ตอนที่ 8
863 Words
พริมาเดินทางมาหาคุณหญิงปรานีและป้าเจียมที่บ้านพร้อมกับกระเป๋าใส่เสื้อผ้าของตัวเองในเวลาบ่ายกว่าๆ ในวันเดียวกัน
“สวัสดีค่ะคุณท่าน สวัสดีค่ะป้าเจียม”
สองผู้สูงวัยรับไหว้จากหล่อน ก่อนที่คุณหญิงปรานีจะให้ป้าเจียมพาหล่อนขึ้นไปยังห้องพัก
ระหว่างทางขึ้นบันได ป้าเจียมก็พูดถึงสิ่งที่ต้องทำให้หล่อนฟังอีกครั้ง
“ป้าจัดห้องเอาไว้ให้แล้วนะ อยู่ติดกับห้องของลูกชายคุณท่านเลย”
“เอ่อ ขอบคุณค่ะป้าเจียม”
ป้าเจียมพาหล่อนเดินมาหยุดที่หน้าห้องหนึ่ง ก่อนจะเปิดประตูและเดินนำเข้าไป
ภายในห้องถูกต้องแต่งเอาไว้อย่างสวยงาม เรียบหรู หล่อนมองไปรอบๆ ด้วยความพึงพอใจ
“อยู่ได้ไหมหนูพิม”
“ได้สิคะป้าเจียม ขอบคุณป้ามากนะคะ” หล่อนยกมือไหว้ป้าเจียมอีกครั้ง
ป้าเจียมระบายยิ้มกว้าง มองเด็กสาวอย่างเอ็นดู ความจริงหล่อนเสียดายความสวย ความสาวของพริมาที่จะต้องมาถูกทำลายเพราะกวิน แต่ในเมื่อมันเป็นความเต็มใจของเด็กสาว หล่อนก็ไม่มีทางเลือก
“หนูพิมยังไม่มีคนรักแน่นะ”
พริมาส่ายหน้าน้อยๆ “พิมไม่เคยมีแฟนเลยค่ะป้าเจียม”
“ไม่น่าเชื่อนะ หนูพิมออกจะน่ารัก ยิ่งมองก็ยิ่งสวย”
“คือพิม... ไม่มีเวลาคิดเรื่องนั้นหรอกค่ะ พิมต้องทำงาน”
“นั่นสินะ ป้าก็ลืมคิดไป”
ป้าเจียมดึงกระเป๋าออกจากมือของหล่อน ก่อนจะวางลงกับพื้น
“ไม่ต้องหยิบอะไรออกจากกระเป๋านะ เก็บไว้อย่างนั้นแหละ”
พริมามองป้าเจียมอย่างแปลกใจ “เอ่อ แต่ในกระเป๋ามีของใช้ส่วนตัวของพิมนะคะ”
“ไม่ต้องกังวล คุณหญิงท่านเตรียมทุกอย่างเอาไว้ให้หนูพิมหมดแล้ว”
หล่อนยังคงไม่เข้าใจ จวบจนกระทั่งป้าเจียมลากไปที่ตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่ และเปิดให้ดู
หล่อนเบิกตากว้างเท่าไข่ห่าน เมื่อเห็นสิ่งที่บรรจุอยู่ภายในตู้ตรงหน้า
“นี่เสื้อผ้าทั้งหมดของหนูพิม และนี่ก็...”
ป้าเจียมก้มลงเล็กน้อย และเปิดลิ้นชักที่อยู่ด้านล่าง เผยให้เห็นชุดชั้นในของผู้หญิงเต็มไปหมด แถมยังเซ็กซี่จนคนมองอย่างหล่อนหน้าแดงก่ำ
“เอ่อ... นี่มันจี... จีสติงทั้งนั้นเลยนี่คะป้าเจียม”
“หนูพิมจะได้เอาไว้ใช้งานไงจ๊ะ”
หล่อนทั้งหดหู่ทั้งอดสู แต่ก็จำต้องอดทนเอาไว้อย่างสุดความสามารถ
รับเงินไปแล้ว ยังไงหล่อนก็ไม่มีทางเลือก หล่อนต้องทำงานนี้ให้สำเร็จ”
“ค่ะป้าเจียม”
ป้าเจียมเลื่อนลิ้นชักเดิมให้ปิดลง และพาไปเปิดอีกตู้ที่อยู่ใกล้ๆ กัน
หล่อนเบิกตากว้างค้างเติ่งอีกครั้ง เมื่อเห็นชุดนอนหลายสิบชุดที่แต่ละชุดไม่น่าจะได้นอนแน่หากใส่มันบนเรือนร่าง
“ชุดนอนพวกนี้เอาไว้ใส่นะจ๊ะ รับรองงานที่ได้รับมอบหมายจะสำเร็จโดยเร็ว”
“ค่ะ... ค่ะป้าเจียม”
ป้าเจียมมองหน้าเด็กสาวที่แดงระเรื่ออย่างเอ็นดู
“ป้ารู้ว่าหนูพิมอาย แต่ยังไงซะหนูพิมก็ต้องทำให้สำเร็จน่ะ อ้อ ป้าลืมบอกไป ลูกชายของคุณท่านไม่ยอมให้ความร่วมมือน่ะ หนูพิมคงต้องเป็นฝ่ายยั่วยวนเอง”
“หมาย... หมายความว่า...”
“ไว้หนูพิมคอยดูเองก็แล้วกันนะ”
หล่อนพูดไม่ออก รู้สึกหวาดหวั่นเหลือเกิน
นี่หล่อนจะต้องเป็นฝ่ายยั่วผู้ชายเอง แล้ว... การยั่วผู้ชายมันต้องทำยังไงกันนะ
พริมาเต็มไปด้วยความวิตกกังวลใจ
“ป้าเจียมขา แล้ว... ลูกชายของคุณท่าน... เอ่อ... ใจดีไหมคะ”
ป้าเจียมหัวเราะน้อยๆ ยกมือขึ้นลูบศีรษะของเด็กสาวอย่างเมตตาเอ็นดู
“ก็น่าจะใจดีนะ ป้าว่า”
ค่อยโล่งใจขึ้นมาหน่อย
พริมาฝืนยิ้มออกมา แต่มือไม้ก็ยังเย็นเฉียบไม่ต่างจากกำก้อนน้ำแข็งเอาไว้เช่นเดิม
“แล้วคุณเขาจะกลับมาเมื่อไหร่เหรอคะ เอ่อ พิมหมายถึง... พิมจะต้องทำยังไงบ้าง”
“ไม่ยากหรอกหนูพิม... เดี๋ยวป้าจะบอกหนูพิมเอง ไม่ต้องกังวล”
ป้าเจียมระบายยิ้มอีกครั้ง ในขณะที่หล่อนเต็มไปด้วยความหวาดหวั่นใจ
นี่หล่อนจะนอนกับผู้ชายที่ไม่เคยรู้จักหน้าคาดตามาก่อนได้จริงๆ เหรอ
ต้องได้สิ ในเมื่อหล่อนรับเงินจากคุณหญิงปรานีมาแล้ว หล่อนผิดคำพูดไม่ได้
“ค่ะ ป้าเจียม”
“งั้นหนูพิมพักผ่อนไปก่อนนะ เดี๋ยวจะให้ทำยังไง ป้าจะมาส่งข่าวบอกเอง อ้อ ระหว่างนี้ห้ามออกจากห้องเด็ดขาด คุณท่านไม่อยากให้ลูกชายเห็นหนูพิมก่อนเวลาอันสมควรน่ะจ้ะ”
“ค่ะ พิมจะอยู่แต่ในห้องนี้ค่ะ”
“ดีมาก งั้นป้าไปนะ”
ป้าเจียมมองหล่อนอย่างเอ็นดูอีกครั้ง ก่อนจะเดินหายออกไปจากห้องพักที่มอบให้หล่อนอาศัย
พริมาเดินไปทรุดตัวนั่งบนขอบเตียง หัวใจเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
“เพื่อกิ่ง... เพื่อครอบครัว ทำไมจะทำไม่ได้ล่ะ สู้ๆ พิม ก็แค่ครั้งเดียวเอง”
หล่อนพูดให้กำลังใจตัวเองทั้งน้ำตา แม้จะเจ็บปวดแต่ก็จำต้องอดทนเอาไว้
- Writer
