EP.11 ข้อเสนอ
1460 Words
EP.11 ข้อเสนอ
เนื้อหาต่อจากเดิม
12:00 น.
“ฉันยังไม่อยากกลับบ้านอ่ะ ไปห้างกันนะ” ไอด้าเอ่ยชวนเพื่อนทั้งสองในขณะที่พวกเธอกำลังพากันเดินลงมาจากตึกคณะ
“ธิไปด้วย บีไปด้วยกันนะ”
“อืม เอาดิ แต่เดี๋ยวฉันโทรบอกพี่นิ๊กก่อนว่าไม่ต้องมารับ”
“โอเคๆ” หลังจากนั้นบีน่าจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายหานิ๊ก เพราะเธอกลัวว่านิ๊กจะมารอรับเธอที่หน้าตึกคณะ
“ฮัลโหลค่ะพี่นิ๊ก”
“ครับคุณบีน่า”
“วันนี้ไม่ต้องมารับบีนะคะ เดี๋ยวบีกลับกับเพื่อนค่ะ”
“ได้ครับคุณบีน่า เดี๋ยวผมบอกนายให้นะครับ”
“ไม่ต้องไปบอกเขาหรอกค่ะ แค่พี่นิ๊กไม่ต้องมารับบีก็พอค่ะ”
“เอ่อ ครับ”
“ค่ะ ขอบคุณนะคะ”
“ครับ”
ตู๊ดดดดดๆ หลังจากที่บีน่ากดวางสายนิ๊กไปแล้วเธอและเพื่อนๆจึงพากันเดินไปขึ้นรถที่หน้ามหาวิทยาลัยทันที
ห้างสรรพสินค้า
เมื่อสามสาวเดินทางมาถึงห้างสรรพสินค้าแล้วพวกเธอก็รีบพากันไปที่ร้านประจำทันที ซึ่งในขณะที่ทั้งสามกำลังนั่งรออาหารอยู่นั้นจู่ๆสายตาของธิดาก็ได้เหลือบไปเห็นใครบางคนจนทำให้เธอต้องเอ่ยเรียกบีน่าหันไปดู
“บี! นะ..นั่นมันพี่ริว!”
พรึ่บ! ประโยคของธิดาฉุดให้บีน่าและไอด้าต้องรีบพากันหันไปมองที่หน้าร้านทันที ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่มาเฟียหนุ่มมองมาทางเด็กสาวทั้งสามเช่นกัน จึงทำให้บีน่าและคิริวต้องสบตากันโดยไม่ได้ตั้งใจ
“นี่มันเวรกรรมของฉันชัดๆ! ยิ่งหนียิ่งเจอ!”
“นั่นมันผู้หญิงคนที่เราเห็นเมื่อวันนั้นที่หน้าคลับใช่ไหมด้าช่วยธิดูหน่อยสิ” ธิดาพูดพลางหรี่ตาลงเล็กน้อยเพื่อปรับการมองเห็น
“ใช่ๆ ฉันว่าคนเดียวกันนะ”
“แกสองคนเลิกสนใจเขาได้แล้ว!”
“โถ่ แกไม่อยากรู้เหรอว่าผู้หญิงคนนั้นเขาเป็นใครอ่ะ”
“แฟนเขาแหละมั้ง”
“แรงมาก! มีแฟนแล้วแต่มาตั้มกับแกเนี้ยนะ!”
“ไอด้า! พูดอะไรของแกเนี้ย! เดี๋ยวคนอื่นก็ได้ยินหมดหรอก!”
“เห้ยโทษทีๆ แกอย่าโกรธฉันนะ!”
“แกนี่มันจริงๆเลยนะ!”
“นี่ๆ เขาเดินมาทางนี้อ่ะ! หวังว่าคงไม่ได้เข้ามาทักบีหรอกนะ” เนื่องจากธิดานั่งหันหน้าออกไปทางหน้าร้านจึงทำให้เธอนั้นเห็นทุกอย่างโดยไม่ต้องหันไปหันมา
“พวกแกเงียบๆเถอะน่า อย่าไปสนใจเขา!”
“ขออนุญาตเสิร์ฟอาหารนะครับ” ในขณะเดียวกันเด็กเสิร์ฟก็ได้เอาอาหารมาเสิร์ฟพอดี ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่คิริวนั้นเดินผ่านโต๊ะของเธอไป และโต๊ะที่เขานั่งก็คือโต๊ะถัดไปจากโต๊ะของเด็กสาวทั้งสาม คนที่นั่งหันหน้ามาฝั่งบีน่าก็คือคิริว
“ริวอยากทานอะไรคะ หรือว่าเอาเหมือนเดิม” เนื่องจากโต๊ะอาหารของทั้งสองชิดกันจึงพอที่จะทำให้ทั้งสามสาวนั้นได้ยินว่าผู้หญิงที่นั่งแผ่นหลังชนกันกับธิดาอยู่พูดว่าอะไร
“อืม” คิริวตอบพลางมองมาที่เด็กสาว ทำให้บีน่าที่เห็นเช่นนั้นต้องรีบเบนสายตาหนีไปทิศทางอื่นทันที
“กินเถอะ จะได้รีบกลับ! อยู่นานๆแล้วรู้สึกปวดประสาท!” ประโยคของเด็กสาวทำให้คิริวต้องมองมาที่เธออีกครั้ง ส่วนบีน่าก็หันกลับมาสนใจอาหารของตัวเองแทนและรีบรับประทานทันที
เวลาผ่านไปราว15นาที หลังจากที่บีน่าทานอาหารของตัวเองหมดแล้วเธอจึงขอตัวไปซื้อไอศกรีมต่อทันที และถือโอกาสนี้นั่งรอเพื่อนๆที่ร้านไอศกรีมแทนการกลับเข้ามาในร้านอีกครั้ง
“ฉันรอที่ร้านไอศกรีมร้านประจำเรานะ”
“โอเคๆ เดี๋ยวฉันกับธิดาจัดการค่าอาหารเอง เดี๋ยวต้องรออาหารที่สั่งให้แม่ด้วย”
“โอเค” หลังจากนั้นบีน่าจึงเดินออกมาทันทีซึ่งมาเฟียหนุ่มนั้นก็มองตามเธอมาเช่นกัน
“เดี๋ยวมา” หลังจากที่คิริวเห็นบีน่าเดินออกไปจากร้านอาหารแล้ว เขาจึงหยิบโทรศัพท์และกระเป๋าเงินของตัวเองเดินตามเธอออกไปนอกร้ายทันที ซึ่งน้ำรินก็พอจะดูออกและรู้ว่าเขาจะไปไหนเพราะเธอรู้ว่าบีน่าคือใครเพียงแต่เธอนั้นไม่อยากเข้าไปยุ่งหรือทำความรู้จักก็เท่านั้นเอง
ในขณะที่เด็กสาวกำลังยืนรอไอศกรีมอยู่นั้นจู่ๆก็มีใครบางคนมายืนข้างๆเธอซึ่งเขาคนนั้นก็คือคิริว
“มีอะไรอีกละคะ!”
“ฉันมีอะไรมาเสนอเรื่องรูป”
“อะ..อะไรคะ!” เด็กสาวว่างพลางมองซ้ายขวาเพราะกลัวว่าใครจะมาได้ยินเรื่องน่าอายเรื่องนี้
“คืนนี้มาหาฉันที่ห้อง”
“ไม่!”
“หึ” คิริวเค้นหัวเราะให้กับคำปฏิเสธของเด็กสาวก่อนที่เขาจะเดินออกไป ซึ่งทำให้เด็กสาวรู้สึกหวั่นเล็กน้อยจนต้องยืนหน้าตึงเครียดอยู่ที่หน้าร้านไอศกรีม
“น้องคะ! ได้แล้วค่ะ” ในขณะเดียวกันเสียงของคนขายไอศกรีมก็ได้ดังขึ้น เนื่องจากเขาเรียกเด็กสาวอยู่นานสองนานแล้ว
“ค่ะๆ” เธอรีบตอบกลับไปพร้อมกับจ่ายเงินซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่เพื่อนๆของเธอนั้นเดินเข้ามาพอดี
“ฉันเห็นนะว่าพี่ริวเขาเดินมาคุยกับแกอ่ะ” ไอด้าพูดพลางทำสายตาจับผิด เนื่องจากบีน่าไม่ได้เล่าให้เพื่อนทั้งสองของเธอฟังว่าเหตุผลจริงๆของการหยุดเรียนเมื่อวานก่อนเกิดจากอะไร
“อะไรของแก”
“เขามาคุยอะไรกับแกอ่ะ”
“ก็เรื่องเดิม! เรื่องรูปนั่นแหละ”
“แน่ใจ?”
“ก็เออสิ!”
“นี่ไอด้า! เลิกจับผิดเพื่อนเถอะน่า ธิจะกินไอศกรีมแล้วมากินกันดีกว่า”
“ใช่ แกควรเลิกจับผิดฉันและไปกินไอศกรีมค่ะคุณไอด้า!”
“ค่ะ คุณธิดาคุณบีน่า~” เนื่องจากไอด้าเป็นคนที่ค่อนข้างจะรักและห่วงใยเพื่อนสนิทของตัวเองเป็นพิเศษ เธอถึงต้องคอยถามและอยากรู้เวลาที่เพื่อนๆของเธอมีปัญหาเพื่อที่เธอนั้นจะได้ช่วยแก้ปัญหานั้นได้ทัน
Prat คิริว
หลังจากที่มาเฟียหนุ่มเดินกลับเข้ามาในร้านอาหารแล้วเขาก็จัดแจงจ่ายเงินค่าอาหารทันที
“คืนนี้ไปหารินไหมคะ”
“ไม่ว่าง”
“ไปทำงานเหรอคะ”
“…” ประโยคคำถามของน้ำรินทำให้มาเฟียหนุ่มต้องนิ่งเงียบไป เพราะเขาไม่ชอบให้ใครมารุกล้ำหรืออยากรู้เรื่องส่วนตัวของเขามากเกินไป
“ขอโทษค่ะ~ รินแค่คิดถึงคุณ คุณไม่มาหารินตั้งหลายวันแล้วนะ~”
“ว่างแล้วจะไป”
“รินจะรอนะคะ”
“…” เป็นอีกครั้งที่คิริวนั้นไม่ได้ตอบอะไรกลับไปแต่สาวเท้าเดินไปที่ชั้นลานจอดรถแทน
“จะลงไหน จะไปส่ง”
“เอ่อ เดี๋ยวรินกลับเองก็ได้ค่ะ”
“…”
“คุณไปทำงานต่อเถอะค่ะ ถ้ารินถึงคอนโดแล้วจะบอก”
“อืม” ความเย็นชาของคิริวทำให้น้ำรินรู้สึกเสียใจไม่น้อย แต่ทว่าเธอนั้นก็ทำได้แค่เก็บเอาไว้ในใจเพราะเธอเต็มใจที่จะอยู่ในสถานะนี้เองตั้งแต่แรก
“ไปไหนครับนาย” นิ๊กเอ่ยถามขึ้นเมื่อคิริวเดินกลับขึ้นมาบนรถแล้ว
“สนามแข่งไอ้รัน”
“ครับนาย” เนื่องจากวันนี้ที่สนามแข่งของคิรันมีการแข่งขันกันและคนที่ลงแข่งก็คือคาเลนส์เพื่อนของคิริวนั่นเอง
สนามแข่งคิรัน
เมื่อมาเฟียหนุ่มเดินทางมาถึงสนามแข่งเขาจึงรีบขึ้นไปชั้นบนทันที เมื่อขึ้นมาถึงก็พบกับเพื่อนๆของเขาที่กำลังนั่งดื่มไวน์กันอยู่
“มาช้าจังนะมึง!” วิลเลียมพูดขึ้นพร้อมกับหยิบแก้วใบใหม่มาเทไวน์ให้กับเขา
“แข่งกี่โมง?”
“อีก15นาที”
“วันนี้ได้ยินมาว่าอริมึงก็มานะไอ้ริว”
“ใคร?”
“ไอ้เวร! อริเยอะจนจำไม่ได้หรือไง?”
“…”
“ก็ไอ้อิฐไง เห็นว่ามันจะลงแข่งอยู่นะ แต่ยังไม่มีคู่”
“ไม่ใช่เรื่องของกู”
“กูก็แค่บอก เผื่อมึงจะอยากลงแข่งกับมัน”
อิฐ? ตัวละครใหม่โผล่มา จะมาเป็นเสี้ยนหนามหัวใจของพี่ริวไหมคะ?
ฝากกดหัวใจ+คอมเมนท์เพื่อเป็นกำลังใจให้ไรท์หน่อยนะค้าบ??
รีไรท์เมื่อ 18/9/66
- Writer
