“สภาพเหมือนมหาโจร หน้าดำ ตัวดำ ผมดก เอาที่ไหนมาหล่อ!”
แน่นอนว่าไม่!
หญิงชราบิดมุมปากให้หลานชายเลิกมั่นหน้า มองเขาด้วยสายตาเรียบเฉย แปลความหมายได้ว่าไม่น่าถามอะไรที่รู้อยู่แก่ใจ
“ย่า...” อัคราเสียงเย็น
สักปลายช้อนสั้นลงกระทบขอบจานตักข้าวสวยกับไข่เจียวร้อนอมน้ำมันมาเคี้ยวตุ้ย พูดต่อทั้งที่เคี้ยวข้าวเต็มปาก
“ถ้าผมไม่หล่อ แปลว่าลูกชายย่าก็ไม่หล่อเหมือนกันนั่นแหละ เพราะผมหน้าเหมือนพ่อ เผลอๆ อาจจะขี้เหร่ได้ย่า เพราะย่าเป็นต้นตระกูลของผม”
มาว่าพ่อ ว่าย่าขี้เหร่ เนรคุณจริงเชียวเจ้าหลานคนนี้!
“ปากเหรอ! เดี๋ยวเถอะ”
ย่าสะอาดสะบัดฝ่ามือเหี่ยวเหมือนจะฟาดหลาน ทว่าย่ารักหลานชายมากที่สุด โกรธอย่างไรตีไม่ลง อย่างมากในวัยเด็กก็แค่ลงโทษอัคราด้วยการงดเติมข้าวเพิ่มอีกจาน
ได้ผลทุกที เพราะเด็กพลังเยอะจะทรมานทนฟังเสียงท้องร้องโครกครากจนข่มตาหลับไม่ลง
พ่อของอัคราด่วนตายจากไปเมื่อห้าปีที่แล้ว ดินถล่
