พยายาม(ไม่)รัก

สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติสิขสิทธิ์ปี พ.ศ.2537 ไม่อนุญาตให้คัดลอก ทำซ้ำ ตัดแปลง ส่วนใดส่วนหนึ่งของนิยายต้นฉบับนี้ โดยไม่ใด้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจากเจ้าของลิขสิทธิ์ ซึ่งเป็นของ นามปากกา MaNIE-STORY โรงพยาบาลมิวนิก “คุณหมอค่ะ วันนี้ออกเวรแล้วคุณหมอ...ไปไหนต่อมั้ยค่ะ” พยาบาลสาวเอ่ย “ผมมีนัดกินข้าวกับที่บ้าน วันนี้วันเกิดน้องสาวผม คุณมีอะไรหรือเปล่า” หมอไฮน์เอ่ย “อะ..อ่อ เปล่าๆค่ะ งั้นเค้กขอตัวก่อนนะคะคุณหมอ” พยาบาลสาวเอ่ย “เค้ก! เวลาจะชวนผมไปไหน อย่าชวนเวลางาน ไว้เลิกงานค่อยว่ากัน” หมอไฮน์เอ่ยก่อนจะกดยิ้มบางๆแล้วเดินกลับห้องพักแพทย์ไป ไฮน์จะค่อนข้างซีเรียสมากเวลาที่เขาอยู่ในหน้าที่แพทย์ CONDO CAKE “มะ...หมอดื่มอะไรดีค่ะ” เค้กเอ่ยอย่างกล้าๆกลัวๆเพราะนี่คือครั้งแรกที่เธออยู่ใกล้ไฮน์ขนาดนี้ “อะไรก็ได้ นี่คุณกลัวผมเหรอ” ไฮน์เอ่ย “เอ่อ..ปะ..เปล่าค่ะ เดี๋ยวเค้กไปหยิบน้ำให้นะคะ” เค้กเป็นพยาบาลที่โรงพยาบาลของไฮน์มาเกือบหนึ่งปี แอบหลงรักหมอไฮน์มาตลอดแต่เพิ่งเคยกล้าที่จะเข้าใกล้เขาขนาดนี้ แต่สิ่งที่เค้กไม่รู้ว่าหมอหนุ่มหน้าตาอ่อนโยนคนนี้มีรสนิยมทางเพศที่รุนแรงแค่ไหน จนกระทั่งเธอได้เห็นมันกับตา ได้สัมผัสมันด้วยตัวเอง “หมอค่ะ เจ็บ!! เค้กเจ็บ” “คุณต้องการผมไม่ใช่หรือไงถึงชวนผมมาคอนโดแบบนี้! งั้นผมจะสนองให้!” ไฮน์เอ่ยในขณะที่มัดข้อมือเค้กด้วยเนคไทที่เขาใส่มาทั้งที่ร่างกายเธอเปลือยเปล่าร่อนจ้อนต่อหน้าเขา เค้กมองไฮน์ด้วยความหวาดกลัวเมื่อแววตาอ่อนโยนกลับกลายเป็นดวงตาเย็นเยือกที่แสนน่ากลัว “หมอค่ะ แก้มัดเค้กเถอะ เค้กไม่เอาแบบนี้” “เดี๋ยวเธอจะชอบ!” ไฮน์ปลดกางเกงที่ใส่มาก่อนคว้าห่อฟรอยเพื่อสวมเกาะป้องกัน ทันทีที่เค้กเห็นท่อนเอ็นลำใหญ่นั่น เธอถึงกับเบิกตากว้างด้วยขนาดที่ทำเอาเธอแทบอยากเปลี่ยนใจเดี๋ยวนั้น “อ้าขาออก!!” ไฮน์เอ่ย “หมอบะ..เบาๆนะคะ เค้กกลัว!” “ถ้าทำได้นะ!” ไฮน์จับขาเค้กให้แยกออกก่อนกระแทรกท่อนเอ็นลำใหญ่เข้าไปทีเดียวจนสุดแบบไร้การเล้าโลมใดๆ กึด!!!!! ร้องสวาทของหญิงสาวฉีกขาดทันที เลือดสีแดงสดค่อยๆไหลหยดลงเปื้อนที่นอนพร้อมน้ำตาของหญิงสาว “กรี๊ดดดด!!! เค้กเจ็บ!!! ฮึก!!!” “อ่า! เลือดเธอออกเยอะชะมัด!!” ไฮน์มองเลือดที่เคลือบท่อนเอ็นของตัวเองที่เพียงแค่สอดใสไปเท่านั้น มือหนาแตะลงบนเลือดนั่น ก่อนมองมันด้วยความพอใจ แล้วค่อยๆป้ายมันลงบนแก้มหญิงสาว เค้กถึงกับตัวสั่นด้วยความกลัว “อึก!!! เค้กกลัวแล้ว หมอหยุดได้มั้ย” “คxยฉันคาร่องเธออยู่แบบนี้จะให้หยุดได้ยังไง!!” ตรับ! ตรับ! ตรับ! ตรับ! ทันทีที่ไฮน์สาวเอวสอบ จากร่องสวาทที่ฉีกขาด มันยิ่งเพิ่มการฉีกขึ้นไปอีก เลือดไหลออกมามากขึ้นกว่าเก่า ไฮน์มองภาพนั้นอย่างพอใจ เมื่อเห็นหญิงสาวถูกเขากระทำ “ไม่ไหว เจ็บจะตายแล้ว อึก! แค่กๆๆ หมอ เค้กหายใจไม่ออก!”เค้กเอ่ย “อ่าส์ จะเสร็จแล้ว!!!” “แค่กๆๆ หะ..หายใจไม่ออก” ไฮน์สาวเอวสอบจนกระทั่งปลดปล่อยน้ำกามพร้อมกับร่างบางที่สลดเพราะขาดอากาศชั่วขณะ พรึ่บ!!! ไฮน์ถอนแก่นกายก่อนถอดถุงยางที่เปรอะเปื้อนน้ำกามและคราบเลือดจำนวนมากทิ้งอย่างไม่ใยดี ก่อนอาบน้ำแต่งตัวออกไปโดยที่ไม่สนใจหญิงสาวที่สลบสักนิด บ้านหมอไฮน์ “พี่ไฮน์ขาาาาาา” เสียงวาเลนไทน์น้องสาวเพียงคนเดียวของไฮน์เอ่ยขึ้นทันทีที่เห็นพี่ชายเดินเข้าบ้าน “ฟ่อดดด สุขสันต์วันเกิดครับยัยหนูของพี่” ไฮน์กอดก่อนหอมน้องสาวฟ่อดใหญ่ ก่อนส่งของขวัญที่ถือติดมือมาด้วยให้ “หูยย ของขวัญของหนู” “เข้าบ้านกัน” ไฮน์เอ่ย ไฮน์เดินกอดคอน้องสาวเข้าบ้านมาทันที ก่อนฝีเท้าต้องชะงักเพราะใครบางคน “หมอเพิ่งเลิกงานเหรอ แก้วโทรหาไม่รับสายเลย” เสียงแก้วใส หญิงสาวหน้าตาลูกครึ่งออกไปทางฝรั่งซะมากกว่าด้วยซ้ำเอ่ยทักขึ้น “ไม่ว่างรับสาย เธอจะโทรอะไรวันล่ะหลายสิบรอบล่ะ” ไฮน์เอ่ย “คิดถึงหมอ????” “เฮ้อออ” ฉันมาที่บ้านของลุงแน็ป พ่อของหมอไฮน์สามีในอนาคต เพราะวันนี้เป็นวันเกิดของน้องไทน์ และมันก็ยังเป็นวันวาเลนไทน์อีกด้วย ตลอดทั้งวันฉันโทรหาหมอ หมอไม่ยอมรับสายเลย เขาจะเย็นชากับฉันมากเกินไปแล้ว ตามตื้อขนาดนี้ใจอ่อนสักนิดไม่มีเลย “หมอ” ฉันเดินตามหมอไฮน์ขึ้นมาบนห้อง ก่อนจะถือวิสาสะเปิดประตูห้องของเขา สายตาฉันถึงกับต้องเบือนหนีเพราะเขากำลังถอดเสื้อมีเพียงกาเกงตัวเดียวที่ยังเหลืออยู่ “เข้ามาทำไมไม่เคาะประตู!!” “แก้วมีของจะให้หมอวันวาเลนไทน์ด้วย โทรหาก็ไม่รับสาย ใจร้ายจัง” ฉันเอ่ย “ถ้าฉันใจร้าย เธอก็เลิกชอบฉันซะ ฉันไม่ได้ขอ” หมอไฮน์เอ่ย “ทำไมหมอชอบพูดจาทำทำร้ายจิตใจแก้วขนาดนี้ด้วย แก้วทำอะไรให้หมอเกลียดมากเหรอ..” “.......” “นี่ค่ะ สุขสันต์วันวาเลนไทน์” ฉันตัดสินใจวางกล่องของขวัญใบเล็กลงบนโต๊ะทำงานในห้องของหมอ แล้วเดินออกจากห้องของเขามา ฉันไม่ได้ถอดใจนะ แต่กลับมาตั้งหลัก เดี๋ยวสู้ใหม่! แค่นี้แก้วใสจะไม่ถอดใจง่ายๆหรอก HINE TALK ผมมองตามหลังของแก้วใสที่เดินออกไป ก่อนสายตาจะมองไปยังกล่องใบเล็กที่เธอวางไว้ก่อนเปิดมันออกดู จนดูมันเสร็จ ผมก็ก้าวขาเดินเข้าห้องน้ำเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำ ก่อนที่จะลงไปร่วมวันเกิดของยัยหนูวาเลนไทน์ของผม เธอคือน้องสาวแท้ๆเพียงคนเดียว ผมรักเธอมากกว่าอะไรทั้งหมด แล้วผมยังมีน้องไม่แท้อีกคนคือนินิว ที่ตอนนี้มีไอ้จักรน้องชายอีกคนคอยดูแล ส่วนตัวผมเอง โสดสนิท ไม่คิดที่จะมีแฟน เหตุผลก็มาจากความเป็นตัวตนของผมนั่นแหละ ผมรู้ตัวว่าชอบความรุนแรงแบบนี้ตอนช่วงมัธยม “พี่ไฮน์ มานั่งข้างหนู” วาเลนไทน์เอ่ย “ครับ” ผมนั่งลงกินข้าวกับครอบครัวในวันเกิดของน้องสาว โดยมีแก้วใสนั่งตรงข้ามผมอีกที “หนูกินอันนี้หน่อยนะ จะได้โตเร็วๆ” ผมเอ่ย “หนูโตแล้วพี่ไฮน์ ชอบมองหนูเด็กอยู่เรื่อย” “เราน่ะเด็ก พี่มองยังไงก็เด็ก” ผมเอ่ย ผมนั่งคุยกับน้องไปสายตาเหลือบไปเห็นคนที่นั่งตรงข้ามใช่ช้อนเขี่ยจานข้าวแต่กลับไม่ยอมกิน “เป็นอะไร ทำไมไม่กินข้าว” ผมเอ่ยถาม “อยากให้หมอตักให้บ้าง” แก้วใสเอ่ย “เฮ้อออ ทำไมต้องฉัน” ผมเอ่ย “แก้วอยากกินข้าวที่หมอตักให้บ้าง หมอตักมาแก้วใสกินหมดแหละ” แก้วใสเอ่ย สุดท้ายผมก็ต้องตักกับข้าวให้เธอ ทีเดียวหลายอย่าง จบ “แก้วใส อร่อยมั้ยลูก” แม่ผมเอ่ย “อร่อยค่ะคุณอา” แก้วใสเอ่ย ทุกคนพากันคุยไปจนกระทั่งจบมื้อค่ำ ผมเห็นหลังแก้วใสเดินออกจากบ้านไปที่รถโดยที่ไม่ได้มาลาผมเหมือนทุกครั้ง ปกติเธอจะต้องมาวอแวกับผมตลอดเวลา “น้องไทน์ แก้วใสไปแล้วเหรอ” ผมเอ่ย “ค่ะ เห็นบอกไม่ค่อยสบายเลยรีบกลับ” “อ่อ” CONDO KEAWSAI สุดท้ายหมอไฮน์ก็มาจนถึงคอนโดของแก้วใส เมื่อหญิงสาวมีอาการแปลกๆรีบออกจากบ้านจนเขาสงสัย ก๊อกๆๆๆแอ๊ด!!! เคาะประตูเพียงไม่นานแก้วใสก็เปิดให้ เธอตกใจเล็กน้อยที่เห็นไฮน์มาที่คอนโดเธอในเวลานี้ ปกติเขาไม่เคยมาหาเธอด้วยซ้ำ “หมอ??? มีอะไรหรือเปล่าค่ะ เข้ามาก่อนค่ะ” แก้วใสเอ่ย “แค่แวะมาดู เห็นทำท่าทางแปลกๆตอนออกจากบ้าน” หมอไฮน์เอ่ย “หมอเป็นห่วงแก้วเหรอค่ะ” แก้วใสเอ่ย “เปล่า อย่าคิดไปเอง” “...........” “งั้นฉันกลับก่อนล่ะ” หมอไฮน์เอ่ย “จะมาพูดให้แก้วเสียใจแล้วก็กลับไปแบบนั้นเหรอค่ะ หมอพยายามจังนะ มาว่าแก้วถึงที่นี่! หมอกลับไปเถอะ!” แก้วใสดันหลังหมอไฮน์ให้เดินออกจากห้องของตัวเอง เมื่อการที่ชายหนุ่มมา ไม่ได้เป็นแบบที่เธอคิดสักนิด “ถ้ารอบหน้าหมอจะมาพูดอะไรที่ทำให้แก้วเสียใจ หมอโทรมาก็ได้ค่ะ แก้วไม่อยากเห็นสีหน้ารังเกียจแก้วของหมอ” ปึ่ง!!!! แก้วใสปิดประตูเต็มแรง ไฮน์ได้แต่ยืนมองประตูบานใหญ่อยู่แบบนั้นสักพักก็เดินกลับไปที่รถแล้วขับออกไป ผ่านมาสองวัน “ไม่เห็นคุณแก้วใสเธอแวะมาหาคุณหมอเลยนะคะ ปกติเคยเห็นเธอเอาขนมมาฝากคุณหมอทุกวันเลย” พยาบาลหน้าห้องเอ่ย “คงยุ่งมั้งครับ” หมอไฮน์เอ่ย จริงอย่างที่พยาบาลว่า ปกติแก้วใสจะชอบหอบหิ้วขนมมาฝากเขาทุกวัน ถึงบางวันมาแล้วไม่เจอเธอก็จะฝากขนมไว้ แต่นี่หายไปสองวันไม่ได้โทรมาหรือมาหา หรือเธอจะโกรธเรื่องที่เขาพูดวันนั้น ปกติพูดแรงกว่านี้เธอก็ไม่เคยหายไปแบบนี้ “อ่อค่ะ งั้นเดี๋ยวเชิญคุณหมอตรวจที่วอร์ดเด็กด้วยนะคะ” พยาบาลเอ่ย “ครับ” หมอไฮน์อ่านประหวัดคนไข้ไปสักพัก เสียงประตูห้องแพทย์ก็เปิดขึ้น คงเป็นแก้วใส สุดท้ายเธอก็ต้องมา “ตกใจเหรอค่ะที่เป็นหนู ไม่ใช่พี่แก้วใส” คนที่เข้ามาเป็นน้องสาวสุดหวงของเขา วาเลนไทน์ “เปล่า เป็นหนูก็ดีแล้ว พี่กำลังคิดถึงเลยครับ มาให้พี่หอมหน่อย” วาเลนไทน์เดินมาหาพี่ชายก่อนโน้มตัวลงกอดแล้วหอมแก้มกันไปมา นี่คือเรื่องปกติของพี่น้องคู่นี้ “หนูมาหาพี่มีอะไรครับ” หมอไฮน์เอ่ย “พี่แก้วใสไม่สบาย พี่จะใจดำไม่ไปเยี่ยมหน่อยเหรอ” วาเลนไทน์เอ่ย “ไม่สบาย?” “อ่อ พี่ไม่ได้สนใจพี่แก้วใสนี่เนอะ น่าสงสารนะคะ เขาชอบพี่ พี่ก็ชอบพี่แก้วใสใช่ป่ะ!” วาเลนไทน์เอ่ย “ไม่!! พี่ไม่ได้ชอบแก้วใส ไม่มีวันชอบ!!” หมอไฮน์เอ่ย “เหรอค่ะ อย่ากลืนน้ำลายตัวเองนะคะ พี่ไม่เห็นจะดูไม่ชอบพี่แก้วใสนิ แฟนพี่ก็ไม่มี” “ใครบอกว่าพี่ไม่มีแฟน” หมอไฮน์เอ่ย “มีเหรอค่ะ???” “อืม ไว้พี่จะพาไปที่บ้าน” หมอไฮน์เอ่ย “ซุ่มเก่ง!!” “ยัยแสบ เดี๋ยวเถอะนะเรา ไว้เย็นนี้พี่เข้าบ้านไปกินข้าวด้วย” ผ่านมาอีกสองวัน หมอไฮน์พาหญิงสาวที่เขาบอกว่าเป็นแฟน นั่นไม่ใช่ใคร พยายาลสาวที่มีอะไรกับเขาที่ชื่อเค้กนั่นเเอง “พี่ไฮน์????” “อ่อ พ่อครับแม่ครับ นี่เค้ก แฟนผม” เคร้ง!!!! ทันทีที่คำว่าแฟนหลุดออกจากปากหมอไฮน์ แก้วใสที่นั่งกินข้าวกับวาเลนไทน์ถึงกับมือไม้อ่อนช้อนหล่นจากมือ “สวัสดีค่ะ” เค้กเอ่ย “เค้กนั่งนี่” หมอไฮน์ขยับเก้าอี้ให้เค้กนั่งลงข้างๆเขาตรงข้ามแก้วใสที่มีสีหน้าไม่ค่อยสู้ดี “คุณลุงค่ะ นะ..หนูขอตัวกลับก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ” แก้วใสลุกขึ้นออกจากบ้านของหมอไฮน์ทันที ก่อนจะรีบขับรถออกไป “ฮึก! ทำไมไม่เป็นแก้วบ้างหมอ หมอใจร้าย” ผ่านไปสองวันหลังจากวันที่ไปกินข้าวที่บ้านของไฮน์ แก้วใสก็เหมือนหายไปจากชีวิตเขาอีกครั้ง เธอไม่ได้เข้าไปที่โรงพยาบาลเลยตั้งแต่วันนั้น ก๊อกๆๆแอ๊ด!! เสียงประตูเปิดขึ้นเมื่อไฮน์ละสายตาจากเอกสารตรงหน้าแล้วหันไปมอง เขาเองกลับต้องแปลกใจ เมื่อคนที่มาคือคนที่เขาเพิ่งนึกถึง แก้วใส “มีอะไร” หมอไฮน์เอ่ย “แก้วเอาขนมมาฝากค่ะ” แก้วใสเอ่ยนิ่งๆ “อื้ม วันหลังไม่ต้องก็ได้” หมอไฮน์เอ่ย “.........” “แฟนฉันคงไม่ชอบให้ผู้หญิงคนอื่นมาวุ่นวายแบบนี้” “แก้ว...” “เอากลับไปเถอะ” หมอไฮน์เอ่ย “หมอต้องการแบบนี้ใช่มั้ยค่ะ หมอต้องใจร้ายถึงขั้นไม่ให้แก้วมีที่ยืนในชีวิตหมอเลยใช่มั้ยค่ะ แม้แต่ความเป็นเพื่อนหมอก็จะไม่ให้แก้วเลยใช่มั้ย แก้วน่ารังเกียจขนาดนั้นเลยซินะ” “..........” “ที่ผ่านมาแก้วสู้ แก้วยอมให้หมอไล่แก้วสาระพัดแต่แก้วแค่คิดว่า หมอคงมีที่ให้แก้วยืนบ้าง แต่วันนี้หมอทำให้แก้วรู้ตัว ว่าแก้วไม่มีที่ยืนในชีวิตหมอเลย” พรึ่บ!!!! ถุงขนมที่แก้วใสถือติดมือมาถูกปัดทิ้งลงจากโต๊ะทำงานของไฮน์ด้วยฝีมือเธอเอง น้ำตาหยดเล็กๆไหลอาบสองแก้ม ก่อนที่ขาเรียวจะก้าวเท้าเดินออกจากห้องของไฮน์ไป หมอไฮน์ยังคงนั่งนิ่งมองไปที่ประตูแบบนั้น ก่อนลุกไปก้มเก็บถุงขนมที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมาดู มันเป็นขนมเค้กหน้าลูกพีชที่เขาชอบกิน แต่ดูจากกล่อง แก้วใสคงทำมันเอง เพราะเขาจำได้ว่า เมื่อไหร่ที่เธอทำขนมเอง มันจะใส่กล่องหน้าตาแบบนี้มา “หมอค่ะ มีอะไรหรือเปล่าค่ะ” เค้กที่เดินสวนเข้ามาเอ่ยถามหมอไฮน์ที่ยืนมองกล่องขนมอยู่แบบนั้นนิ่งๆ “เค้กเอาไปทิ้งให้นะคะ มันเละหมดแล้ว” “อย่ายุ่ง!!! ไสหัวออกไป!!!” ทันทีที่เค้กจะหยิบกล่องขนมในมือเขาไปทิ้ง ไฮน์กลับดึงมันหนีแล้วไล่หญิงสาวให้ออกจากห้อง “เค้ก...” “เธอไม่มีสิทธิ์แตะต้องของที่แก้วใสทำมา!” พูดจบไฮน์เดินไปถอดชุดกราวน์ก่อนเดินออกจากห้องพักแพทย์ KEAWSAI TALK NCLUB “ฮึก! ฮืออออออ อีบลิ๊งงงงง” แก้วใสร้องไห้ลั่น “อีแก้ว มึงเป็นอะไรเนี่ย” บลิ๊งเอ่ย “ทำไมหมอต้องใจร้ายกับกูขนาดนี้ว่ะ ฮึก! ฮืออออ” แก้วใสนั่งร้องไห้โหลั่น พรางกระดกแก้วเหล้าเข้าปาก หลังจากออกจากโรงพคที่ไปหาไฮย์มา เธอก็มานั่งดื่มเพื่อนะบายความเสียใจให้บลิ๊ง เพื่อนสนิทที่สุดฟัง “มึงตัดใจเถอะเชื่อกู หมอไฮน์เขาไม่เห็นค่ามึง ยังมีคนอื่นที่เห็นอีกเยอะแยะ” บลิ๊ง “แต่กูรักเขา กูรักหมอ มึงเข้าใจมั้ยยยยย” “อีแก้ว สติค่ะสติ!! มึงรักเขา แต่เขาไม่ได้รักมึงไง” “มึงจะมาปลอบหรือมาซ้ำเติมกูอีบลิ๊ง!” แก้วใสเอ่ย “มาปลอบๆ มึงหยุดร้องไห้ก่อน” บลิ๊งเอ่ย “หมอเขารักคนอื่น เขาเกลียดกู” แก้วใส่กระดกเหล้าเข้าปากแก้วแล้วแก้วเล่าอยู่แบบนั้นจนหมดสภาพ “ฮึก! หมอออออ” “แก้วใส!!!! ทำบ้าอะไรเนี่ย!!!” เสียงประกาศิตของใครบางคนเอ่ยดังขึ้นเมื่อเห็นสภาพแก้วใสที่เมาแทบไม่ได้สติแบบนั้น ฉันได้ยินของใครบางคนเรียกชื่อดังลั่นขึ้น แต่บอกตามตรง ฉันแทบจะครองสติโฟกัสภาพตรงหน้าไม่ไหว “ครายยย” ฉันเอ่ย “กลับบ้าน!” “ไม่กลับ!! ปล่อยนะ!!” ฉันพยายามดิ้น “กลับเดี๋ยวนี้!!” “ไฮน์ เดี๋ยวๆจะเอาอีแก้วไปไหน” เสียงบลิ๊งเอ่ย ทำไมเหตุการณ์มันดูชุลมุนวุ่นวาย แต่ฉันมองหน้าผู้ชายตรงหน้าแทบไม่รู้เรื่อง รู้แค่ว่าเป็นหมอเพราะได้ยินชื่อของเขา “ฉันจะเอาแก้วใสกลับ ทำไมปล่อยให้เมาขนาดนี้” หมอไฮน์เอ่ย “ไฮน์ต่างหากมั้ย ทำไมต้องทำร้ายความรู้สึกมันขนาดนี้” “...........” “ อย่ามาทำดีให้ความหวังมันแล้วพอมันสร่าง ก็ทำร้ายมันอีก” บลิ๊งเอ่ย “ไม่ต้องเถียงกัน บลิ๊งกูโอเค กูรู้ที่ของตัวเองดี ให้หมอไปส่งกูเถอะ กูไม่เป็นไร หมอเขาไม่ทำอะไรกูหรอก เขาไม่ชอบกู” ฉันเอ่ยไปตามความคิด