ห่าฝนยังคงเทลงมาไม่มีทีท่าว่าจะหยุด พายุหอบลมหนาวพัดมา ประตูและหน้าต่างปิดสนิท บรรยากาศภายในเรือนเย็นเยียบ ฟ้าร้องส่องประกายสีขาวทิ้งช่วงเป็นระยะ มีเพียงแสงไฟสลัวจากเชิงเทียนให้ความสว่างเล็กน้อยภายในห้อง
แสงไฟตกกระทบร่างบางที่ยังคงนอนหลับตาพริ้ม จ้าวเสวี่ยซินยังคงจมอยู่ในความฝัน เจ้าตุ๊กตาหมีถูกนางกอดเอาไว้ไม่ให้ห่างกาย ทั้งยังรัดเอาไว้แน่นเมื่อมันพยายามหนีออกจากอ้อมกอดของนาง เจ้าหมีตัวโตในอ้อมแขนหยุดดิ้น สร้างรอยยิ้มพอใจประดับบนหน้าโฉมสะคราญ แต่ว่ามีสิ่งหนึ่งที่น่าแปลกใจ สัมผัสใต้ฝ่ามือที่ควรเป็นขนนุ่มนิ่มกลายเป็นความรู้สึกแข็งกระด้างและสากมือ
“อื้ม..”
ริมฝีปากอวบอิ่มเผยอครางเสียงอ่อน ราวกับมีผีเสื้อนับร้อยตัวบินวนอยู่ในท้อง เกิดเป็นความรู้สึกเสียววูบวาบทั่วทั้งร่างกาย ไรขนอ่อนลุกชันขึ้นยามสัมผัสได้ถึงความอุ่นร้อนไล่เลี่ยชิมตามผิวกายของนาง จ้าวเสวี่ยซินในความฝันก้มมองตุ๊กตาหมีตัวโปรด
