พ่อพระเอกตัวข้ามิใช่นางเอกเสียหน่อย

บทนำ ผู้ชายดีๆคงมีแต่ในนิยาย Warning : Domestic violence / blood / Cutting เสียงดนตรีดังสนั่น แสงสว่างจากพาร์เรดหลายสีส่องกระทบร่างทั้งชายหนุ่มและหญิงสาวที่กำลังขยับโยกกายเคล้าคลอไปกับเสียงเพลง จังหวะเบสหนักเบากระหึ่มพาให้คนในผับพร้อมใจกันผงกหัวตามและยกแก้วน้ำสีอำพันขึ้นดื่ม ทุกโต๊ะถูกจับจองจนเต็มพื้นที่แม้แต่พื้นที่ยืนก็แทบไม่เหลือที่ว่างให้เดินผ่าน สถานที่ที่ไม่เคยร้างผู้คนไม่ว่าจะเป็นช่วงวันธรรมดาหรือในวันเทศกาล ต่างคนต่างเลือกมาปลดปล่อยให้สุดเหวี่ยง เช่นเดียวกับหญิงสาวหน้าตาสะอาดสะอ้านตบแต่งด้วยเครื่องสำอางบางเบาแต่กลับลงตัวอย่างพอดิบพอดี ชุดเดรสสีแดงรัดรูปที่เธอสวมใส่ขลับให้ผิวยิ่งดูขาวโดดเด่น ‘ซินดี้’ นั่งอยู่บนเคาน์เตอร์บาร์หยิบแก้วใสบรรจุน้ำสีอำพันเต็มแก้วยกขึ้นดื่ม ในมือถือโทรศัพท์รุ่นใหม่ล่าสุด ขณะที่นิ้วเรียวเลื่อนอ่านตัวหนังสือหลายบรรทัดใจจดจ่อไม่สนใจสิ่งรอบตัว แม้จะมีผู้ชายหน้าตาดีหลายคนเดินเข้ามาทักทายพร้อมกับยื่นแก้วเพื่อทำความรู้จัก แต่กลับต้องหน้าเสียหันหลังกลับคอตกเมื่อสาวเจ้ามีใบหน้าบอกบุญไม่รับพร้อมกับไล่ให้พวกเขาออกไปไกลๆ เพราะเหม็นสาบคนเมา! “อึก” น้ำอำพันแก้วที่สองถูกดื่มหมดในรวดเดียวอีกครั้งราวกับกำลังประชดชีวิต ดวงตาเรียวยังคงจับจ้องไปยังตัวหนังสือในอุปกรณ์สี่เหลี่ยม ติ๊ง ติ๊ง เมจเสจเด้งซ้อนกันขึ้นมารบกวนช่วงเวลาที่กำลังเยียวยาจิตใจของเธอ ซินดี้ขมวดเรียวคิ้วเข้าหากันเมื่อข้อความที่โชว์ขึ้นมานั้นทำให้เธอเกิดความฉุนเฉียวต้องปัดทิ้งไปอย่างไม่ไยดี ‘ซินดี้คุณอยู่ที่ไหนครับ’ ‘เรากลับมาคุยกันก่อนได้ไหมครับ’ แก้วที่สามถูกรินจนเต็ม มือเรียวยกมันกระดกเข้าลำคอระหงจนเกลี้ยง แม้แต่บาร์เทนเดอร์หนุ่มที่มองเธออยู่นานยังต้องยกมือยอมแพ้ เพราะสิ่งที่เธอกระดกเข้าไปถึงสามแก้วเต็มนั้นเป็นเหล้าที่แรงที่สุดของร้านแล้ว และสิ่งที่เขาคิดนั้นคือเธอคอแข็งฉิบหาย! ปึง! แก้วถูกกระแทกลงบนโต๊ะเสียงดัง เจ้าของแก้วยามนี้มีใบหน้าน่ากลัวขึ้นเรื่อยๆ ริมฝีปากบางฉาบด้วยลิปสติกสีแดงสดถูกบดเข้าหากัน เธอกลืนน้ำรสขมลงคอก่อนจะสบถคำหยาบคายที่ดูอย่างไรก็ไม่น่าออกมาจากปากของหญิงสาวหน้าตาสะอาดสะอ้านคนนี้ “ไปตายซะไอพวกขยะเปียก!” ไม่ว่าจะใครหน้าไหนก็เหมือนกันหมด! เธอลืมตาขึ้นมาบนโลกถึงยี่สิบสี่ปี ก็พบว่าตัวเป็นเด็กกำพร้าไร้ครอบครัวต้องกระเสือกกระสนส่งตัวเองเรียนจนจบมัธยมปลายมาได้ สุดท้ายแม้ว่าเธอจะไม่ได้จบปริญญาตรีเหมือนคนอื่นเขา ทว่าความสามารถด้านการทำอาหารของเธอก็ไม่น้อยหน้า เธอค้นคว้าและฝึกปรือฝีมือจนได้เป็นรองหัวหน้าเชฟโรงแรมหรูชื่อดังในย่านท่องเที่ยว เธอมั่นใจในหน้าที่การงานและหน้าตาของตัวเองในระดับหนึ่ง แต่! ถึงเธอจะดีแค่ไหนสุดท้ายไอพวกผู้ชายที่คบมาก็นอกใจเธอไปซะหมด!! หากไม่นอกใจ ก็นอกกาย ทั้งที่เธอเป็นคนรักเดียวใจเดียวแท้ๆ แต่กลับต้องถูกทรยศซ้ำแล้วซ้ำเล่า ชีวิตรักเธอแม่งโคตรจะบัดซบ! แฟนคนเก่าก็ยังคงตามราวีไม่เลิก ไม่รู้ว่าไปหาเบอร์เธอมาจากไหนอีก ส่วนคนปัจจุบันที่เธอคิดว่าต้องกลายเป็นพ่อของลูกแน่นอน เธอกลับพบว่าเขาแอบมีความสัมพันธ์กับพนักงานในร้านของตัวเอง หลักฐานนั้นคาตา เธอได้เห็นทั้งสองพลอดรักกันบริเวณห้องเก็บของและมันเพิ่งเกิดขึ้นสดๆ ร้อนๆ ไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา แต่ใจของซินดี้ตอนนี้แข็งยิ่งกว่าหินผา ด้านชาจนไม่รู้สึกรู้สาอะไรเสียแล้ว สิ่งเธอทำคือเดินออกมาโดยไม่ได้โวยวายหรือแม้แต่จะสะกิดพวกเขาให้รู้สักนิดว่าเรื่องที่พวกเขากำลังนอกใจเธออยู่นั้นเธอรู้เห็นทั้งหมดแล้ว เชิญสมสู่กันต่อไปเถอะย่ะพวกหล่อน! แต่ถ้าถามว่าจะมีแฟนอีกไหม ก็สามารถตอบได้อย่างไม่ลังเลเลยว่า มีแน่นอน! และถ้าถามต่ออีกว่าทำไมเธอถึงยังไม่เข็ดหลาบ บอกตรง ๆ ตรงนี้เลยว่าเธอแพ้ผู้ชายหน้าตาดีค่ะ! ผู้บ่าวบ้านไหนหน้าตางามๆ น่ารัก หล่อ ล่ำบึกเธอแพ้หมดค๊า!! ถ้าให้เปิดบรรดาหน้าแฟนเก่าแต่ละคน ซินดี้ขอการันตีเลยว่าหล่อระดับนายแบบทุกคนนะจ้ะไม่ได้โม้! แต่ว่าผู้ชายหน้าตาดีมักไม่พ่วงความดีมาด้วยเนี่ยสิ คนสวยหัวจะปวด ถึงเธอจะเปลี่ยนแฟนเหมือนเปลี่ยนกระดาษทิชชู่ แต่เธอเป็นคนที่ยึดมั่นในรักเดียวใจเดียวมาก ที่เห็นเปลี่ยนแฟนบ่อยนั่นก็เพราะผู้ชายมันนอกใจเธอต่างหาก! “ผู้ชายดีๆคงมีแค่เฉียนยี่เท่านั้น ถ้าบรรดาผู้ชายทั้งหลายได้สักครึ่งหนึ่งของเขา สาบานเลยว่าแม่จะทุ่มสุดตัวชี้สั่งอะไรได้ดั่งใจเหมือนกับว่าซินดี้คนนี้เป็นกระเป๋าวิเศษไปเลย!” แก้มขาวแนบลงบนเคาน์เตอร์บาร์ซึมซับความเย็นเพื่อบรรเทาความร้อนฉ่าจากฤทธิ์เหล้า ขณะที่เสียงดนตรีในผับดังกลบเสียงรอบตัว หญิงสาวหน้ามุ่ยเลื่อนอ่านนิยายแปลต่อ นอกเหนือจากเรื่องเฮงซวยที่พบเจอมาตลอด ช่วงนี้คงมีเพียงนิยายแปลเรื่อง ‘ทาสรักราชัน’ เท่านั้นที่ทำให้เธอคลายเครียดลงได้บ้าง พระรองของเรื่องช่างตรงกันข้ามกับผู้ชายที่เธอพบเจอมาทั้งหมด เขาทั้งอบอุ่น ใจดี เป็นสุภาพบุรุษและยึดมั่นในรักต่อนางเอกเพียงคนเดียว แม้จะโดนชักไยจากพ่อพระเอกตัวร้ายให้ฆ่าพี่สาวต่างมารดาของตัวเองก็ตามที คาดว่าคนเขียนอาจจะใส่บทให้ผิด เพราะเขาควรเป็นตัวร้ายมากเสียกว่าตัวร้ายตัวจริงในเรื่องเสียอีก! แต่ทั้งหมดทั้งมวลนั้นพระรองอย่างเฉียนยี่ก็เป็นผู้ชายในอุดมคติของเธอที่สุด! “อ่านกี่ครั้งก็ใจฟูจังน้าา อยากได้สักคนอ่ะ” เสียงเล็กพูดเอื่อยเฉื่อยดูเหมือนว่าฤทธิ์เหล้ากว่าสี่สิบดีกรีกำลังแผลงฤทธิ์ซะแล้ว ดวงตากลมเฉี่ยวพยายามตั้งสติปรือขึ้นมองภาพที่เริ่มเบลอตรงหน้า เพราะกำลังจะถึงฉากที่พระรองสุดที่รักควบม้ามายังคุกใต้ดินในพระราชวังเหลียวจิน รอบด้านมีทหารคุมเฝ้าเพียงหยิบมือ ทุกผู้นายพร้อมใจปล่อยผ่านให้จ้าวเฉียนยี่ตรงเข้าไปหาใครบางคนภายในนั้น ‘..เสวี่ยซิน!!’ สุรเสียงเยือกเย็นเอ่ยขึ้นมาทั้งที่เท้ายังไม่ถึงหน้ากรงขังเจ้าของชื่อเสียด้วยซ้ำ หลังตารางเหล็กสีนิลหญิงสาวเนื้อตัวมอมแมมไร้ซึ่งแววสูงศักดิ์อย่างเดิมแสยะยิ้ม ดวงหน้างดงามล่มเมืองบัดนี้เหลือเพียงบาดแผลนูนเฉือนผ่านแก้มซีกซ้าย รอยแผลเป็นยาวจนถึงลำคอระหง ไม่อาจนึกถึงคำกล่าวว่างดงามได้อีก ‘หึ เจ้ากำลังโกรธเคืองอันใดในตัวพี่สาวของเจ้าผู้นี้งั้นหรือเฉียนยี่’ ‘เสวี่ยซิน เป็นเจ้าเองหรือที่’ ‘พวกเขาตายแล้วรึ’ เฉียนยี่ชะงัก เมื่อเสียงจากภายในห้องขังตอบกลับมา ตาที่เหลือเพียงข้างหนึ่งเบิกกว้างทันทีที่ได้ยินคำถามไร้ซึ่งความสำนึกใดๆ จากนาง ภายในดวงตาคู่คมสั่นระริกและแดงก่ำ ความรู้สึกมวลท้องจนอยากสำรอกถูกกลั่นออกมาจากทั้งความรู้สึกเคียดแค้น เกลียดชัง และสะอิดสะเอียนในตัวของนาง นางกล้าถามได้อย่างไร พวกเขาคือท่านพ่อและท่านแม่ของนางเช่นเดียวกันไม่ใช่หรือ เฉียนยี่ส่ายหัว เกิดคำถามออกไปได้แต่สิ้นเปลืองความคิดเสียเปล่าๆ เพราะนางเป็นคนที่สามารถทำได้ทุกอย่างเพื่อให้ได้ในสิ่งที่ตนต้องการ ชั่วขณะหนึ่งความรู้สึกเจ็บแปล๊บบริเวณตาข้างขวาแล่นขึ้นมาฉับพลัน เฉียนยี่ยกมือข้างหนึ่งกุมมันไว้ โดยมีผ้าคาดสีดำถูกนำมาปกปิดดวงตา ความเจ็บปวดนี้ย้ำเตือนได้อย่างดีว่าเขากลายเป็นคนพิกลพิการสาเหตุนั่นก็เพราะนาง.. ‘ท่านไม่ควรถามเช่นนี้ ไม่ควรเป็นเช่นนี้ ไม่ควรทำเช่นนี้!’ ‘ฮ่าๆ พวกเขาตายแล้วสินะ!’ ‘ท่านเคยคิดว่าพวกเขาคือครอบครัวบ้างหรือไม่ เคยคิดว่าข้าเป็นครอบครัวท่านบ้างหรือไม่’ ‘กรี๊ด!! อย่ากล่าววาจาน่าสะอิดสะเอียนให้ข้าได้ยินอีก’ กรงขังสั่นจากการกระแทกของร่างเล็กที่พุ่งตรงเข้ามาอย่างแรง ดวงตากลมโตเบิกกว้างมองยังเขาเดือดดาลผ่านช่องลอดเล็กของกรงเหล็ก เฉียนยี่เผลอถอยหลังหนึ่งก้าว เลือดในกายพลันเย็นเฉียบ เขาสลัดความคิดอาลัยในอดีตทิ้งไป ในตอนนี้มันหมดหนทางที่จะเยียวยานางแล้ว ฉะนั้นแล้วเขาจึงเลือกจะทำตามความตั้งใจแรกของตนแทนการย้อนอดีตให้มันเจ็บปวด ‘ท่านพอใจกับสิ่งที่ท่านต้องการแล้วหรือไม่’ น้ำเสียงของเฉียนยี่เยือกเย็นจนน่าใจหาย สีหน้าเปลี่ยนไปราวกับคนละคน ‘..แน่นอน หากมันทำให้เจ้าตกนรกดั่งที่ข้าเคยเป็น’ ‘!’ ‘หากเจ้าไม่เกิดมาสักคน หากไม่มีเจ้าสักคน ทุกอย่างย่อมเป็นของข้า ตัวของข้าคงมีความสุขมากกว่านี้..และเพื่อให้ข้ามีความสุขมากขึ้นกว่านี้’ ดวงตาของนางเหม่อลอยไร้จุดหมาย น้ำตาที่เพิ่งแห้งเหือดไปหมาดๆ กลับไหลลงมาอีกระลอก ‘ท่าน’ ‘คิกคิก ขะ..ข้าจึงกำจัดมันทุกคน ทุกคนเลยนะเฉียนยี่ ทุกคน..รอบตัวของเจ้าจะต้องไม่มีใครหน้าไหนมองเห็นเจ้า ให้ความสำคัญกับเจ้า เชื่อฟังเจ้า ไม่ว่าใครก็ตาม ให้เจ้ามองพวกเขาตายจากไปทีละคนค่อยๆ ให้ความทุกข์เกาะกินจิตใจของเจ้าทีละนิด ดั่งโคลนที่ฉุดดึงตัวของเจ้าลงไปอย่างช้าๆ พยายามจะดิ้นอย่างไรก็ไม่มีทางหลุด หึ’ นางกล่าวเสียงกระซิบทว่ามันดังก้องอยู่ในหัวของเขาชัดเจน ภาพในอดีตที่เขาไม่อยากนึกถึงผุดขึ้นมาเป็นฉากๆ ราวกับว่ามันสลักอยู่ในความหวาดกลัวเบื้องลึกในจิตใจ ‘อะ..อย่าบอกว่า’ ดวงตาคมเอ่อคลอด้วยน้ำตา ริมฝีปากสั่นระริกในขณะที่น้ำตาไหลลงอาบแก้ม นัยน์ตาสีแดงก่ำจับจ้องไปยังหญิงสาวที่กำลังยิ้มอย่างชอบใจ จ้าวเสวี่ยซินฉีกยิ้มกว้างรู้สึกยินดีปรีดากับความทรมานของคนตรงหน้า นางพยายามยื่นหน้าแนบเข้ากับช่องว่างเพื่อให้เห็นสีหน้าสิ้นหวังของเฉียนยี่ให้ถนัดตา ภาพแมวตัวสีขาวชุ่มด้วยเลือดนอนหายใจรวยรินตรงทางเดินหน้าเรือนของเขาปรากฏขึ้นในความทรงจำ เนื้อตัวของมันฟกช้ำ เลือดสีเข้มไหลออกมาจากทั้งจมูกและปากเล็กๆ เมื่อมันเห็นเขา มันค่อยๆลากตัวของมันมาใกล้ยังจุดที่เขากำลังเดินตรงไป ลำตัวขาวหมอบลงข้างกายดั่งเช่นที่มันชอบทำ พลางยกหางขึ้นส่ายไปมาราวกับดีใจที่ได้พบหน้าเขาเป็นครั้งสุดท้าย และมันได้สิ้นใจลงไปต่อหน้าต่อตาของเขา.. แม้เรื่องมันจะเกิดขึ้นมาถึงสองปีแล้วก็ตาม ทว่าเขาไม่เคยลบภาพนั้นไปจากหัวได้เลย ‘ฮ่าๆ ในที่สุดเจ้าก็รู้ ข้ากำลังรออยู่เลยว่าเจ้าจะรู้เมื่อไหร่ ฮ่าๆๆ ค๊อก!!’ ฉึก! เสียงของมีคมทิ่มทะลุผ่านชิ้นเนื้อ มีดเล่มสั้นแทงผ่านลำคอขาวด้วยฝีมือของชายหนุ่ม มือหนากำด้ามมีดไว้แน่นและไม่ยอมปล่อย ชุดผ้าไหมราคาแพงสีฟ้างดงามถูกชโลมด้วยเลือดสีแดงฉานของนางเอง จ้าวเสวี่ยซินตาเหลือกขณะที่กระอักเลือดกองโต เมื่อลำคอถูกดันด้วยมีดเข้ามาซ้ำ ร่างกายดิ้นพล่านเป็นสัญชาตญาณเอาตัวรอดให้หลุดพ้นจากความเจ็บปวด ‘ท่านทำให้ข้าหมดทางเลือกท่านพี่.. อ่าไม่สิ แม่นางเสวี่ยซิน เพราะเราสองคนไม่ได้เป็นครอบครัวกันตั้งแต่แรกแล้วใช่หรือไม่’ ‘อึก ค๊อก.. จะ..’ เลือดไหลกระเซ็นออกมาพร้อมกับความเจ็บปวดแสนทรมานเมื่อเฉียนยี่ดึงมีดสั้นออกไปจากลำคอของนางในทีเดียว นัยน์ตาคมไร้ความปรานีและนิ่งสงบ มองดูร่างของนางขยับพล่านไปมาและค่อยๆหยุดลงอย่างช้าๆ เฉียนยี่ยืนมองดูจนกระทั่งนางสิ้นใจและเดินจากไปโดยไม่มีความรู้สึกใดๆปรากฏขึ้นบนใบหน้าคมคาย ไม่มีทั้งความเห็นใจ ความรู้สึกผิด ไม่มีเลยสักนิดให้กับคนเช่นนาง “....” ขออนุญาตพักหายใจแปปนึง ซินดี้ที่เพิ่งอ่านบทสรุปของนางร้ายจบถึงกับเผลอยกมือขึ้นกุมลำคอตัวเองเอาไว้ เนื้อหารุนแรงของตอนนี้ทำให้เธอเกือบจะสร่างเมาได้เลย! “เห้ยยย! ไม่นะพระรองแสนอบอุ่น ไอต้าวไมโครเวฟของแม่ทำไมกลายเป็นแบบนี้ไปได้ละลูก ให้มือตัวเองเปื้อนเลือดอีนังนั่นได้ยังไง!” แต่นังนางร้ายก็สมควรที่จะโดนเฉือนคอหอยตายอยู่หรอกนะ กล้าทำกับน้องแมวได้ยังไง ซินดี้ผู้รักสัตว์รักโลกรักเด็กแบบนี้รับไม่ด้ายยย! ขนาดว่าแพ้ภัยตัวเองโดนตลบหลังรุมย่ำยีแล้วก็ยังไม่เข็ดขยาด พยายามพาตัวเองไปตายให้ได้แม่งทุกบท กูสูนเด้! กึก กึก ดนตรียังคงดังอยู่ไม่ขาดสาย แต่อยู่ๆ ก็เกิดแรงสั่นสะเทือนขึ้น ฝุ่นจากบนฝ้าหล่นลงมาฟุ้งกระจายยังพื้นเบื้องล่าง ทุกคนในผับต่างหยุดกิจกรรมที่กำลังทำอยู่ของตนเองแล้วเงยหน้ามองข้างบน ต่างจากหญิงสาวในชุดเดรสที่กำลังก่นด่านิยายไม่สนสถานการณ์ เธอด่าทุกตัวละครยกเว้นพระรองสุดเลิฟของตนเองอยู่ “พระเอกก็อีกคน ลูกฉันรักนางเอกมาตั้งนานแกมาแย่งไปหน้าด้านๆ ได้ไงหะ!!” “กรี๊ดดดด” “นะ..หนีเร็ว!!” “ถ้าไม่ติดว่า โอ้ย!” โทรศัพท์ราคาแพงถูกกระแทกจนหล่นกับพื้น ดึงสติให้ซินดี้เงยหน้ามองขึ้นรอบตัว ก่อนจะพบว่าตอนนี้ในผับเล็กๆ แห่งนี้กลายเป็นฝูงคนวิ่งหนีบางอย่างกันจ้าละหวั่น ซินดี้ไม่รีรอที่จะวิ่งหนีเอาตัวรอดเช่นกันแต่ทว่า.. ความซวยมันก็วิ่งมาหาเธอก่อนทุกที เมื่อรองเท้าส้นสูงปี๊ดกว่าสี่นิ้วของเธอเหยียบลงบนชิ้นหมากฝรั่งเหนียวหนึบของใครก็ไม่รู้ที่คายทิ้งไว้ ส่งผลให้ร่างบางถลาล้มคะมำลงกับพื้นดังปึก! ในจังหวะหน้าสิ่วหน้าขวานซินดี้ไม่สนความเจ็บที่หน้าผาก ไม่สนว่ามันจะเลือดไหลหรือเปล่าเพราะเดี๋ยวไปทำหน้าเอาใหม่ก็ได้! ‘แม่งไอบ้าเอ้ย!! ใครมาคายหมากฝรั่งทิ้งไว้ตรงนี้ละเว้ยยย!!! ช่างแม่งแล้วรองเท้าราคาเหยียบแสน!’ เธอถอดรองเท้าออกและเตรียมตัวที่จะวิ่ง แต่ว่า..คนมันจะพบแต่ความซวยยังไงมันก็หนีไม่พ้น เพราะทันทีที่เธอลุกขึ้นมาได้คานเหล็กบนฝ้าก็ร่วงหล่นทับลงตรงจุดที่เธอยืนอยู่เข้าอย่างจัง!! ตู้ม!! บ้าบอที่สุด!