EP.12 แลกกับร่างกาย
1504 Words
EP.12 แลกกับร่างกาย
เนื้อหาต่อจากเดิม
ในขณะที่มาเฟียหนุ่มกำลังนั่งดูการแข่งขันจากบนห้องอยู่นั้น จู่ๆน้องชายฝาแฝดของเขาก็ได้เอ่ยถามขึ้น
“แบล็กเมล์เด็กทำไม?”
“ใครแบล็กเมล์ใครว้ะไอ้รัน” วิลเลียมเอ่ยถามขึ้นทันทีที่เขาได้ยินคิรันเอ่ยถามใครบางคนออกมา
“ไอ้ริว”
“มึงเสือกไร” คิริวว่าพลางหันกลับไปมองหน้าน้องชายของตัวเองทำให้ทั้งสองกำลังจ้องมองกันอยู่ด้วยสายตาเย็นชา
“เดี๋ยวนะ ไอ้ริวมันไปแบล็กเมล์ใครไอ้รัน?”
“บีน่า”
“…”
“กูว่าแล้ว แสดงว่าที่ไอ้คาเลนส์บอกกูเป็นเรื่องจริง”
“มึงจะตอบได้ยัง?”
“เด็กนั่นให้มึงมาช่วย?”
“กูแค่อยากรู้ ว่ามึงทำไปทำไม”
“…” คิริวไม่ได้ตอบน้องชายของตัวเองกลับไปแต่หันกลับไปมองที่สนามแทน ทำให้คิรันกับวิลเลียมต้องหันไปมองหน้ากันเอง
“มึงคงไม่ได้จะเอาไปลงโซเชียล?” คิรันเอ่ยถามขึ้นอีกครั้ง
“ก็ว่าจะทำ”
“เลวได้ใจจริงๆนะมึงอ่ะไอ้ริว” วิลเลียมพูดพลางส่ายหัวเบาๆก่อนจะเลิกสนใจเรื่องนี้และหันกลับมาสนใจคาเลนส์ที่กำลังจะลงสนามแข่ง
เวลาล่วงเลยผ่านไปจนถึงช่วง3ทุ่มครึ่ง ตอนนี้มาเฟียหนุ่มทั้ง4คนกำลังจะแยกย้ายกันออกจากสนามแข่งแห่งนี้เนื่องจากการแข่งขันในวันนี้ได้จบลงแล้ว
“เออลืมบอก ไอ้อิฐมันท้ามึงลงแข่งรอบหน้านะไอ้ริว” เป็นเสียงของคาเลนส์ที่พูดขึ้น
“หึ เปลืองแรง” เมื่อคิริวพูดจบเขานั้นก็เดินออกมาทันที ในขณะที่เขากำลังจะเดินไปที่รถนั้นจู่ๆก็เจอเข้ากับคู่อริของตัวเองนั่นก็คือ อิฐ
“เพื่อนมึงคงบอกแล้วใช่ไหมว่ารอบหน้ากูท้ามึง?” เป็นเสียงของอิฐที่เอ่ยถามขึ้น
“…”
“ไม่ตอบ หรือว่ามึงกลัวแพ้?”
“อ่อนๆแบบมึงเก็บแรงไว้แข่งกับเด็กฟันน้ำนมน่าจะดีกว่า”
“หึ งั้นรอบต่อไป กูขอท้ามึง!”
“ไว้มีอะไรดีๆมาแลก ค่อยมาท้ากู” เมื่อคิริวพูดจบเขาก็เดินออกไปขึ้นรถของตัวเองทันที เหลือแค่เพียงอิฐที่กำลังยืนทำหน้าไม่ประสบอารมณ์อยู่
Prat บีน่า
บ้านโรมัน&ชาร์ลอตค์
ตอนนี้เป็นเวลาเกือบ4ทุ่มแล้วเด็กสาวยังคงเอาแต่จ้องมองออกไปที่หน้าบ้านผ่านบานกระจกเลื่อนภายในห้องนอนของตัวเองเพื่อรอดูว่าเมื่อไหร่รถของคิริวจะขับเข้ามา
“มาสักที!” ทันทีที่เด็กสาวเห็นรถของเขาเธอนั้นก็รีบวิ่งไปเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที เธอเลือกที่จะสวมใส่เสื้อแขนยาวคอเต่าและกางเกงขายาวเพื่อความปลอดภัย
เมื่อเด็กสาวแต่งตัวเรียบร้อยแล้วเธอจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดหน้าแชทของคิริวค้างเอาไว้เพื่อรอเขาทักมา แต่ทว่าผ่านไปราว5นาทีแล้วก็ยังไม่มีข้อความส่งมาจากชายหนุ่มทำให้เธอต้องเป็นฝ่ายทักไปหาเขาเอง
บีน่า : มาหรือยังคะ หนูจะเอาเสื้อผ้า
คิริว : มา
เมื่อเด็กสาวได้เห็นข้อความของคิริวก็ทำเอาเธอรู้สึกกังวลขึ้นมา ร่างบางนั่งทำใจอยู่ที่ปลายเตียงอยู่นานก่อนจะตัดสินใจลุกไปเปิดประตูห้องและเคาะไปที่ประตูห้องฝั่งตรงข้ามทันที
“จิ๊! ทำไมไม่มาเปิดสักทีเนี่ย! เดี๋ยวก็มีคนมาเห็นพอดี!”
แกร็ก! ทันทีที่ประตูห้องของคิริวเปิดออกมาก็ทำเอาใจของเด็กสาวนั้นเต้นระรัวขึ้นมาทันที เพราะตอนนี้คิริวอยู่ในสภาพที่เปลือยเปล่าท่อนบนและมีแค่เพียงผ้าขนหนูปกปิดท่อนล่าง
“มะ..มาเอาเสื้อผ้าค่ะ”
“เชิญ” คิริวว่าพลางเปิดประตูให้กว้างขึ้นเพื่อที่จะให้เด็กสาวเดินเข้ามา ซึ่งเธอนั้นก็รีบวิ่งเข้าไปและตรงไปที่ตะกร้าผ้าทันที
“เสื้อผ้าหนูล่ะ!”
“ห้องน้ำ”
“…” เมื่อเด็กสาวได้ยินเช่นนั้นเธอจึงรีบเดินตรงไปในห้องน้ำและรีบหยิบเสื้อผ้าของตัวเองขึ้นมากอดเอาไว้ทันที
“ขะ..ขอบคุณค่ะ!”
“เดี๋ยว!”
“มะ..มีอะไรอีกคะ!”
“ไม่อยากฟังข้อเสนอเรื่องรูป?” เมื่อเด็กสาวได้ยินคำถามนี้ก็ทำให้เธอนั้นต้องยืนนิ่งไปชั่วขณะทันที เพราะเหตุผลการเข้ามาในห้องจริงๆแล้วคือการมาคุยเรื่องรูปไม่ใช่เรื่องเสื้อผ้า
“อะไรล่ะ! แล้วพี่ริวจะลบรูปให้ใช่ไหม?”
“หึ แน่นอน” รอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้าของคิริวทำเอาเด็กสาวนั้นรู้สึกไม่เชื่อใจเขาสักเท่าไหร่ ทว่าในเมื่อเธอไม่มีอะไรจะเสียไปมากกว่านี้แล้วเธอจึงยอมที่จะรับฟังข้อเสนอของเขาต่อ
“อะไรล่ะ! ว่ามาสิ!”
“ทุกรูปแลกกับร่างกายของเธอ”
“อะ..อะไรนะ จะบ้าเหรอคะ!”
“จะไม่รับก็ได้ ฉันก็อยากเห็นรูปเธอว่อนเน็ตอยู่พอดี” คิริวว่าพลางเดินไปหยิบโทรศัพท์ของตัวเองมาเปิดรูปของเด็กสาวขึ้นอีกครั้งพร้อมกับโชว์ให้เธอดู
“มะ..ไม่มีวัน! หนูจะไม่มีวันทำอะไรแบบนั้นกับพี่อีกแล้ว!”
“ให้เวลาถึงพรุ่งนี้เย็น ออกไป”
“…” เมื่อเด็กสาวได้ยินเช่นนั้นเธอก็รีบวิ่งออกมาจากห้องของคิริวและตรงเข้าห้องของตัวเองไปทันที ซึ่งเหตุการณ์นี้มีคิรันยืนมองอยู่ที่บันไดเพียงแต่เค้าไม่ได้ยินที่ทั้งสองคุยกันเพราะห้องของคิริวเก็บเสียงเป็นอย่างดี
“ฮึก! ไอ้บ้า!” เด็กสาวสะอึกสะอื้นพร้อมกับโยนเสื้อผ้าของตัวเองลงตะกร้าอย่างหงุดหงิด เนื่องจากข้อเสนอของคิริวทำให้เธอจนมุมและไม่มีตัวเลือกอื่นๆเลย
“พี่รันคงไม่ช่วยกันสินะ~” เธอพูดออกมาอย่างตัดพ้อก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายหาบิดาและมารดาของตัวเอง
“ฮัลโหลค่ะแด๊ดดี๊~”
“ไงลูกดี๊ มีอะไรหรือเปล่าลูก”
“ไม่มีค่ะ~ แค่คิดถึงดี๊กับมี๊เฉยๆค่ะ~” เด็กสาวตัดสินใจที่จะปิดบังเรื่องนี้เอาไว้ก่อนเพราะกลัวว่าหากมารดาของเธอรู้จะยิ่งทำให้มารดาของเธอนั้นอาการทรุดลง
“ดี๊ก็คิดถึงลูกนะ”
“มี๊เป็นยังไงบ้างคะ~” บีน่าใช้เวลาคุยกับบิดาและมารดาของตัวเองอยู่เกือบชั่วโมง จึงทำให้เธอนั้นลดความเครียดลงได้บ้างจนกระทั่งบิดาของเธอวางสายไป
“แล้วฉันเลือกอะไรได้ไหมเนี้ย~” เมื่อเด็กสาวรู้สึกว่ายิ่งเธอคิดก็ยิ่งทำให้เธอเครียดเธอจึงล้มตัวลงนอนพร้อมกับหลับตาลงจนเธอนั้นคล้อยหลับไปในที่สุด
Prat คิริว
ตอนนี้มาเฟียหนุ่มกำลังนอนแช่น้ำอยู่ในห้องน้ำอย่างสบายใจ มือหนาถือโทรศัพท์เอาไว้พร้อมกับปัดหน้าจอไปมาเพื่อดูรูปของเด็กสาวคนที่พึ่งจะเดินออกไปจากห้องของเขาเมื่อสักครู่นี้ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏบนใบหน้าชั่วครู่ก่อนที่เขาจะบ่นพึมพำออกมา
“หึ เอาไว้ฉันเบื่อเครื่องแน่นๆของเธอเมื่อไหร่ฉันจะปล่อยเธอไปแล้วกันบีน่า”
เช้าวันใหม่
เช้านี้ก็เหมือนทุกๆวันที่คิริวกับคิรันลงมาที่ห้องอาหารพร้อมกัน
“มาช้าตลอดสองคนนี้!”
“ชินได้แล้วครับมี๊” คิรันว่าพลางนั่งลงที่เก้าอี้ประจำของตนเองเช่นเดียวกันกับคิริวที่นั่งลงฝั่งตรงข้ามกับเด็กสาว
“อะกินๆ”
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป
หลังจากที่ทุกคนบนโต๊ะอาหารทานอาหารกันเสร็จแล้วโรมันบิดาของแฝดก็ได้พูดขึ้น
“อาทิตย์หน้ามีงานพรอม บ้านเราได้รับการ์ดเชิญไปด้วยล่ะ บีน่าด้วย”
“นะ..หนูด้วยเหรอคะ~”
“อืม”
“ค่ะ~”
“แล้วนี่จะฝึกงานหรือยังล่ะบีน่า ได้ยินว่าช่วงนี้เขาเริ่มฝึกงานกันแล้วนะ”
“ฝึกอาทิตย์หน้าค่ะ หนูจะขอป้าชาร์กับลุงโรมอยู่พอดีเลยค่ะ”
“ขออะไร?”
“ขอให้ไอด้ากับธิดามาฝึกงานที่บริษัทลุงโรมด้วยได้ไหมคะ”
“…”
“พอดีสองคนนั้นไม่รู้จะไปที่ไหนแล้วค่ะ หนูก็เลยอยากให้ฝึกที่เดียวกัน”
“คิดว่าตัวเองเป็นเด็กเส้น?” เป็นเสียงของคิริวที่เอ่ยถามขึ้นฉุดให้ทุกคนบนโต๊ะอาหารต้องมองไปที่เขา
“ปะ..เปล่าสักหน่อยนะคะ! ว่าแต่ได้ไหมคะ”
“อืม ดูแลเรื่องการฝึกงานให้น้องด้วยริว”
“ผม?”
“อืม”
“น่าเบื่อ!”
“ตาริว!”
“เดี๋ยววันนี้เราไปกับพี่แล้วกัน พี่จะไปส่ง” เป็นเสียงของคิรันที่พูดขึ้นซึ่งเด็กสาวนั้นก็รีบพยักหน้าขึ้นอย่างดีใจเพราะเธอนั้นไม่อยากไปกับคิริว..
มาขอน้องเป็นเพื่อนร่วมเตียงส้ะและ ?
เดี๋ยวมาอีกตอนนะคะ??
รีไรท์เมื่อ 18/9/66
- Writer
