รับจ้างร่านสวาท

พริมา กิ่งแก้ว เกิดในครอบครัวที่ยากจนข้นแค้น ชีวิตของหล่อนปากกัดตีนถีบมาตั้งแต่เล็ก ในครอบครัวของหล่อนมีด้วยการห้าชีวิต แม่ พ่อ น้องสาวสองคน และยายอายุแปดสิบกว่า ครอบครัวของหล่อนรับจ้างทำงานหาเช้ากินค่ำ ไม่เคยมีเงินเหลือเก็บ หากวันไหนไม่มีงาน ท้องของคนในบ้านก็จะต้องร้องหิวโหย ทุกวันผ่านพ้นไปอย่างยากลำบาก แต่หล่อนก็ไม่เคยท้อแท้ แม้จะเหน็ดเหนื่อยแต่ก็ลุกขึ้นยืนได้ใหม่เสมอเมื่อคิดถึงคนในครอบครัว แต่ความทุกข์ใหญ่ยิ่งที่เดินทางมาเยือนครอบครัวของหล่อนในยามนี้ มันหนักหนาสาหัสเหลือเกิน หล่อนไม่อาจจะเข้มแข็งได้อย่างที่ใจต้องการ “น้องหนู... เป็นเนื้องอกในสมองเหรอคะ” หล่อนทวนคำพูดของหมอซ้ำแล้วซ้ำเล่า น้ำตาจากไหนหนักไม่รู้ไหลพรากออกมาอาบแก้ม “ต้องรีบผ่าตัดโดยเร็วที่สุด” คำพูดของคุณหมอตอกย้ำให้หล่อนรับรู้ว่าสิ่งที่ได้ยินมันคือความจริง “เร็วที่สุดนี่คือ...” “ถ้าผ่าตัดวันนี้ได้ก็ควรทำครับ” “แต่... หนูคงมีเงินไม่พอ” สีหน้าของคุณหมอเต็มไปด้วยความเห็นใจหล่อน “งั้นหมอจะเขียนใบส่งตัวไปให้โรงพยาบาลที่น้องสาวของหนูมีสิทธิ์รักษานะ” คนฟังน้ำตาร่วง หัวใจหล่นลงไปกระแทกกับพื้นจนเจ็บระบม โรงพยาบาลรัฐ... ต้องรอคิวถึงเมื่อไหร่กัน น้องสาวของหล่อนถึงจะได้ผ่าตัด “ขอบคุณค่ะคุณหมอ” คุณหมอวัยกลางคนแต่หน้าตายังอ่อนเยาว์มากยิ้มให้อย่างมีเมตตา “แต่ยังไงซะ น้องสาวของหนูก็ต้องรีบผ่าตัดนะ” หล่อนทำได้แค่เพียงพยักหน้ารับเท่านั้น หยาดน้ำตายังคงไหลกลิ้งลงมาตามพวงแก้ม มือเล็กยกขึ้นประกบกันแล้วไหว้คู่สนทนา “ขอบคุณคุณหมออีกครั้งค่ะ” “เดี๋ยวหมอเขียนใบส่งตัวเสร็จแล้วจะให้พยาบาลเอาไปให้นะครับ” “ค่ะ ขอบคุณค่ะ” หล่อนลุกขึ้นจากเก้าอี้ และเดินตามหลังนางพยาบาลออกไปจากห้องฟังผล ระหว่างทางเดินก็เต็มไปด้วยความโศกเศร้าเสียใจ “นั่งรอตรงนี้นะคะ เดี๋ยวพยาบาลจะเตรียมเอกสารให้ค่ะ” “ขอบคุณค่ะ คุณพยาบาล” หล่อนยกมือไหว้นางพยาบาลหน้าตาใจดี ก่อนจะรีบเดินไปหาแม่ที่นั่งรออยู่บนเก้าอี้ “เป็นยังไงบ้างพิม” แม่ของหล่อนเอ่ยถามทันที เมื่อเห็นหล่อน สีหน้าของท่านเต็มไปด้วยความเป็นกังวล ซึ่งหล่อนไม่อยากเห็นอาการแบบนี้ของแม่เลย พริมาฝืนยิ้มบางๆ ซ่อนความเศร้าหมองเอาไว้แต่เพียงในอกอย่างยากลำบาก “กิ่งเป็นเนื้องอกในสมองน่ะแม่” แม่ของหล่อนได้ยินก็หน้าซีดเผือด “เนื้องอกในสมอง?” “ใช่จ้ะ แต่มันไม่มีอันตรายอะไรมากหรอกแม่ แค่ผ่าตัดก็หายแล้ว” แม่ของหล่อนร้องไห้ออกมา หล่อนรีบคว้ามือแม่มาบีบเอาไว้ “แค่ผ่าตัด กิ่งก็จะหายแล้วแม่” “แต่เราไม่มีเงิน แค่มาตรวจที่โรงพยาบาลเอกชนนี่ก็ปาเข้าไปหลายหมื่นแล้ว แถมเงินเก็บของแกก็หมดแล้วด้วย แม่... แม่กลัว” หล่อนฝืนยิ้ม กล้ำกลืนความเศร้าหมองลงไปในอกด้วยความยากลำบาก “คุณหมอจะเขียนใบส่งตัวให้กิ่งจ้ะแม่ เราจะพากิ่งไปผ่าตัดที่โรงพยาบาลรัฐ” “แกก็รู้นี่ว่าโรงพยาบาลรัฐต้องรอคิวนานแค่ไหน” ใช่ หล่อนรู้ แต่มันก็ต้องลองเสี่ยง “แม่ไม่ต้องเป็นกังวลนะ ฉันจะจัดการเรื่องนี้เอง” น้ำตาของแม่ทำให้หล่อนทุกข์ทรมานเหลือเกิน หากมีพรวิเศษสักข้อ หล่อนก็จะขอแค่เพียงความสุขของคนในครอบครัวเท่านั้น “กิ่งจะต้องหายแม่” แม่ของหล่อนไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก นอกจากนั่งร้องไห้เงียบๆ “แม่จ๋า เดี๋ยวฉันขอตัวไปห้องน้ำแปบนะจ๊ะ เดี๋ยวมาจ้ะ” พอแม่อนุญาตหล่อนก็รีบลุกขึ้นและเดินจากไปทันที น้ำตาไหลพรากออกมา เมื่อเดินออกมาไกลแล้ว หล่อนเสียใจและหวาดกลัวเหลือเกิน กลัวว่าน้องสาวจะจากไป “พี่จะต้องทำทุกอย่าง... เพื่อช่วยกิ่ง...”