ตอนที่ 7 ความรู้สึกแปลก ๆ(2)

1569 Words

"เจ้" ระหว่างทางเมญ่าเรียก "ว่าไง" "มึงว่าอีทอยเป็นไง" "ไม่รู้สิ เพิ่งรู้จักวันนี้เอง" "มึงรู้สึกยังไงกับมัน" "เพิ่งรู้จักกันจะต้องรู้สึกอะไร" "ก็แบบเวลาคุยเวลาเจอหน้างี้" "ไม่มีอะไรนะ" "งั้นมึงหน้าแดงทำไม บอกกูมาเลยนะ มึงชอบมันใช่ไหม" "บ้า เพิ่งเจอวันเดียวจะชอบได้ไง" "ได้ดิ รักแรกพบไงมึงไม่รู้จักเหรอเจ้" "ไม่รู้ ไม่เคยมีแฟน" "กูทำนายว่ามึงกำลังจะมี" เมญ่ายังคงพูดซ้ำ "บ้า" "บอกหน่อยสิมึงรู้สึกยังไงกับมันอ่า เท่าที่กูสังเกตเวลาผู้ชายคนอื่นแซวไม่เห็นมึงจะหน้าแดงอมยิ้ม แต่นี่กับอีทอยกูเห็นมึงหน้าแดงบ้าง เหม่อจ้องหน้ามันงี้ บอกมาอาการเป็นไง" เมญ่าเซ้าซี้จะเอาคำตอบจากฉันให้ได้ "เฮ้อ... กูก็ไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้มันคืออะไร มันรู้สึกใจเต้นแปลก ๆ รู้สึกฟิน ๆ ที่ได้มองหน้า ได้เห็นรอยยิ้มก็เท่านั้นเอง อาจจะเพราะทอยมันหล่อมั้ง" บางทีคนเราก็แพ้คนหล่อใช่ไหมล่ะ ใครบ้างเจอคนหล่อแล้วไม่เขิน "อ๊าย นี่แหละชะนีที่เขาเรียกว่ารักแรกพบ" "ใช่เหรอ" มโนไปเองหรือเปล่า บางทีเมญ่าก็ชงเกินไป "ใช่น่ะสิ ถ้ามันจีบมึง มึงก็ตกลงเลยนะเจ้ เท่าที่กูดูวันนี้มึงแอบยิ้มบ่อยมาก มึงอะยิ้มแล้วน่ารักมาก ยิ้มเยอะ ๆ นะ" "ต่อให้จีบ กูก็คบกับมันไม่ได้" อดีตของฉันใช่ว่าทุกคนจะรับได้ ฉันไม่ได้ใสซื่อ ไม่ได้ผุดผ่อง "ทำไมอ่า คนชอบกันรักกันก็ต้องคบกันสิ" เมญ่าทำหน้างง "อะถึงแล้ว ลงค่ะ" ดีที่ถึงจะได้ไม่ต้องอธิบายเรื่องเก่าให้เมญ่าฟัง "เหี้ย คุยเพลินลืมมองทาง นี่พวกบอดี้การ์ดบ้านมึงหมดเลยเหรอ" มองออกไปนอกรถลูกน้องของป๊ายืนอยู่หลายต่อหลายจุด ถ้าไม่ชินก็รู้สึกว่าน่ากลัว "ใช่" "น่ากลัวอะ นี่มึงไม่ได้หลอกกูมาฆ่าหรือเปล่า" "หึ" "อย่าหัวเราะแบบนี้ กูกลัว" เมญ่าเหมือนคนสติแตกไปแล้ว "ลงค่ะ มากับกูจะกลัวอะไร" ฉันลงจากรถเมญ่าก็รีบลงตาม พาเมญ่าเดินเข้ามาในบ้าน ดูท่าเมญ่าจะกลัวจริงเดินจับชายเสื้อฉันก้มหน้าไม่มองทางแม้แต่นิดเดียว ฉันพาเมญ่าเดินมาที่ห้องน้องฌอห์ณ ในห้องมีแม่ใหญ่และพวกพี่เลี้ยง "แม่ใหญ่ขา คิดถึงจังเลยค่ะ" มาถึงก็ต้องรีบอ้อนแม่ใหญ่ก่อนเลยค่ะ อ้อนก่อนได้เปรียบ "มาเร็วจัง แล้วนี่ใคร" แม่ใหญ่ชี้ไปที่เมญ่า "ก็คนที่ลูกน้องป๊า มารายงานแม่ใหญ่ไงคะ มันชื่อเมธีค่ะ เมธีนี่แม่ใหญ่ของกู " "สะ สะ...สวัสดีค่ะ" เมญ่าเสียงสั่น "อืม เป็นเพื่อนลูกสาวฉันคิดว่าจะหักหลังลูกสาวฉันไหม ถ้าไม่จริงใจก็เดินออกไปตั้งแต่ตอนนี้ไม่งั้นเธอจะไม่ได้ออกไปอีก" เเม่ใหญ่พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ดุจัง ไม่เหมือนเวลาคุยกับฉันเลย "เจ้หว้าช่วยชีวิตหนูค่ะ หนูไม่มีทางจะทรยศเจ้แน่นอน สาบานด้วยชีวิตค่ะ" เมญ่ายกมือขึ้นสามนิ้ว “ช่วยชีวิตอะไร” แม่ใหญ่ถามเมญ่าก่อนจะหันมาถามฉัน “ลูกหว้าเมื่อเช้ามีเงินหนึ่งล้านออกจากบัญชีลูก หนูเอาไปทำอะไรเยอะขนาดนั้น" "มาค่ะเเม่ใหญ่หมวยจะเล่าให้ฟัง" ฉันยิ้มให้แม่ใหญ่แล้วก็ส่งซิกให้เมญ่าหาที่นั่ง จากนั้นเริ่มเล่าเรื่องของเมญ่าให้แม่ใหญ่ฟังหมดทุกอย่างที่ฉันรู้ เมื่อฉันเล่าจบแม่ใหญ่มองเมญ่าดีขึ้นมาเล็กน้อย เล็กน้อยจริง ๆ "ถ้ามันเป็นเรื่องจริงชีวิตเธอก็น่าสงสารนะ ปกติแล้วลูกหว้าไม่ค่อยคบใครฉันหวังว่าเธอจะอยากเป็นเพื่อนกับลูกสาวฉันด้วยความจริงใจ" แม่ใหญ่จ้องหน้าเมญ่าด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง "หนูสาบานเลยค่ะว่าหนูจะไม่ทำให้เจ้หว้าผิดหวังที่ช่วยให้หนูมีโอกาสออกจากนรกบนดินตรงนั้น หนูจะเป็นคนดี จะไม่ทรยศหักหลังเจ้หว้า ถ้าหนูผิดคำพูดคุณหญิงนิภาจัดการหนูได้เลยค่ะ" เมญ่าพูดด้วยสีหน้าจริงจัง "ถ้าเธอทำได้อย่างที่พูดฉันก็ดีใจด้วยเพราะเธอจะเป็นคนที่โชคดีเลยล่ะ เเล้วก็เรียกฉันแบบที่ลูกหว้าเรียกเถอะ" "ขอบคุณค่ะแม่ใหญ่" เมญ่ายิ้มกว้าง ยกมือไหว้แม่ใหญ่ "ลูกหว้า อ้าว ไปเล่นกับตี๋น้อยซะแล้วลูกคนนี้จริง ๆ เลย" "เอ่อ...แม่ใหญ่คะ เด็กคนนั้นลูกแม่ใหญ่เหรอคะ " เมญ่าถามด้วยความอยากรู้ "รอลูกหว้าบอกเธอเองแล้วกัน" "ค่ะ" ฉันอยู่เล่นกับน้องฌอห์ณจนฟ้าเริ่มมืดจึงพาเมญ่ากลับคอนโด พรุ่งนี้มีเรียนต้องกลับพักผ่อน มะรืนเป็นวันหยุดที่จริงต้องกลับบ้าน แต่ฉันบอกแม่ให้ว่าอาจจะไม่ได้กลับเพราะจะไปเป็นเพื่อนเมญ่าสมัครงาน แม่ใหญ่รู้ว่าเมญ่าลำบากจึงอาสาออกค่าใช้จ่ายให้เมญ่าทั้งหมด ขอให้มันตั้งใจเรียน ตอนแรกเมญ่ามันไม่เอาเพราะเกรงใจ แม่ใหญ่จึงเสนอว่า ‘งั้นคิดซะว่าเป็นค่าดูแลลูกหว้าแทนแล้วกัน’ เมญ่ามันก็ยังจะไม่เอาอีกมันบอกว่าแค่ได้เป็นเพื่อนฉันก็ดีมากแล้ว ไม่ต้องจ่ายเงินก็จะดูแลฉันอย่างดี ยื้อกันพักใหญ่แม่ใหญ่เลยส่งสายตาอำมหิตใส่ นั่นแหละทำให้เมญ่ายอมรับข้อเสนอของแม่ใหญ่ @คอนโด ตอนนี้ฉันกำลังนั่งกินข้าวกันสองคน กับข้าวฝีมือเมญ่าอีกตามเคย เมญ่าเก่งอะ ทำกับข้าวเป็นด้วย ฉันทำอะไรไม่เป็นเลยค่า "อร่อยไหมเจ้" เมญ่ากำลังลุ้น "ก็ดี" อร่อยเลยแหละ แต่ไม่ชมหรอก เดี๋ยวเหลิง "เจ้ถามไรได้ไหม" "อะไร" "เด็กคนนั้นเป็นน้องเจ้เหรอ" เมญ่าคงจะหมายถึงน้องฌอห์ณ "...ลูกชายต่างหาก" "ฮะ!" สีหน้าตกใจมาก "ลูกชาย" เหมือนจะไม่ได้ยิน งั้นฉันพูดอีกรอบก็แล้วกัน "แล้ว..." คงจะอยากรู้เรื่องพ่อของลูกมั้ง "ผิดพลาดน่ะ" "ไหนเจ้บอกว่าไม่เคยมีแฟน" "…ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว จะเล่าให้ฟังแล้วกัน" ก็ไปถึงบ้านมาแล้ว รู้จักแม่ใหญ่แล้ว ฉันเล่าให้ฟังไปเลยแล้วกัน "ถ้าลำบากใจไม่ต้องเล่าก็ได้นะเจ้" “ไม่เป็นไร มึงอยากเป็นเพื่อนกู มึงก็จำเป็นต้องรู้” สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วจึงเอ่ย “กูเคยโดนข่มขืน” "เจ้..." เมญ่าเสียงสั่น ฉันหันมองจึงเห็นนางน้ำตาคลอ ฉันเล่าเรื่องทั้งหมดตั้งแต่ฉันรู้จักกับแก้วจนถึงเหตุการณ์ที่โดนแก้วทรยศให้เมญ่าฟังอย่างละเอียด เมญ่าฟังไปมันนั่งร้องไห้ไป "มึงร้องไห้ทำไมคะ" "ก็กูสงสารมึงอะเจ้" ตอบแล้วก็แหกปากร้องไห้ต่อ "เรื่องมันผ่านมานานแล้ว" "อย่าให้กูเจอนะอีชะนีหลงผัว กูจะตบให้ลืมผัวเลย" เมญ่าพูดด้วยโมโห "มึงไม่ได้เจอมันหรอก" "ทำไมอ่ะ" มองด้วยความสงสัย "ถ้ามึงหักหลังกู มึงถึงจะได้เจอมัน" "พูดจาคลุมเครือจังวะอีเจ้" "มันตายแล้ว" "ดีสมน้ำหน้า ว่าแต่ทำไมมันตาย" "กูฆ่ามัน" พูดด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง "ฮะ!" ตาเมญ่าเบิกกว้าง "กูฆ่ามัน" ฉันพูดอีกรอบ "อีเจ้มึงน่ากลัว มึงใจร้ายจัง" "กูไม่ได้ใจร้ายให้มันตายคนเดียว กูให้มันตายพร้อมผัวมันด้วย มันจะได้อยู่ด้วยกันไง ว่าแต่มึงอะมีคนรักไหม ถ้ามีบอกกูนะตอนที่มึงหักหลังกู กูจะได้ไปเอาไอ้คนนั้นมาตายพร้อมมึง" "โอย กูไม่หักหลังมึงหรอก เปลี่ยนเรื่องดีกว่า เรื่องอีทอยดีไหม เจ้มึงคิดว่าไงถ้ามันจีบมึง" "เป็นไปไม่ได้หรอก กูมีลูกแล้ว กูมีอดีตไม่ดีใครเขาจะเอากู" "แล้วถ้ามันรับได้ล่ะ" เมญ่าพูด "ไม่รู้สิ ยังไม่ได้คิด แต่มึงอย่าเล่าอะไรเกี่ยวกับกูให้มันฟังเด็ดขาด เข้าใจไหม" "เออ ก็ได้ ถ้าไม่หลุดปากนะ เดี๋ยวไปล้างหน้าก่อน ดูสิ กูร้องไห้หน้าเหนียวหมดแล้ว ไม่สวยเลย" เปลี่ยนอารมณ์ไวจริง ๆ "ใครใช้ให้มึงร้องล่ะ" "ก็กู..." ปิ๊งป่อง ปิ๊งป่อง เมญ่ายังพูดไม่จบเสียงกริ่งหน้าห้องดังขึ้น "ใครมา" ไม่น่าจะใช่เฮียกันต์นะ รายนั้นถ้ามาต้องโทรหาฉันก่อน "จะรู้ไหม เจ้ก็ไปดูสิ กูเข้าห้องน้ำละ เผื่อผู้ชายมากูต้องสวย ๆ" เมญ่าเดินสะบัดตูดเข้าห้องน้ำไปละ หึ คิดว่าเป็นเฮียกันต์สินะ ฉันเดินมาหน้าประตูดูหน้าจอก่อนจะเปิดประตู คนที่ยืนอยู่หน้าประตูคือทอย ทอยมันมาได้ไงวะ ฉันก็ไม่เคยบอกที่อยู่นะ อะไรอะ สีหน้าหงุดหงิดเชียว

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more