“เจ้าชอบรากบัวเชื่อมอันนี้ไม่ใช่หรือ ข้าให้เจ้า”
“พี่หญิงตักให้ข้าเยอะไปแล้วขอรับ ท่านเองก็ควรทานด้วยเช่นกัน”
“แค่เห็นเจ้าทานเอร็ดอร่อยเช่นนี้ข้าก็รู้สึกเจริญอาหารแล้ว”
โฉมสะคราญประดับด้วยรอยยิ้มกว้างตั้งแต่เข้ามานั่งจนกระทั่งของหวานถูกนำมาวาง โต๊ะที่จับจองเป็นส่วนที่ใหญ่ที่สุดของร้าน นั่งได้มากกว่าห้าคน สายตาสามคู่กลายเป็นคนแปลกหน้าถึงแม้ว่าพวกเขาจะอยู่ร่วมโต๊ะกับคนทั้งสองก็ตาม
อีกทางด้านหนึ่งนั้นที่นั่งตรงกันข้ามกับพี่น้องทั้งสองก็ไม่ต่างกันมาก หลานอี้หนานยื่นขนมหวานหน้าตาน่าทานชิ้นหนึ่งลงบนจานรองให้แก่ท่านแม่ทัพหนุ่ม
“ท่านแม่ทัพ ข้าไม่เห็นท่านแตะอะไรสักคำ คิดว่าท่านควรทานอะไรเสียหน่อย หนานเอ๋อร์คิดว่าขนมชิ้นนี้น่าทานนัก ให้ท่านแม่ทัพได้ลองชิม”
เสียงหวานเอ่ยด้วยรอยยิ้มสวย คิดภายในใจว่าท่านแม่ทัพต้องตอบกลับ ทว่านางกลับต้องรอเก้อ เมื่อชายหนุ่มข้างกายกลับสนอกสนใจเพียงสตรีที่กำลังวุ่
