิน”
“ไม่ต้อง ผมประชุมทั้งวัน”
“แต่...”
“และพรุ่งนี้ก็ไม่ใช่คิวของคุณด้วย นิตยา”
กวินตัดบัวไม่ให้เหลือใยอย่างแท้จริง เขายิ้มบางๆ ก่อนจะพูดขึ้นอีก
“คุณอยากได้รองเท้ากี่คู่ก็ได้ ผมอนุญาต”
นิตยาไม่ได้ดีใจเลย หล่อนอยากฟาดฟันกับกวินบนเตียงนอนมากกว่า
“กวินคะ...” หล่อนมองอย่างวิงวอน แต่ชายหนุ่มไม่ยอมเปลี่ยนใจ
“นู้นไง รองเท้าที่คุณอยากได้มาแล้ว”
พริมาหอบกล่องรองเท้ามากมายในอ้อมแขน และเดินตรงมาวางไว้แทบเท้าของนิตยา
“คุณลูกค้าลองเลือกดูก่อนนะคะ เดี๋ยวดิฉันจะไปเอาแบบที่เหลือออกมาให้เลือกอีก” พริมากล่าวเสียงสุภาพ และพยายามไม่สบตากับกวิน
“ค่ารองเท้าลงบัญชีฉันเอาไว้นะ”
“เอ่อ... ค่ะ คุณกวิน”
หล่อนต้องช้อนตาขึ้นมองคนพูด ก่อนจะหน้าร้อนผ่าว แก้มนวลซับเลือดฝาดขึ้นมาโดยอัตโนมัติ
สายตาของกวินทำให้หล่อนสั่นสะท้านเหลือเกิน เขาเหมือนแม่เหล็กต่างขั้วที่มีแรงดึงดูดมหาศาล มันทำให้หล่อนอ่อนเปลี้ยไร้เรี่ยวแรง
“ขอตัวนะ นิตยา”
เขาละสายตาเย็นชาจากใบหน้าของหล่อน และเลื่อนไปจับจ้องที่แม่สาวคนสวยที่ตอนนี้หน้าตาบูดบึ้งแทน
“ขอให้เพลิดเพลินกับการเลือกรองเท้านะครับ”
“กวินคะ...”
เขายิ้มให้กับผู้หญิงที่ชื่อนิตยาบางๆ ก่อนจะหมุนตัวและเดินจากไปด้วยท่วงท่าสง่างาม
หล่อนมองตามแผ่นหลังเขาไปจนลับตา ก่อนจะก้มศีรษะเล็กน้อยให้กับนิตยา เพื่อจะขอตัวกลับเข้าไปขนรองเท้ามาให้เลือกต่อ
“นั่นแกจะไปไหน”
“จะไปขนแบบรองเท้าที่เหลือมาให้คุณผู้หญิงเลือกค่ะ”
“ไม่ต้องแล้ว”
หล่อนมองนิตยาอย่างมึนงง กำลังจะถามออกไปแต่หญิงสาวพูดออกมาเสียก่อน
“ฉันไม่มีอารมณ์เลือกแล้ว”
“แต่คุณกวินสั่งว่า...”
“จะสั่งอะไรก็ช่างฉันไม่สนใจ น่าเบื่อน่ารำคาญ” แล้วนิตยาก็สะบัดหน้าเดินจากไป
พริมามองตามไปด้วยความประหลาดใจ และสับสนเป็นที่สุด
“เราทำอะไรผิดอีกนะ”
หล่อนถอนใจออกมาแรงๆ รู้สึกได้ถึงความแตกต่างของชนชั้นวรรณะได้เป็นอย่างดี
คนรวยกับคนจน ไม่มีทางที่จะได้รับการปฏิบัติที่เหมือนกัน
หล่อนยิ้มเศร้าหมอง ก่อนจะก้มหน้าก้มตาเก็บกล่องรองเท้าขึ้นมาในอ้อมแขนเพื่อจะนำไปเก็บยังห้องเดิม
- Writer
