“.........”
“รบกวนหมอพาแก้วไปส่งที่บ้านทีนะ แก้วจะกลับบ้าน” ฉันเอ่ย
“อื้ม”
พูดจบหมอก็เดินลากแขนฉันที่เดินแทบไม่ตรงออกจากคลับ จนเหมือนไม่ทันใจ หมอเลยอุ้มฉันขึ้นก่อนพาเดินไปที่รถ
ระหว่างทาง
“หมอมาที่คลับทำไม ไม่ขึ้นเวรเหรอ” ฉันเอ่ย
“อืม แวะมาหาเพื่อน เห็นนั่งเมาอยู่เลยเดินไปดู” หมอไฮน์เอ่ย
“อ่อ....”
ฉันกำลังคาดหวังอะไรอยู่งั้นเหรอ ฉันคาดหวังมากไปมั้ยที่คิดว่าเขาเห็นฉันร้องไห้แล้วจะตามมาดู เปล่าเลย มันไม่ได้เป็นอย่างที่ฉันคิดสักนิด น้ำตาที่กลั้นไว้มันก็ไหลออกมาอีกครั้ง ฉันรีบปาดมันล้วกๆก่อนเบือนหน้าหนีไปมองกระจกข้าง
“ร้องไห้ทำไม” หมอไฮน์เอ่ย
“เจ็บ เมื่อไหร่แก้วจะเลิกรักหมอสักที!!!”
ฉันตะโกนมันออกไปสุดเสียงจนหมอเงียบไป ใช่! เมื่อไหร่ฉันจะเลิกรักเขาได้สักที กี่ปีแล้วที่เขาผลักใสไล่ส่งฉัน แต่ฉันก็ยังหน้าด้านอยู่ให้เขาว่าแบบนั้น
“จอดหน้าบ้านนี่แหละ แก้วเข้าบ้านเองได้”
ทันทีที่รถจอด ฉ
