ตอนที่ 4
859 Words
"คุณไทเกอร์มาแล้ว!!!"
เสียงของแจ่มจันทร์บอกทุกคน เมื่อเห็นร่างของเจ้านายเดินมาถึงด้านหน้าของโรงอาหารคนงาน
ไทเกอร์เดินเข้ามาด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม ทำเอาหญิงสาวสองคนที่มั่นใจในตัวเองมาก ถึงกับกลัวขึ้นมาทันที ว่ามันจะไม่ใช่เรื่องเดียวกับที่พวกเธอคิด
"ฉันขอถามพวกเธอหน่อย ทำไมถึงได้มีเรื่องทะเลาะตบตีกันในไร่ ฉันบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าห้ามมีเรื่องกัน!!"เสียงหนาตะคอกใส่หน้าของหญิงสาวทั้งสองอย่างไม่ใยดี ทุกคนรับรู้ได้ทันทีว่าชายหนุ่มนั้นโกรธและโมโหมาก
"เอ่อ...คะ..คือยัยนั่นมันมาหาเรื่องพวกเราก่อนนี่คะ"ชบาพูดขึ้นพร้อมปัดความผิดไปให้พริกขิง เพราะคิดว่าชายหนุ่มจะเชื่อตน
"ใช่ค่ะ...ยัยนั่นมาเยาะเย้ยพวกเรา...แถมยังมาโม้ว่าเป็นลูกสาวของเจ้าของไร่อีกนะคะ"ส้มเอ่ยขึ้นมาสมทบ
"งั้นเหรอ...เธอบอกว่าเป็นลูกสาวของเจ้าของไร่ด้วยเหรอ" ไทเกอร์ถามกลับไปและเขารู้สึกว่าเหมือนเหยื่อจะพูดความจริงออกมาตรงกับที่หญิงสาวบอกเขา
"ใช่ค่ะ...คนที่แอบอ้างอย่างนี้ก็สมควรจะโดนตบแล้วไม่ใช่เหรอคะ"
"คุณไทเกอร์อย่าทำโทษพวกเราเลยนะคะ พวกเราแค่ไม่อยากให้คนงานธรรมดาอย่างยัยนั่นมาแอบอ้างแบบนี้ เดี๋ยวคนงานก็เข้าใจผิดไปหมดไร่นะคะ" ชบาและส้มต่างก็หาวิธีพูดอ้อนวอนชายหนุ่มไม่ให้ลงโทษพวกเธอ แต่หารู้ไม่ว่าพวกเธอนั้นได้พูดความจริงออกมาแล้ว
"แล้วเธอรู้อะไรไหม" ไทเกอร์ถามกลับด้วยน้ำเสียงนิ่มนวล
"อะไรคะ/อะไรคะ"ทัั้งสองถามชายหนุ่มขึ้นมาพร้อมกัน
"ผู้หญิงที่พวกเธอทำร้ายคือ ลูกสาวของเจ้าของไร่"ชายหนุ่มเปิดเผยความจริงออกไป ทำเอาพวกเธอทั้งสองถึงกับเหงื่อตก พวกเธอไม่คิดว่าหญิงสาวจะเป็นลูกสาวเจ้าของไร่จริงๆ คิดว่าแค่คนงานใหม่ในไร่เท่านั้น
"และบทลงโทษของพวกเธอคือ ไล่ออก!!!"
"ห้ะ! ชบาขอโทษค่ะ ชบาไม่ได้ตั้งใจ อย่าไล่ชบากับส้มออกเลยนะคะ" ทั้งสองรีบขอร้องอ้อนวอนชายหนุ่มทันที
ชายหนุ่มไม่มีท่าทีว่าจะสนใจใยดีทั้งสองแต่อย่างใด ทันใดนั้นก็มีหญิงวัยห้าสิบกว่ารีบเดินเข้ามาหาเขา
"คุณไทเกอร์คะ ป้าขอร้องนะคะอย่าไล่พวกมันออกเลยนะคะ นังชบามันก็ลูกป้า ถ้าไล่มันออก มันจะไปอยู่ที่ไหนได้ล่ะคะ ป้าขอร้องนะคะ คุณจะทำโทษพวกมันยังไงก็ได้ แต่อย่าไล่มันออกเลยนะคะ" ดาวเรืองผู้เป็นแม่ของชบา ร้องอ้อนวอนชายหนุ่ม เพราะเธอเองก็ทั้งรักทั้งห่วงลูกสาวของเธอมาก
"ก็ได้ครับ เห็นแก่ป้าที่อยู่มานานนะครับ งั้นให้พวกเธอไปเก็บผลไม้โซนหลังให้หมด ภายในสองวัน แล้วก็ทำความสะอาดคอกวัว7วัน แล้วก็หักเงินเดือนพวกเธอ 30เปอร์เซ็นต์" ชายหนุ่มพูดเสร็จแล้วจึงออกไป ตามด้วยแจ่มจันทร์ที่ตามหลังชายหนุ่มออกไป
ดาวเรืองลุกขึ้นจากพื้นที่เธอคุกเข่า ก่อนจะลากตัวชบาและส้ม มาที่ห้องพักของตน
"แกไปบุ่มบ่ามทำอย่างนั้นได้ยังไงห้ะ"
"แม่ ก็หนูหมั่นใส้มันนี่นา"ชบาตอบอย่างไม่ใส่ใจ
"แกก็อย่าประมาทสิ เอาไว้รอโอกาสดีๆ ถ้าอย่างจะทำอะไรมัน ก็ให้มันไม่รอดกลับมาเลย ไม่ดีหรือไง" ดาวเรืองเผยความร้ายของตัวเองออกมา
"ตอนสมัยนั้นแม่ก็เคยแอบชอบคุณท่าน แต่ดันมีแม่นังนี่มาตัดหน้าแย่งไปซะงั้น ไม่งั้นแม่คงได้ใช้ชีวิตสุขสบายไปแล้ว" ดาวเรืองเล่าถึงคราวที่เธออยู่ในไร่เมื่อตอนยังสาวด้วยความเคียดแค้นใจที่มีมานาน
"ในเมื่อตอนนี้ลูกสาวของมันมาถึงที่นี่ เราก็จะจัดการลูกสาวของมันแทนละกัน!!! ส่วนแกก็ไปอ่อยคุณไทเกอร์ให้ได้" ดาวเรืองพูด ก่อนจะเดินกลับออกไปทำงานของตน เพราะกลัวคนอื่นจะหาเรื่องมาว่าเธอ คนงานทุกคนรู้จักดาวเรืองดี ว่าเธอไม่ใช่คนดีเลย แต่ก็พูดออกไปไม่ได้...
ทางด้านไทเกอร์ที่ตอนนี้กลับมาถึงบ้าน ก็รีบตรงไปดูหญิงสาวบนห้องอย่างรวดเร็ว ส่วนแจ่มจันทร์ก็กลับเข้าห้องครัวไป
ชายหนุ่มเปิดประตูเข้ามาในห้องของพริกขิงเบาๆ ก็พบกับหญิงสาวที่นอนหลับอยู่บนเตียง รอยฝ่ามือแดงที่อยู่บนหน้าของหญิงสาว ทำให้เขารู้สึกอยากดูแลเธอให้ดีกว่านี้ ไม่อยากให้เธอต้องมาเจ็บตัวแบบนี้ ไทเกอร์นั่งลงโซฟาด้านข้างเตียง พลางจะมองหน้าของเธอก่อนจะผล็อยหลับไป ด้วยความเหนื่อยล้าจากการผ่าตัดที่โรงพยาบาลนานหลายชั่วโมง
- Writer
