EP.7 กวนประสาท
1489 Words
EP.7 กวนประสาท
เนื้อหาต่อจากเดิม
ตอนนี้เด็กสาวนั้นกำลังนั่งสงบสติอารมณ์ของตัวเองอยู่เพื่อคิดหาวิธีที่จะทำให้คิรันลบรูปของเธอออกจากโทรศัพท์ของเขา แต่แล้วจู่ๆอีกหนึ่งความคิดก็ได้โลดแล่นเข้ามาในสมองของเธอ
“ลืมถามว่าปกป้องกันไหม ไอ้คิวบ้า!”
“ยาคุม! งั้นฉันต้องกินยาคุมดักก่อนตอนนี้!” เมื่อเด็กสาวไม่รู้ว่าเหตุการณ์เมื่อคืนนี้คิริวได้ป้องกันไหมเธอจึงคิดที่จะป้องกันด้วยตัวเองก่อน โดยที่เธอจะเป็นคนออกไปซื้อยาคุมฉุกเฉินด้วยตัวเอง
“ไปไหนลูกน้องบี”
“เอ่อ.. ไปซื้อของค่ะป้าชาร์ หนูของยืมรถได้ไหมคะ”
“ให้คนขับรถไปให้สิลูก หนูจะได้ไม่ต้องขับเอง”
“ไม่เป็นไรค่ะป้าชาร์ งั้นเดี๋ยวหนูเรียกแก๊ปมารับก็ได้ค่ะ”
“ขี้น้อยใจเหมือนพี่ริวไปได้เด็กคนนี้” เมื่อเด็กสาวได้ยินชื่อของคิริวก็ทำให้เธอนั้นต้องชะงักไปทันที
“หนูขอขับไปเองนะคะป้าชาร์~”
“มีอะไรกันครับ”
“อ่าวตารัน กลับมาไวจัง”
“ลืมของครับ มีอะไร?” คิรันตอบคำถามของมารดาก่อนจะหันมาถามเด็กสาวที่กำลังทำสีหน้าเคร่งเครียดอยู่
“พอดีหนูจะยืมรถป้าชาร์ขับไปซื้อของค่ะ”
“ขับเอง?”
“ค่ะ”
“ไปที่ไหน?”
“เอ่อ..~”
“เดี๋ยวไปกับฉัน”
“…”
“ไปกับพี่รันเถอะลูก ป้าจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงที่เราขับไปเอง”
“ก็ได้ค่ะ~” เมื่อเด็กสาวไม่สามารถปฏิเสธความหวังดีของทั้งสองได้เธอจึงต้องยอมไปกับคิรันแทน
“ผมไปเอาของแป๊บหนึ่งครับมี๊”
“จ่ะ”
คิรันหายขึ้นไปบนห้องของตัวเองอยู่นานสองนานก่อนจะกลับลงมาพร้อมกับซองสีน้ำตาลที่บ่งบอกได้ว่านั่นคือเอกสารที่เขากลับมาเอา
“ไป ไปก่อนนะครับมี๊”
“จ่ะ ขับรถดีๆนะลูก อย่าแกล้งน้องล่ะ” คิรันไม่ได้ตอบอะไรมารดาของตัวเองกลับไปแต่รีบเดินออกไปขึ้นรถทันที เมื่อทั้งสองขึ้นรถแล้วลูกน้องของคิรันนั้นก็รีบขับรถออกมา
“จะไปไหนบอกทางคนของฉัน”
“เอ่อ.. ไปบ้านไอด้าค่ะ” เมื่อเธอกลัวว่าคิรันจะสงสัยเธอจึงเลือกที่จะไปบ้านของไอด้าแทน โดยที่ไม่ได้บอกเพื่อนของเธอเอาไว้ก่อน
“ขอบคุณนะคะที่มาส่ง”
“อืม” คิรันทำแต่เพียงพยักหน้าให้กับเด็กสาวเท่านั้นก่อนจะให้คนของตัวเองขับรถไป
เมื่อบีน่าเห็นว่าคิรันขับรถออกไปแล้วเธอจึงเตรียมที่จะเดินออกมาจากบริเวรหน้าบ้านของไอด้าทันที แต่ไม่ทันที่เธอนั้นจะได้เดินไปไหนเสียงเรียกของใครบางคนก็ดังขึ้น
“บีน่าหรือเปล่าลูก”
“ค่ะใช่ค่ะ~”
“ไม่เข้ามาล่ะลูก ไอ้ด้านอนหลับอยู่บนห้องจ่ะ”
“ไม่เป็นไรค่ะแม่~ หนูแค่ผ่านมาเฉยๆค่ะ”
“ใครมาคะแม่!” ในขณะเดียวกันเสียงของไอด้าก็ได้ดังสวนขึ้นมาพร้อมกับเธอที่เดินออกมาจากในบ้าน
“ให้ตายเถอะ!” บีน่าสบถคำออกมาอย่างหงุดหงิดก่อนจะรีบหันกลับไปหาเพื่อนตัวเองอีกครั้งพร้อมกับส่งเสียงทักทายไอด้า
“สวัสดีค่ะคุณไอด้า~”
“เอ้าบี! มาไงเนี้ยไม่เห็นบอกก่อนเลย”
“พอดีนั่งรถพี่รันมาอ่ะ”
“งั้นคุยกันไปนะลูก แม่เข้าบ้านก่อน”
“ค่ะแม่ ว่าแต่แกมีอะไรป้ะเนี่ย”
“จะว่าไงดี~”
“อะไร มีอะไรก็พูดมาค่ะ!”
“งั้นขึ้นไปคุยบนห้องกัน”
“ไปก็ไป ดูท่าทางซีเรียสต้องโทรเรียกธิดามานี่ไหมเนี่ย”
“โทรหามันก็พอ”
“โอเคๆ” หลังจากนั้นทั้งสองจึงพากันขึ้นมาบนห้องนอนของไอด้าทันทีและไม่ลืมที่จะโทรหาธิดาด้วยอีกคน
“มีอะไรเล่ามาค่ะ”
“คือเมื่อคืนนี้ที่แกบอกว่าพี่ริวไปส่งฉันใช่ป่ะ”
“เออ มีอะไร”
“ก็คือ…” บีน่ายอมเล่าเรื่องราวที่เธอพอจะจำได้ให้กับเพื่อนทั้งสองของตัวเองฟัง ซึ่งเหตุการณ์นี้ทำเอาเพื่อนๆของเธอนั้นตกใจกันไม่น้อย
“กรี๊ดดดด! ฉันว่าแล้วว่าต้องมีวันนี้!”
“กรี๊ดบ้าอะไรของแก! นี่มันหายนะชัดๆนะ!”
“ก็ฉันเดาไว้ว่า แกสองคนกัดกันเก่งขนาดนี้ต้องมีสักวันแหละที่พลาดได้กัน! แล้วมันก็เป็นจริง!”
“ไอด้า! ความคิดแกนี่มันหายนะสำหรับฉันมากๆเลยนะ!”
“แล้วแบบนี้จะทำยังไงล่ะบี” เสียงธิดาเอ่ยถามขึ้นจากในโทรศัพท์
“อย่างแรกคงต้องซื้อยาคุมกินก่อน ไม่รู้ว่าเขาป้องกันไหม”
“นี่แกเมาขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย!”
“ถ้าแกไม่บอกว่าเขาเป็นคนพาฉันกลับบ้าน ฉันก็ยังไม่รู้เลยว่าฉันไปมีอะไรกับใครไอด้า!”
“โถ่บีน่า! ถ้ามี๊กับดี๊แกรู้เรื่องนี้ละก็ตายแหง๋ๆ!”
“ก็นั่นแหละ! ฉันถึงต้องทำทุกวิธีให้เขาลบรูปฉัน!”
“งั้นไปซื้อยากินก่อนไหมบี เดี๋ยวมันจะไม่ทันการนะ”
“อืม งั้นแค่นี้ก่อนนะธิดา เดี๋ยวฉันไปซื้อยากับไอด้าก่อน”
“โอเคๆ มีอะไรโทรมาด้วยนะ”
“ค่า”
หลังจากที่บีน่าและไอด้าพากันไปที่ร้านขายยาเพื่อซื้อยาคุมฉุกเฉินแล้ว ทั้งสองจึงพากันกลับมาที่บ้านของไอด้าทันที
“นั่งเล่นอยู่บ้านฉันก่อนสิ ค่อยกลับ”
“ก็ได้ งั้นดูซีรี่ย์กัน”
“เอาดิ!” ทั้งสองอยู่ด้วยกันไปอีกครึ่งค่อนวัน เมื่อถึงเวลาช่วงเย็นบีน่าจึงขอตัวกลับบ้านทันที ซึ่งคนที่มาส่งเธอถึงที่บ้านนั้นก็คือมารดาของไอด้านั่นเอง
หน้าบ้านคิริว
“ขอบคุณนะคะแม่ที่มาส่งหนูถึงบ้าน”
“ไม่เป็นไรจ่ะ จะให้หนูกลับเองก็อันตรายเพราะเริ่มมืดแล้ว”
“ขอบคุณมากค่ะ ไว้เจอกันที่มหาลัยนะไอด้า”
“โอเคๆ อย่าลืมกินยาให้ครบนะ!”
“ไม่สบายเหรอลูก”
“ชะ..ใช่ค่ะ ปวดหัวนิดหน่อยค่ะ~”
“งั้นเข้าบ้านเถอะลูก”
“ค่ะ ไปนะไอด้า สวัสดีค่ะคุณแม่”
“จ้า”
“เกือบไปแล้วไหมล่ะ!” เด็กสาวบ่นพึมพำขึ้นทันทีที่รถของไอด้าขับออกไปเธอจึงเดินเข้ามาในบ้านทันที
เมื่อเด็กสาวเข้ามาภายในบ้านก็พบกับคนที่เธอนั้นอยากเคลียร์ด้วยมากที่สุดนั่นก็คือคิริว และตอนนี้เขากำลังนั่งเขี่ยหน้าจอโทรศัพท์ของตัวเองอยู่ที่โซฟารับแขก
“พี่ริว!”
“พูดภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไง!”
“จิ๊! งั้นพี่ก็ลบสิคะ!” ประโยคหลังเด็กสาวพูดด้วยน้ำเสียงที่เบาที่สุดพร้อมกับเดินไปนั่งที่โซฟาพร้อมกับทำหน้าบึ้งตึงใส่คิริว
“รำคาญ! ไปไกลๆ!”
“ไม่ไป! ก็พี่ริวไม่ลบ!”
“คิดว่าภาพของเธอมันน่าดูนักหรือไง!” คิริวว่าพลางใช้สายตามองมาที่เด็กสาวตั้งแต่หัวจรดเท้า
“อย่าให้หนูหมดความอดทนนะ!” เธอตวาดเขาด้วยความโมโหเพราะสายตาของคิริวบ่งบอกได้ว่าเขากำลังดูถูกเธออยู่
“ทำไม? เธอจะทำอะไรฉันได้?”
“หนูจะกรี๊ด แล้วบอกป้าชาร์ว่าพี่ข่มขืนหนู!”
“เธอว่าไงนะ?” เป็นเสียงของคิรันที่ดังขึ้นมาพร้อมกับเขาที่เดินเข้ามาภายในบ้าน
“พะ..พี่รัน~”
“พูดอะไร? พูดใหม่”
“มะ..ไม่มีอะไรค่ะ!”
“กูมีอะไรให้มึงดูไอ้รัน”
“อะไร?”
“พี่ริว! อย่ามาทำอะไรบ้าๆนะ!”
“อะไรไอ้ริว?”
ติ๊ง! (เสียงแจ้งเตือนไลน์คิรัน)
“กูส่งไปแล้ว”
“พี่ริว!”
“จะแหกปากทำไม! แล้วจะเรียกฉันว่าพี่ทำไมนักหนา!”
“ก็ไม่ได้อยากเรียก! ไอ้บ้าเอ๊ย!” เมื่อเธอรู้สึกโกรธและไม่สามารถทำอะไรคิริวได้ ทำให้เธอนั้นต้องรีบเดินหนีขึ้นห้องของตัวเองดีกว่าอยู่ต่อให้ขายขี้หน้าคิรัน
Prat คิรัน
“หึ” คิริวได้แต่ยกยิ้มขึ้นอย่างสะใจที่ได้แกล้งเด็กสาวที่มาอาศัยอยู่ในบ้านของเขา เพราะจริงๆแล้วเขานั้นไม่ได้ส่งภาพของเธอให้คิรันดู แต่ส่งภาพของชายฉกรรจ์ที่ถูกเขาตัดลิ้นไปวันนี้ต่างหาก
“นี่มึงตัดลิ้นมัน?”
“อืม ไว้รอบหน้าค่อยเอาอวัยวะมันแล้วกัน”
“แล้วทำไมรอบนี้มึงไม่เอามา”
“ให้โอกาสมันไปฟ้องนายมัน”
“ดูเป็นคนใจบุญขึ้นมาทันที” ทั้งสองพูดคุยกันด้วยสีหน้าเรียบนิ่งก่อนจะต่างคนต่างแยกย้ายกลับห้องนอนของตัวเอง
โหดทั้งพี่ทั้งน้อง?
ฝากกดหัวใจ+คอมเมนท์เพื่อเป็นกำลังใจให้ไรท์หน่อยนะคะ???
รีไรท์เมื่อ 16/9/66
- Writer
