เธอที่ไม่ต้องการ

ตอนที่ 3

ร้านอาหารเรือนอร่อย

หนูน้อยวัยขวบเศษหน้าตาน่ารัก ผิวขาว อ้วนจ้ำม่ำ ผมสีน้ำตาลอ่อน ดวงตากลมโตเหมือนแม่ แต่นัยน์ตาสีฟ้าเหมือนพ่อ กำลังคลานต้วมเตี้ยมก่อนจะเกาะโซฟารับแขกแล้วค่อยๆ เหนี่ยวตัวขึ้นยืนเดินเตาะแตะมาหาเพชรลดาผู้เป็นแม่ ที่กำลังนั่งคุยอยู่กับโกเมนผู้เป็นลุงภายในห้องรับแขก ก่อนจะช้อนอุ้มหนูน้อยขึ้นมานั่งอยู่บนตักของเธอพร้อมกับจูบลงที่แก้มยุ้ยอย่างรักใคร่

“ดา ดา” เด็กชายตัวน้อยเรียกหาแม่อย่างน่ารัก

“เจ้าเพชรนี่มันอ้อนแม่จริงๆ เชียว” โกเมนพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปช้อนอุ้มหลานรักออกมาจากตักน้องสาวแล้วเอามานั่งบนตักของตนเองแทน ก่อนจะพูดขึ้นว่า

“ตาเจ้าเพชรเหมือนมาคัสมากเลยนะลดา”

คำพูดของโกเมนทำให้ใบหน้าเปื้อนยิ้มของเพชรลดาจางหายไปทันที ดวงตาสุกใสมีความสุขยามมองลูกน้อยพลันเศร้าลงทันที

“พี่โกเมนจะพูดถึงเขาทำไม ลดาอยากจะลืมมัน” หญิงสาวพูดออกมาน้ำเสียงเศร้าสร้อย

“แต่ลดาก็ลืมมันไม่ได้ใช่มั้ยล่ะ พี่ไม่เห็นด้วยกับลดาเลยนะที่ไปยอมให้กับแม่ของมาคัสน่ะ แค่เลิกยุ่ง เลิกติดต่อก็น่าจะพอ แต่นี่ถึงกับต้องออกจากงาน แล้วก็ย้ายที่อยู่อีก มันเกินไปนะ”

โกเมนพูดเรื่องนี้ขึ้นมาทีไรก็ให้มีอารมณ์มันเสียทุกครั้งไป แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าที่น้องสาวทำไปเพราะไม่อยากให้พี่ชายอย่างเขาต้องมาเดือดร้อนกับเรื่องนี้ด้วยตามที่แม่ของมาคัสข่มขู่เอาไว้ แต่พอนึกถึงทีไรก็ให้โมโหเสียทุกครั้งไป

“ถึงยังลดาก็ตัดสินใจลงไปแล้วพี่โกเมนจะพูดให้มันได้อะไรขึ้นมา”

“จริงสินะ พูดให้มันได้อะไรขึ้นมา เพราะถ้าหากว่ามาคัสมันรักแกจริงป่านนี้มันคงมาตามหาแกกับเจ้าเพชรเจอไปตั้งนานแล้วล่ะ คนระดับนั้นถ้าคิดจะทำอะไรสั่งการนิดเดียวมันก็ไม่ใช่เรื่องยาก แต่นี่มันไม่ทำ มันหลอกเจาะกินไข่แดงแกฟรีๆ ต่างหาก”

โกเมนยังบ่นไม่ยอมหยุดก่อนจะนึกขึ้นได้ว่ามีเรื่องอยากจะคุยกับน้องสาวถึงได้บอกให้มาหาที่บ้านในวันหยุด และรู้สึกอยากตบปากตัวเองที่ปากมากพูดจาไม่คิดทำให้เพชรลดานั่งหน้าเศร้าไปกับคำพูดของตนเอง ก่อนจะปล่อยร่างจ้ำม่ำของหลานชายให้ยืนกับพื้นแล้วปล่อยให้เดินเตาะแตะไปที่กองของเล่นที่คนเป็นลุงสรรหามาไว้ให้เจ้าหลานชายตัวน้อยได้เอาไว้เล่นยามที่มาหาเขาที่บ้านแทน

“เออๆ พี่ขอโทษแล้วกัน เลิกพูดเรื่องนี้ดีกว่า พูดถึงแล้วมันเสียอารมณ์ ที่พี่เรียกให้ลดามาหาที่บ้านวันนี้ก็เพราะมีเรื่องอยากจะปรึกษาแกน่ะ คือพี่จะเซ้งร้านอาหารที่นี่ แล้วจะย้ายไปเปิดที่อื่นแทนลดาว่าไง”

“อ้าว ทำไมอยู่ๆ จะเซ้งล่ะ มันขาดทุนเหรอ แต่พี่โกเมนก็บอกกับลดาเองนี่ว่าลูกค้าแน่นร้านเกือบทุกวันเลยไม่ใช่เหรอ” หญิงสาวถามขึ้นอย่างสงสัย

“มันไม่ขาดทุนหรอก ขายดีทุกวันนั่นแหละ แต่พี่อยากจะได้ร้านที่มีเนื้อที่กว้างๆ ให้เราได้พักอาศัยและเพียงพอเป็นที่จอดรถให้กับลูกค้าได้ด้วย ร้านนี้มันคับแคบเกินไปแล้วล่ะตอนนี้น่ะ อีกอย่างพี่เองก็อยากให้ลดาย้ายออกมาจากบ้านที่ลดาเช่าอยู่ด้วย มาอยู่กับพี่เถอะ ตรงนั้นมันดูอันตราย หรือจะลาออกจากงานเลยก็ได้นะ น้องกับหลานสองคนพี่เลี้ยงได้สบายมาก บอกตรงๆ พี่ไม่อยากให้ลดาอยู่ที่บ้านในชุมชนนั้นเลย พี่เป็นห่วง”

โกเมนบอกความต้องการของตนเองออกไป เขาอยากให้น้องสาวกับหลานรักมาอยู่ด้วยกัน ไม่อยากให้เพชรลดาแยกออกไปอยู่ต่างหากเหมือนอย่างที่เป็นอยู่ในขณะนี้

“พี่โกเมนก็รู้ว่าที่ลดาไปเช่าบ้านอยู่ตรงนั้นน่ะเพราะว่ามันใกล้บริษัทฯ ใหม่ที่ลดาทำงานอยู่ แถมประหยัดด้วย ลดาอยากเก็บเงินให้ได้มากๆ เวลาน้องเพชรต้องไปโรงเรียนเมื่อไหร่ลดาจะได้มีเงินใช้จ่ายเรื่องลูกได้”

เพชรลดาไม่วายหาเหตุผลมาเป็นข้ออ้างกับพี่ชาย ทั้งที่จริงๆ แล้วมันไม่ใช่เลย ซึ่งพอโกเมนได้ฟังเหตุผลของน้องก็ถึงกับหน้าตึงขึ้นมาอีกครั้ง

“อย่ามาอ้างหน่อยเลยลดา พี่รู้หรอกว่าแกกลัวว่าแม่ของไอ้มาคัสมันจะมาทำอะไรพี่น่ะสิ แกถึงพยายามบ่ายเบี่ยงอยู่อย่างนี้ แกจะกลัวมันไปทำไม มันไม่มีทางรู้หรอกว่าเราอยู่กันที่ไหน ร้านเก่าพี่ก็เซ้งมาเป็นปีๆ แล้ว ยังไงมันก็หาไม่เจอ ถ้าหากว่าพวกมันจะตามมารังควานมันคงมากันตั้งนานแล้วล่ะ คงไม่ปล่อยให้เวลามันผ่านมาเป็นปีสองปีอย่างนี้หรอก ไม่รู้ล่ะ ยังไงลดาก็ต้องย้ายออกจากบ้านเช่าหลังนั้นแล้วมาอยู่กับพี่ทันทีที่พี่ได้ร้านใหม่เข้าใจมั้ย”

โกเมนตัดสินใจให้กับเพชรลดาเสร็จสรรพ เขาจะไม่ยอมใจอ่อนให้กับน้องสาวคนนี้อีกแล้ว ก่อนจะหลังให้กับน้องสาวแล้วเดินเข้าไปอุ้มน้องเพชรขึ้นมาพาเดินเล่นชี้ให้ดูปลาทองในตู้ปลาแทนการสนทนากับน้องสาว

“พี่โกเมนอ่ะ ทำไมต้องบังคับลดาด้วยนะ”

หญิงสาวพูดเสียงอ่อย ทำหน้ายู้ทันทีที่โกเมนพูดจบ คราวนี้คงต้องยอมให้กับพี่ชายเป็นแน่ เพราะที่ผ่านๆ มาโกเมนจะตามใจเธอทุกอย่างแต่ครั้งนี้คงไม่

“ถ้าลดาไม่ยอมก็กลับไปคนเดียวก่อนเลย เดี๋ยวเจ้าเพชรพี่จะเลี้ยงเอง”

โกเมนทิ้งไพ่ใบสุดท้าย นั้นถึงกับทำให้เพชรลดาหน้าตาตื่นลุกพรวดขึ้นจากโซฟาทันที

“ไม่ได้นะพี่โกเมน น้องเพชรเป็นลูกของลดา พี่โกเมนจะมายึดเอาไม่ได้นะ”

หญิงสาวทำท่าจะวิ่งเข้าไปฉวยเอาน้องเพชรออกมาจากมือของโกเมนที่กำลังอุ้มอยู่

“แต่พี่เป็นลุง ลดาไม่สงสารลูกบ้างเหรอ ให้ลูกอยู่อาศัยในชุมชนแบบนั้นทั้งๆ ที่ตัวเองเป็นแม่สามารถเลือกที่อยู่ที่ดีกว่านี้ให้ลูกได้ พี่เองก็มีกำลังพอที่จะเลี้ยงน้องและหลาน ทรมานตัวเองยังไม่พอ ยังทรมานลูกด้วย เวลาเจ็บเวลาป่วยก็ไม่มีใครรู้ จะรู้ก็ต่อเมื่อโทรให้มาหา ทำตัวเหมือนกับคนสิ้นไร้ไม้ตอกไม่มีญาติพี่น้องไปได้ ไม่รู้ล่ะ ยังไงเรื่องนี้พี่ก็ไม่ยอม อะไรมันจะเกิดก็ให้มันเกิดไปสิ จะไปกลัวอะไรกันนักกันหนา”

โกเมนเสียงเข้มจัดจนเจ้าหนูเพชรที่อยู่ในอ้อมกอดของคนเป็นลุงถึงกับทำหน้าเบะเหมือนกับจะร้องไห้ขึ้นมา แต่ก็ได้แค่เบะเพราะลุงโกเมนเห็นเข้าเสียก่อนเลยรีบทำหน้าล้อเล่นจนหนูน้อยหัวเราะเสียงดังเอิ๊กอ๊ากออกมาแทน

“พี่โกเมน...”

เพชรลดาน้ำตาคลอครางเรียกชื่อพี่ชายเสียงแผ่วกับสิ่งที่โกเมนต่อว่า ใช่! พี่ชายของเธอพูดถูกทุกอย่าง ทำไมเธอจะต้องทรมานตนเองและลูกด้วย เธอกลัวอะไร เวลาก็ผ่านมานานแล้ว ป่านนี้มาคัสคงจะแต่งงานกับผู้หญิงที่แม่เขาเลือกให้ไปแล้ว นั้นก็เท่ากับว่าเธอไม่ได้ผิดสัญญาหรือผิดคำพูดกับมาดามแคทเธอลีนเลยสักนิด

หญิงสาวเดินเข้าไปหาโกเมนทั้งน้ำตา ก่อนจะสวมกอดพี่ชายจากทางด้านหลัง ยืนร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่อย่างนั้น โดยที่โกเมนเองก็มีน้ำตาคลอขังนัยน์ตาเช่นกัน รู้สึกสะเทือนใจไปกับโชคชะตาชีวิตของน้องสาวคนเดียวของตน และเขาหวังว่าสิ่งที่พูดออกไปจะทำให้เพชรลดายอมพาน้องเพชรกลับมาอยู่กับเขาตามที่ได้ยื่นคำขาดไป

“พี่โกเมนอย่าโกรธลดาเลยนะ ลดาขอโทษ ลดาจะพาลูกกลับมาอยู่กับพี่โกเมนนะ”

“จริงๆ นะลดา”โกเมนพูดถามออกไปพร้อมกับหันกลับมาหาน้องสาวอย่างดีใจ ที่เพชรลดาและหลานชายจะยอมมาอยู่ด้วยแล้ว

“จริงค่ะ แต่เรื่องงานที่บริษัทฯ ลดาขอคิดดูก่อนนะคะ เพราะถ้าหากออกจริงๆ ก็ต้องแจ้งล่วงหน้าก่อนเป็นเดือน อีกอย่างเงินเดือนที่นี่ก็สูงอยู่พอสมควรลดาเสียดาย”

หญิงสาวบอกไปตามจริง ก่อนจะยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มออก ก่อนจะเอื้อมมือไปรับตัวลูกชายที่ตอนนี้โผเข้ามาหาคนเป็นแม่แทน

“ไม่เป็นไร เรื่องนั้นพี่ไม่รีบ พี่รีบเฉพาะเรื่องนี้ ถ้าอย่างนั้นเราไปดูร้านใหม่ของเรากันเถอะว่าลดาชอบมั้ย”

โกเมนพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดีด้วยใบหน้ายิ้มแฉ่ง แต่เพชรลดาถึงกับขมวดคิ้วขึ้นมาทันที

“อ้าว! ไหนพี่โกเมนบอกว่ากำลังหาทำเลอยู่ไงคะ แล้วทำไมถึงจะพาลดาไปดูร้านใหม่ล่ะ หรือว่า...”

เพชรลดาจ้องหน้าพี่ชายเขม็งอย่างเอาเรื่อง โกเมนเองเลยรีบพูดดักคอเอาไว้เสียก่อน

“คำไหนคำนั้น พูดแล้วห้ามคืนคำเด็ดขาด” โกเมนรีบพูดขัดขึ้นทันที สองคนพี่น้องต่างฝ่ายต่างมองหน้ากันเขม็ง จนเพชรลดาเองที่เป็นฝ่ายอมยิ้มแล้วหัวเราะออกมาในความเจ้าเล่ห์ของคนเป็นพี่

“ลดาบอกว่าจะมาอยู่กับพี่โกเมนแล้วลดาก็จะมาค่ะ พี่ไม่ต้องห่วง จริงอย่างที่พี่ว่า อะไรมันจะเกิดมันก็ต้องเกิด แถมเวลามันก็ผ่านมานานแล้วมาคัสเขาคงแต่งงานกับคนที่แม่เขาคิดว่าคู่ควรแล้วล่ะค่ะ”

“คิดได้แบบนั้นก็ดีแล้ว ไปๆ ถ้าอย่างนั้นเรารีบไปกันเถอะ จะได้แวะหาอะไรอร่อยๆ ฉลองกันด้วย วันนี้พี่มีความสุขมากขอบอก ฮะ ฮะ ฮะ”ชายหนุ่มพูดพลางส่งเสียงหัวเราะร่วน

“เมน เมน”น้องเพชรที่อยู่ในอ้อมกอดของคนเป็นลุงร้องเรียกชื่อของเขาขึ้นมาบ้าง

โกเมนถึงกับเสียเซลฟ์กับเสียงเรียกชื่อของหลานรักขึ้นมาตะหงิดๆ แล้วพูดออกมาว่า

“ลดา พี่ว่าจะไปเปลี่ยนชื่อใหม่แกว่าดีมั้ย”

“อ้าวทำไมล่ะ ชื่อของพี่โกเมนก็ดีอยู่แล้วนี่จะเปลี่ยนใหม่ทำไมกัน” หญิงสาวถามอย่างสงสัย

“ไอ้ดีก็ดีอยู่หรอก แต่เวลาเจ้าเพชรมันเรียกพี่ทีไรมันรู้สึกไม่ค่อยดีเลยว่ะ มันเล่นเรียกแต่คำหลังอย่างเดียวว่า เมน เมน ฟังแล้วอดคิดไปถึงเมรุเผาศพไม่ได้เลยจริงๆ”

“พี่โกเมนน่ะคิดมากไปได้ น้องเพชรไม่ได้หมายความอย่างนั้นซะหน่อย หลานเพิ่งจะพูดได้เป็นคำๆ ก็เรียกได้แต่คำหลังเท่านั้น จริงมั้ยครับน้องเพชร”

“เมน เมน”น้องเพชรพูดจบสองคนพี่น้องก็พากันหัวเราะออกมาเสียงดังให้กับความน่ารักของเด็กน้อย

ก่อนที่โกเมนจะโอบไหล่น้องสาวพาเดินออกจากห้องพักภายในร้านอาหารเรือนอร่อยที่มีเพียงห้องเดียวอย่างอารมณ์ดี เพื่อมุ่งหน้าไปดูร้านอาหารแห่งใหม่ที่โกเมนกำลังจะเปิดแทนที่เก่าในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า